arabanın içine yerleştirdi.
Pedro Zurita, sefil kalabalığa bir bakış atarak koşum takımının da içeri alınmasını emretti:
“Sırtımızı çevirdiğimiz anda ne bir kayış ne de bir toka kalır ortada.”
Araçta kalanlar, gardiyanlar ve geri kalan ekibin becerikli elleri sayesinde güzelce hapishanenin içerisine yerleştirilmiş, yaşlı adamın rahatlıkla atına binebilmesi için hayvan da dikkatlice eyerlenmişti.
“Gayet güzel.” dedi yaşlı adam ve minnetle ekledi: “Binlerce teşekkürler, baylar. Eşyalarımı güvenle emanet edebileceğim sizler gibi dürüst adamlarla karşılaşmam, benim için büyük şans oldu. Hepsi zavallı eşyalar aslında, seyyar satıcı malları, anlayış gösterirsiniz ama benim için yol boyunca ayakta durmamı sağlayacak eşyalar. Sizinle tanışmak benim için büyük zevkti. Yarın, akrabamla birlikte buraya geri döner, bu önemsiz malların yükünden sizi kurtarırım.” Bu sözlerin ardından adam şapkasını çıkararak “Hoşça kalın baylar, hoşça kalın.” diyerek adamları selamladı.
Sürüş esnasında neredeyse bir felakete sebebiyet verebilecek atına dikkatlice binerek yola koyulmaya hazırlandı. Pedro Zurita’nın bir anda ona seslenmesi üzerine durdu ve ona doğru döndü.
“Mezarlığa da bakın, Senyör Narvaez.” dedi gardiyan. “Orada da yatan yüzlerce Tomas Romero var.”
“Lütfen siz de çok dikkatli olun, bayım, özellikle o ağır kutuya dikkat edin.” diye seslendi seyyar satıcı, adamların yanından uzaklaşırken.
Henry, jandarmaların, etrafa toplanmış olan halkın, kavuran güneşin altından kaçarak dağılmasını ve sokağın giderek büyüyen ıssızlığını izledi. “Küçük bir mucize.” diye düşündü kendi kendine, yaşlı seyyar satıcının sesi ne kadar da tanıdık geliyordu. Bunun bir nedeni, dilinin döndüğünce yarım yamalak İspanyolca konuşmaya çalışması, bir diğer nedeni de anne tarafından yarı Alman olmasından kaynaklıydı. “Öyle olmasına rağmen yine de tıpkı bir yerli gibi konuşuyordu ve eğer o büyük ağır kutunun içerisinde çok değerli bir şey varsa, jandarmalar onun eşyalarını içeriye taşımamış ve korumaya almamış olsaydı, tıpkı yerliler gibi soyulacaktı.” diye geçirdi aklından Henry, gözünün önünde gerçekleşen gösteriyi tekrar düşünerek.
Ancak Leopoldo Narvaez, Henry’nin hücresinden elli metre uzakta bulunan nöbetçi odasında, o anda bir soyguna uğruyordu bile. Soygun, Pedro Zurita’nın büyük kutuyu derin ve dalgın bir şekilde incelemesiyle başladı. Ağırlığını ölçmek için kutunun bir ucunu havaya kaldırdı ve burnu sanki ona içeriğiyle ilgili bir bilgi verebilecekmiş gibi kutuyu çatlaklarından tıpkı bir av köpeği gibi kokluyordu.
“O kutuyu rahat bırak, Pedro.” diye güldü jandarmalardan biri. “Dürüstlüğün karşılığında sana iki peso ödedi adam.”
Gardiyan yardımcısı derin bir iç çekip, oturdu, bir süre kutuya baktı ve tekrar iç çekti. Aralarındaki sohbet giderek zayıflamıştı. Adamların gözleri sürekli olarak kutuya takılıp duruyordu. Oyun kartları bile onların akıllarını dağıtmaya yetmemişti. Oyun durgunlaşmıştı. Pedro’ya uyarıda bulunan jandarma oturduğu yerden kalkarak kutunun yanına gitti ve koklamaya başladı.
“Hiçbir koku almıyorum.” dedi diğerlerine. “Kutunun içinde kesinlikle kokacak hiçbir şey yok. Peki ama içinde ne olabilir ki? O beyefendi, bunun çok değerli olduğunu söyledi!”
“Beyefendi!” dedi jandarmalardan biri, kutuyu koklayarak. “Yaşlı adamın babası, Colon sokaklarında ondan önce bayat balık satan, babası gibiydi. Her yalancı dilenci, fatihlerin soyundan geldiğini iddia eder zaten.”
“Peki ama neden olmasın, Rafael?” diye karşılık verdi Pedro Zurita. “Hepimiz bu kadar aşağılık değil miyiz?”
“Hiç şüphesiz.” diye hemen onu onayladı Rafael. “Fatihler pek çok…”
“Hayatta kalanların ataları öyle değil mi?” diye tamamladı Pedro onun sözünü ve neşeli bir kahkaha attı. “Ama yine de kutuda ne olduğunu öğrenmek için bu pesoları feda edebilirim.”
“Ignacio var.” dedi Rafael, öğle uykusundan yeni uyanmış, uykudan şişmiş gözlerini güçlükle açmaya çalışan adamı işaret ederek. “Dürüstlüğü karşılığında ona herhangi bir şey ödenmedi. Gel, Ignacio, kutunun içinde ne olduğunu bize söyle de merakımız giderilsin.”
“Ben nereden bilebilirim ki?” diye sordu Ignacio, ilgiyle kutuya bakarak. “Daha şimdi uyandım.”
“İşte, bu yüzden dürüstlüğün karşılığında ödeme almadın, öyle değil mi?” diye sordu Rafael.
“Tanrı’nın merhametli annesi, kim dürüstlüğüm karşılığında bana para ödeyecekmiş?” diye sordu Ignacio.
“O zaman, oradaki baltayı al ve kutuyu aç.” dedi Rafael, aleti işaret ederek. “Bize kesinlikle dürüstlüğümüz karşılığında para verildiğinden ancak Pedro iki pesosunu bizimle paylaşacak olursa emin olabiliriz. Kutuyu aç, Ignacio, yoksa meraktan çatlayacağız.”
“Sadece bakacağız, sadece ne olduğuna bakacağız.” diye mırıldandı Pedro, kutunun tahtasını baltanın keskin ucuyla hafifçe kaldırarak. “Sonra kutuyu tekrar düzgünce kapatırız ve… Hadi Ignacio, elini içeri sok. Bakalım orada ne bulacaksın?.. Ha? Nasıl bir şeye benziyor? Ah!”
Elini içeri iyice sokup biraz karıştırdıktan sonra, Ignacio’nun eli başka bir karton kutuyla yeniden ortaya çıktı.
“Tekrar yerine koymamız gerektiğinden, onu düzgün çıkar.” diye gardiyan onu uyardı.
Kutunun içerisindeki mendil ve ambalaj kâğıtları çıkarıldıktan sonra, tüm gözler içinde duran bir litre çavdar viskisine odaklandı.
“Nasıl mükemmel paketlenmiş öyle.” diye mırıldandı Pedro hayranlıkla. “Bu kadar özen gösterildiğine göre, kesinlikle çok iyi olmalı.”
“Bu Amerikan viskisi.” diye iç çekti jandarma. “Bir seferinde, Amerikan viskisi içtim. Harikaydı. Beni o kadar cesaretlendirmişti ki Santos’taki boğa güreşi alanına atladım ve vahşi bir boğayla ellerimle güreştim. Bu gerçekten doğru, boğa beni altına aldı ama ben arenadan yine de kaçmadım.”
Pedro şişeyi eline aldı ve şişenin ağzını açmaya çalıştı.
“Dur!” diye haykırdı Rafael. “Dürüstlüğün karşılığında para aldın.”
“Kendisi bize karşı dürüst olmayan biri tarafından.” diye karşılık verdi Pedro. “Mallar kaçak. Bunlar kesinlikle bedelleri ödenmiş mallar değil. Yaşlı adam kaçak mallara sahip. Şimdi artık minnetle ve gayet huzurlu bir şekilde onun mallarına sahip olabiliriz. Onlara el koyabiliriz. Onları yok edebiliriz.”
Şişenin ellerine geçmesini beklemeden, Ignacio ve Rafael diğer şişeleri alarak, onların ağızlarını açtılar.
“Üç yıldız… Çok mükemmel.” dedi Pedro Zurita, duraksayıp şişenin üzerindeki
