duydun mu; bugün çok tuhaf bir şey oldu. Jinchuan kuyuya atlayıp intihar etti.”
“Çok şaşırtıcı!” dedi Baochai. “Neden böyle bir şey yaptı ki?”
“Önceki gün benim bir şeyimi kırmıştı; ben de bir anlık öfkeyle ona vurdum ve kovdum. Sadece bir iki gün cezalandırmak istemiştim. Sonra tekrar geri alacaktım. Kendisini kuyuya atacak kadar bana kızdığı hiç aklıma gelmedi. Benim suçum!”
“Senin gibi iyi yürekli birisinin böyle hissetmesi gayet doğal, teyze.” dedi Baochai. “Ama bence Jinchuan öfke yüzünden intihar etmedi. Muhtemelen kuyunun yanında oynuyordu ve kazayla kayıp içine düştü. Burada çalışırken istediğini yapamıyordu, dışarıdaki ilk günlerinde etrafta gezinmesi normal. İntihar edecek kadar sana kızmış olması için makul bir neden yok. Eğer öyleyse, o zaman aptalın teki olduğunu ve onun için üzülmene değmeyeceğini söyleyebilirim!”
Wang Hanım iç çekti ve şüpheyle başını salladı.
“Belki dediğin gibidir ama yine de içim rahat değil.”
“Bunun için bir neden yok, teyze!” dedi Baochai. “Eğer o kadar çok üzülüyorsan, cenazesi için ailesine fazladan birkaç tael verirsin. Böylelikle hanımı olarak manevi yükümlülüklerinden fazlasını yerine getirmiş olursun.”
“Annesine elli tael verdim zaten.” dedi Wang Hanım. “Kızların dolabından iki yeni kıyafet de vermek istemiştim ama kuzenin Lin’den başka hiçbirinin yeni bir şeyi yoktu. Ona yaş günü için iki yeni takım yaptırmıştık ama öyle hassas bir çocuk ve hayatında öyle hastalıklar, öyle talihsizlikler oldu ki onun yaş günü için dikilen bir kıyafetin bir ölüye giydirilmesinden batıl inanca kapılabilir diye korktum; onun için terzilerden hemen yeni bir şey dikmelerini istedim. Tabii başka bir hizmetçi olsaydı, annesine birkaç tael verir, konuyu kapatırdım. Ama Jinchuan sadece bir hizmetçi değildi, o kadar uzun zamandır benimleydi ki neredeyse kızım gibiydi.”
Böyle söylerken tekrar ağlamaya başladı.
“Terzileri acele ettirmeye gerek yok.” dedi Baochai. “Benim kendim için diktiğim iki kıyafetim var. Neden onları verip bu sıkıntıdan kurtulmuyorsun? Jinchuan geçmişte benim bir iki eski elbisemi giymişti, onun için bunlar ona tam gelir.”
“Çok düşüncelisin ama batıl inancın yok mu?” dedi Wang Hanım.
Baochai güldü.
“Merak etme, teyze. Böyle şeylere hiç aldırmam.”
Bunun üzerine kalktı ve kıyafetleri getirmeye gitti. Wang Hanım iki hizmetçisini peşinden gönderdi. Baochai geri gelince, Baoyu’yü annesinin yanında oturmuş ağlarken buldu. Belli ki Wang Hanım bir şey için onu azarlıyordu ama Baochai gelir gelmez susmuştu. Gördüğü manzara ve duyduğu bir iki kelimeden neler olduğu konusunda bir fikir sahibi oldu. Kıyafetleri Wang Hanım’a verdi, o da gelip alsın diye Jinchuan’ın annesini çağırttı.
Bundan sonra olanlar gelecek bölümde.
33. BÖLÜM
Kıskanç bir erkek kardeş kötü niyetli sözler söyler.
Hayırsız bir oğul korkunç bir dayak yer.
Hikâyemiz en son, Baochai’in cenaze için getirdiği kıyafetleri alsın diye Jinchuan’ın annesinin çağrıldığından söz etmişti. Kadıncağız gelince Wang Hanım onu içeri odaya aldı, fazladan bazı mücevherler de hediye ettikten sonra, merhum kızın ruhunu kurtarmak için sutra okumak üzere Budist rahipler getirtmeyi teklif etti. Jinchuan’ın annesi secde ederek teşekkürlerini sundu ve hediyeleri alıp gitti.
Baoyu, Jia Yucun’la görüşüp geri dönerken, Jinchuan’ın utançtan dolayı intihar ettiği haberi kulağına geldi. Büyük bir şok içinde annesinin yanına gittiğinde, kadının suçlamalarına ve azarlamalarına maruz kaldı; hiçbir şey diyemedi. Baochai’in gelişi sessizce oradan kaçması için bir fırsat yarattı. Hâlâ şaşkınlık içinde, nereye gittiğini bilmeden, ellerini arkasında kenetleyip, başı önünde, iç çekerek dolaşıp durdu. Sonra kendisini ana kabul salonunun önünde buldu; konağın girişini kapatan ruh perdesini dönünce, karşı taraftan gelen birisine çarptı.
“Dur bakalım!” dedi karşısındaki kişi, sert bir şekilde.
Baoyu kafasını kaldırıp bakınca, babasını gördü. Elinde olmadan korkuya kapılıp, elleri yanına düştü, hemen saygı duruşuna geçti.
“Evet.” dedi Jia Zheng. “Bu iç geçirmelerin, sıkkın ve perişan hâllerin ne anlama geldiğini açıkla bakalım. Yucun seni çağırdığında gelmen çok zaman aldı; sonunda lütfedip boy gösterdiğinde de neşeli tek kelime etmeden, cansız ve moralin bozuk bir hâlde durdun. Şimdi de iç çekiyorsun. Yüzünden düşen bin parça. Ne demek oluyor bunlar? Memnun olmadığın ne var? Gel, otur! Neden böylesin anlat.”
Baoyu normalde hazırcevaptı ama Jinchuan için duyduğu keder zihnini o kadar esir almıştı ki (o anda seve seve onunla yer değiştirebilirdi) babasının sözlerini duyduğu hâlde, anlamlarını kavrayamadı ve aptal aptal bakakaldı. Onun bu sersemlemiş sessizliği ve her zamanki çevikliğiyle cevap vermemesi, başta kızgın olmayan Jia Zheng’ı çok sinirlendirdi. Tam ters bir şey söylemek üzereyken, dış kapıdan bir hizmetkâr Zhongshun Prensi’nin başkâhyasının geldiğini haber verdi.
Jia Zheng çok şaşırdı.
“Zhongshun Prensi mi?” diye düşündü. “Onunla hiçbir ilgim yok ki. Neden şimdi bana birini gönderdi acaba?”
Sonra hemen kabul salonuna alınmasını söyleyip hızla üzerini değiştirmeye gitti. Salona girdiğinde, prensin sarayındaki başkâhya olduğunu gördü. Karşılıklı selamlaştıktan sonra, iki adam oturdular, çay servisi yapıldı. Başkâhya geleneksel incelikleri kısa kesip doğrudan konuya girdi.
“Soylu bir âlimi evinde böyle rahatsız ettiğim için cüretimi bağışlayın ama ziyaret amacıyla değil, Ekselanslarının emri üzerine geldim. Eğer lütfederseniz, sadece Ekselansları memnun olmakla kalmayacak, ben ve meslektaşlarım da size minnettar olacağız.”
Bu adamın neden gelmiş olabileceğini düşünemeyen Jia Zheng daha çok şaşırdı; Prens için saygıyla ayağa kalkıp kibarca gülümsedi.
“Benim için Ekselansları’ndan emir getirdiniz yani? Açıklayacak olursanız, yerine getirmekten memnuniyet duyarım.”
“Yerine getirilecek bir şey değil, Lordum.” dedi adam. “Sizden beklediğimiz sadece birkaç kelime. Sarayda kadın rolleri oynayan Qiguan adında genç bir aktör vardı; daha önce herhangi bir sorun çıkarmamıştı ama birkaç gün önce ortadan kayboldu. Aklımıza gelen her yere bakmamıza rağmen nerede olduğunu bulamadık. Şehrin içinde ve dışında geniş çaplı bir araştırma yapınca, konuştuğumuz insanların onda sekizi, son zamanlarda onun, ağzında değerli bir taşla doğan genç beyefendiyle çok yakın olduğunu söyledi. Tabii ki başka birisinin evine girdiğimiz gibi buraya gelip araştırma yapamazdık. Dönüp Ekselansları’na konuyu bildirdik. Ekselansları, yüz sıradan aktörün kaybolmasını sükûnetle karşılasa da bu Qiguan, kendisinin arzularını tahmin etme konusunda
