одам ўлдирган битта сенми? Нима мунча қалтирайсан? Тур-э, эркакмисан ўзи?! Ҳадемай ҳаммаси унут бўлади: бундан кўра этагингни ёпиб, жиноятнинг мисини чиқармаслик чорасини қилсанг-чи! Бундай лаллайиб юрсанг ўзингни-ўзинг ошкор қилиб қўясан-ку!
Шайтони шивирлаган таскин сўзлар кор қилди. Ботинида кечаётган ғалаёнлар бир оз босилди. Боядан бери кафтида ғижимланиб қолган сигаретани ташлаб, янгисини олди. Тутатди. Ютоқиб-ютоқиб тортди. Ўша куни бўлиб ўтган воқеани бошдан-оёқ хотирасида тиклай бошлади…
Вайроналар ичра қўним топган кўр қушга ўхшаб узлатга чекинган, ним қоронғи хонадан паноҳ топиб зулматдан таскин излаган бу кўршапалакнинг кимлиги номаълумлигича қолди. Буни сиз бадиий приём деб қабул қила қолинг. Мен эса, «тунги лампанинг ғира-ширасида юзини илғаб бўлмади, узр!», дейман. Қолаверса, уни мен эмас, терговчи фош этиши лозим…
7
Акмал пансионатда «йўқолди» деб тахмин қилинаётган шахс билан боғлиқ барча тафсилотларни синчиклаб ўрганди. Даволовчи врач, навбатчи ҳамшира, ҳаттоки пансионат боғбони ҳам кўрсатма берди. Жобирбекнинг хонада қолган барча лаш-лушлари ашёвий далил сифатида олинди. Хулласи калом, криминалистлар, кинологлар, анализ олувчилар қилиши лозим бўлган барча ишлар бажарилди. Ҳамма сўроқ қилинди. Жонсиз буюмлар-ку майли, аммо тилли-забонли кишиларнинг берган кўрсатмалари ҳам бир пулга қиммат эди. Қизиғи шундаки, Жобирбек бир ҳафта ичида барчанинг назарига тушиб улгурган, «оқкўнгил бойвачча», деган лақаб олишга ҳам муваффақ бўлган, аммо ғойиб бўлган куни уни ҳеч кимса кўрмаган.
Жобирбекнинг сирли равишда йўқолиб қолиши, пансионатда уни таниган одам борки, барчани изтиробга солганди. Ҳамма унинг ташвишида эди. Бу уларнинг гап-сўзларидан, ачиниш ҳисси билан боққан кўзларидан англашилиб турарди.
– Бирам яхши одам эди бояқиш, пулдор эди, аммо зинҳор кеккаймасди. Мартабали эди, аммо камтарин, пўрим кейинарди, асло кўз-кўз қилмасди, – дея унинг одамий сифатларини бир-бир санади пансионат ходимларидан ёши ўтиб қолган бир хотин.
– Қизларнинг ҳаммаси унга ошиқ эди: барчамиз унинг эътиборини қаратиш учун минг ўлиб, минг тирилардик, – деди, бунақа гапларни ошкора, уялмай айтиши мумкин бўлган ҳамширалардан, сариқ соч мовий кўзли қиз Ирина. – У шунчалар ахлоқли одам эдики, ҳаммамизни рад қилган, шу қадар одоб билан рад қилганки, ҳеч қайсимиз ранжимаганмиз, – деб қўшиб қўйди у.
– Одамга етмиш икки ҳунар ҳам оз эканини шу йигитда кўрдим,– дейди боғбон, таассуф билан бош чайқаб. – Эссиз, эссиз! Рубоб чаларди, қўшиқ айтарди. Кези келганда боғ ишларига ҳам қарашиб юборарди. Ҳамма нарсага вақт топарди. Илоё жони омон бўлсин!..
Хуллас, шу ва кўплаб шу каби маълумотлар жиноий иш ҳужжатларида акс этди. Терговчи уларни эринмай ёзиб борди. Бу битиклар терговга асқотадими, йўқми – билмадим-у, аммо менга қўл келди. Шу баҳона қаҳрамонимизнинг шахси ҳақида ўқувчиларимизда бир оз тасаввур уйғотдик. У ўзгалар наздида ана шунақа одам эди. Яқинларининг-чи?..
8
Шосалим
