bir hüküm vermemişti. Dünya o kadar hızlı dönüyor ki ekvatordaki yüzey saatte bin milden daha fazla hareket ediyordu. Öyle ki köy, Bay Maydig, Bay Fotheringay, herkes ve her şey saniyede dokuz mil hızla yani bir topla ateşlenmelerine kıyasla çok daha şiddetli bir şekilde ileri doğru fırlamışlardı. Her insan, her canlı, her ev ve her ağaç – bildiğimiz tüm dünya – sarsılmış, parçalanmış ve tamamen yok edilmişti. Hepsi buydu.
Elbette Bay Fotheringay’in tam olarak takdir etmediği şeylerdi bunlar. Ama mucizesinin ters teptiğini anladı ve bunun üzerine mucizelerden tiksinir hale geldi. Şimdi karanlıktaydı, çünkü bulutlar bir araya geldi ve ayın anlık görüntüsünü lekeledi ve hava, ruhları işkence gören hayaletlerle doluydu. Rüzgârın ve suların büyük bir kükremesi, dünyayı ve gökyüzünü doldurdu ve elinin altına toz ve karla karışık yağmurdan rüzgâra doğru bakarken, şimşeklerin oyunuyla kendisine doğru gelen geniş bir su duvarı gördü.
“Maydig!” Kargaşanın ortasında Bay Fotheringay zayıf sesiyle çığlık attı. “Buradayım! Maydig!”
“Dur!” dedi Bay Fotheringay yaklaşan suya haykırarak. “Tanrı aşkına, dur!”
“Bir dakika,” dedi Bay Fotheringay şimşek ve gök gürültüsüne.
“Düşüncelerimi toplarken şakayı bir anlığına bırakın. Şimdi ne yapmalıyım?” dedi. “Ne yapmalıyım? Tanrım! Keşke Maydig olsaydı.”
“Biliyorum,” dedi Bay Fotheringay. “Tanrı aşkına, bu sefer doğru yapalım.”
Hâlâ ayakları ve elleri üzerinde duruyordu, rüzgâra yaslanmıştı, her şeyin doğru olmasını istiyordu.
“Ah!” dedi. “Kapat diyene kadar emredeceğim hiçbir şeyin olmamasına izin ver! Tanrım! Keşke bunu daha önce düşünseydim!”
Küçük sesini kasırgaya doğru yöneltti, kendi konuşmasını duyma arzusuyla daha gür ve daha yüksek sesle bağırdı. “Şimdi o zaman! İşte burada! Az önce söylediklerime dikkat edin. İlk olarak, söylemem gereken tek şey bittiğinde, mucizevi gücümü kaybetmeme izin verin, iradem de başkalarınınki gibi olsun ve tüm bu tehlikeli mucizeler durdurulsun. Onları sevmiyorum. Onları kullanmamayı tercih ederim. Bu ilk şey. Ve ikincisi, izin ver hemen geri döneyim mucizelerin başladığı zamana; her şey tıpkı o kutsanmış lamba yanmadan önceki gibi olsun. Bu büyük bir iş ama son şey. Anladınız mı? Artık mucize yok, her şey eskisi gibi olsun. Benim Long Dragon’da yarım bardak bira içtiğim zamana dönsün her şey. İşte bu! Evet.”
Parmaklarını kalıba batırdı, gözlerini kapattı ve “Kapat!” dedi. Her şey tamamen durgunlaştı. Dik durabildiğini anladı.
“Yani diyorsun ki,” dedi bir ses.
Gözlerini açtı. Long Dragon’ın barındaydı, Toddy Beamish’le mucizeler hakkında tartışıyordu. Geçmişte kalan büyük bir şeyin unutulmuş olduğuna dair belirsiz bir duygusu vardı içinde. Görüyorsunuz ki mucizevi güçlerini kaybetmesi dışında her şey eskisi gibi geri gelmişti, dolayısıyla aklı ve hafızası şimdi bu hikâyenin başladığı zamanki gibiydi. Böylece burada anlatılanlar hakkında kesinlikle hiçbir şey bilmiyordu, bugüne kadar burada anlatılanların hiçbirini bilmiyordu. Ve diğer şeylerin yanı sıra, elbette, hâlâ mucizelere inanmıyordu.
“Size mucizelerin gerçekleşmesinin mümkün olmadığını söylüyorum,” dedi, “neye inanıyorsanız. Ve bunu sonuna kadar kanıtlamaya hazırım.”
Toddy Beamish, “Bu senin düşüncen,” dedi ve “Yapabiliyorsan kanıtla.”
“Buraya bakın, Bay Beamish,” dedi Bay Fotheringay. “Mucizenin ne olduğunu açıkça anlayalım. Bu, iradenin gücüyle yapılan doğanın gidişatına aykırı bir şeydir…”
Taş Devrinden Bir Hikâye
Birinci Bölüm
Ugh-Lomi ve Uya
Bu hikâye, insan hafızasının ulaşabileceğinin çok ötesinden geliyor, tarihin başlangıcından bile daha önce, (şimdiki ismiyle) Fransa’dan İngiltere’ye ayaklarını ıslatmadan yürüyebileceğin bir zamandan; Thames Nehri’nin Ren Nehri’ne aktığı, günümüzde sualtında olan (bizim Kuzey Denizi diye bildiğimiz sular) geniş arazilerden geçtiği zamandan. Surrey’in güneyinde bazı tepeler var; en yüksek yamaçları her zaman karla kaplı, orta yamaçları da köknar ağaçlarıyla dolu. En yüksek tepeleri Leith Tepesi, Pitch Tepesi ve Hindhead isimleriyle hâlâ ayakta. Tepelerin daha alçak yamaçlarında, yabani atların gezdiği çimenli arazilerin de aşağısında porsukağaçları, tatlı kestane ağaçları ve karaağaçlarla dolu; bu ağaçların oluşturduğu karanlıklarda bozayıları ve sırtlanları gizleyen, dallarını kendine yuva edinmiş maymunlarıyla bir orman vardı. Bataklıkların, karanlık ormanın ve güneşli çimenliklerin arasından geçip daha da aşağı inince asıl konumumuza gelmiş bulunuyoruz. Eğer jeologların hesaplamaları doğruysa bugünden tam elli bin yıl önceydi tüm bunlar.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
