Там, за зорями. Оксана Хващевская

Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Там, за зорями - Оксана Хващевская страница 44

Жанр:
Серия:
Издательство:
Там, за зорями - Оксана Хващевская

Скачать книгу

Наверна, у гэтым годзе ўжо не будзем по ягады ды па грыбы хадзіць.

      – Ой, да бросьте вы! Конечно, пойдете. Вон Максимовна чуть ходит, говорит, почки совсем отказывают. В огороде на коленках ползает. А в лес уже сходила посмотреть, цветет ли ягодник!

      – Дык ён кожны год цвіце. А во ў прошлым годзе якая жара была? Гавораць, у гэтым яшчэ сільнейшая будзя. А Максимаўна, яна дарма, што поўзая, яе яшчэ паленам не заб’еш! И выпівая яна добра! Не чуваць, што ў іх там?

      – Нет. Я последние дни их не видела, – пожала плечами девушка.

      – Ніна казала, пьюць! А Валя паехала ў Ліду. Ніна казала, з сабой павезла здаравенную сумку. Барахла нейкага налажыла і Леначцы Тамарынай павезла, што ёй яшчэ везці… Нічога ж няма. А Арыша брахала, што яна ў яе грыбы сушаныя сцягнула і павезла. Ну, трэба ж было што везці. – Я и не знала. А у вас что здесь новенького? – А што ў нас? Во выйшлі з Тімафеяўнай пасядзець на лаўцы. Аўталаўку чакаем. А ўвечары ў баню пойдзем. Ну а ты там, у сябе, баню не затаплівала?

      – Нет. Когда родители были, они, конечно, топили. А я сама как-то нет. Страшновато мне самой. Вдруг еще пожар устрою.

      – Злат, так ты к нам прыходзь у баню. У нас харошая баня, з венічкам бярозавым.

      – Спасибо, я, может быть, в другой раз. У Леши сегодня первыйэфир, и я обещала ему послушать.

      – А-а-а! – протянула Ольга Тимофеевна. – Ну-ну, Аня штось казала пра гэта… Ну дак тады мо зайдзеш, я табе агуркоў нарву? У нас ужо ў цяплічцы ёсць.

      – За огурцами, конечно, зайду. Спасибо!

      – Звоніць табе Лёшка? – спросила ее Тимофеевна.

      – Да.

      – І нам з дзедам звоніць. Кажа, па дзярэўні саскучыўся. Прыедзе. Штось я ніколі раней за ім не прымячала бальшой цягі да дзярэўні, а тут во. Калі ад’язджаў, кажа нам з дзедам: «Хачу астацца».

      Баба Маня хмыкнула.

      – Цімафееўна, вы з дедам, як маленькія! Ты на Златулю паглядзі! Канешне, не хацеў ён ехаць. І вароціцца скора. Як жа інач? А скора, мо, і свадьбу ім справім.

      Полянская в некотором смущении опустила глаза.

      – Ты не абіжайся на старых, унучачка. Нам тут абы пагаварыць. А Лёша харошы хлопец. Жалка толькі, што баба Соня не пабача, як замуж ты будзеш выходзіць! Яна цябе вельмі любіла…

      – Да, я знаю, – только и смогла сказать девушка и, еще немного посидев с ними, поднялась. – Ладно, я пойду! Она подошла к велосипеду и уже собралась отъехать, но в последний момент обернулась. – А дачник сегодня здесь? Вы случайно не видели? – медленно произнесла она и чуть не прикусила себе язык.

      – А дзе ж ён, асталоп гэты! – неприязненно, почти зло, ответила баба Маня. – Ездзіць з рання туды-сюды! І чаго яго чэрці носяць! Как б ён менш сюды ездзіў, тыя б менш пілі!

      – Угу! – только и смогла сказать девушка.

      Дороша в деревне, мягко говоря, не жаловали. Наверное, все вздохнули б с облегчением, если б он отсюда уехал. Интересно, а известно ли ему, как к нему относятся горновцы? Злата села на велосипед и поехала дальше. «Значит, он

Скачать книгу