Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

      Եւ, սակայն, ինչպէս որ Յոբն է ասում,

      Չարի թակարդներն անելանելի պաշարել են ինձ,

      Իսկ եթէ քո բարերար կամքի ողորմութեան լոյսն ինձ ցոյց տրուի,

      Քո գթութեան դուռը բացուի,

      Փառքիդ ճառագայթը ծաւալուի,

      Ձեռքիդ խնամքը յայտնուի,

      Կենացդ արեգակի օրը տարածուի,

      Քո առաւօտեան ըղձալի դէմքը պարզուի,

      Քաղցրութեանդ առատութիւնն աղբիւրի պէս բխի,

      Արարչի կողի վտակը հոսի,

      Անապակ սիրոյդ ծորումը թափուի,

      Աւետեաց շնորհիդ ծագումն երեւա,

      Պարգեւիդ ծառը ծաղկի,

      Քո օրհնեալ մարմնի մասունքը բաշխուի,

      Սակաւ ակնկալութիւնն իրագործուի,

      Ընդհատուած ձայնը ողջոյնիդ լսուի,

      Հեռացած խաղաղութիւնդ մօտենայ:

      Այնժամ յաւիտեան այս պայմաններով երանելի,

      Հաստատուն յոյսով եւ հաւատով զինուած,

      Ապաւինելով սուրբ Հոգուդ, որ պաշտւում է

      Հօրդ հետ եւ փառաբանւում քաղցրաձայն,

      Քեզ հետ լոյսի մէջ անմատչելի, քաւութեամբ հանդերձ,

      Ինձ` մեղապարտիս կընծայուի ե՛ւ կեանք, ե՛ւ երանութիւն:

      Եւ սրանք որպէս անկորուստ աւանդ կպահուեն իմ մէջ,

      Իբր առհաւատչեայ ճշմարիտ յիշատակի` ի ձիր անեղծութեան,

      Երրեակ անձնաւորութեամբ հզօր, սուրբ ու միակ

      Եւ անքննելի տէրութեանդ անճառելի, ահեղ անունով,

      Դո՛ւ ես, որ իսկութեամբ քո եւ էութեամբ,

      Եւ բարձրութեամբ քո յարակայ, քաղցրութեամբ, ողորմութեամբ

      Եւ մարդասիրութեամբ պսակուած յաւէտ թագաւորում ես:

      Այո՛, բոլորի համար եւ ըստ ամենայնի, ամենայն բանում կարող ես, գթա՜ծ:

      Եւ քեզ վայել է փա՜ռք երկրիս վրայ,

      Նաեւ հանդերձեալ մշտնջենական աշխարհում,

      Մեծ օրն յայտնութեան, յաւիտեանս. ամէն: