Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

      Բայց ես իմ յոյսը մարդու վրայ չեմ դրել,

      Որ տեսանողի ակնարկած անէծքն վրաս առնելով վհատուեմ անյուսօրէն,

      Այլ քեզ վրայ, Տէ՜ր իմ ոգեսէր,

      Որ լցուած անբաւ բարեգթութեամբ

      Նոյնիսկ խաչի վրայ բեւեռուած պահին`

      Մեծ ողորմութեամբ աղօթեցիր դու առ հայրդ բարձրեալ` քեզ չարչարողների համար:

      Արդ, շնորհի՛ր ինձ դու քաւութեան յոյս, կեա՜նք եւ ապաւէն,

      Որպէսզի թշուառ շունչս երբ փչեմ` ստանամ հոգին քո բարի:

      Եւ քեզ քո Հօր հետ ու քո սուրբ Հոգուն`

      Զօրութիւն, յաղթութիւն, մեծութիւն եւ փառք, յաւիտեանս. ամէն:

      Նախատուած անձիս կշտամբանքների շարքը նոյն ձեւով ու պատկերներով

      Պիտի կրկնեմ ես այստեղ վերստին նոր-նոր բարդութեամբ.

      Կսկծեցուցիչ դառն այս խօսքերիս դատակնիքը յանդիմանական

      Ամենագէտը թերեւս համարի ճիշտ խոստովանանք

      Իմ բոլոր գաղտնի եւ չար գործերի:

      Խօսուն մի ձի եմ ես, կարծրերախ, սանձակոտոր եւ ապերասան,

      Հովանակ անհամբոյր, վայրենի եւ անկրթական,

      Երինջ խրտչող, անուղղայ եւ անվարժական,

      Մարդ մոլեգին, տարագրուած եւ կորստական,

      Մանուկ մեղաւոր, անխրատ եւ թափառական,

      Տնտես մահապարտ, տարտամ եւ անգործնական,

      Բանական անասնաբարո, գազանացեալ եւ անմաքրական,

      Ձիթենի լքուած, անպտուղ եւ կործանական,

      Մարմին` հոգիս տրտմեցնող, դատող ու տանջողական,

      Խոցուած եմ անբուժելի, անխնամ եւ անկանգնական,

      Վատնուած եւ անգտնելի ոսկի շարոց եմ կայսերական,

      Ծառայ եմ սխալական, փախստական եւ թշուառական:

      Եւ այսպէս, ահա, ես ինքս իմ դէմ եղա կամովին անձնամատ սաստիկ եւ մարմնակործան,

      Հոգեկորոյս եւ միշտ մտախաբ,

      Կամակոր իսկական եւ սրտաբեկ,

      Ուշագնաց եւ խելակորոյս,

      Զգայազուրկ եւ իմաստասպառ,

      Հայրատատես եւ եղեռնալուր:

      Ես ամէն կողմից բռնուած ամբողջովին մահաբեր երկունքի բորբոքումներով`

      Մի լաւ բանի մէջ, Տէր իմ, ոչ մի կերպ քեզ պիտանի չեմ:

      Ողբում եմ ես այն որովայնը, որ ինձ երկնել է,

      Ողբում ստինքներն այն, որ սնել են ինձ:

      Ինչո՞ւ կաթի հետ մակարդուած ես մաղձ չծծեցի,

      Եւ ինչո՞ւ քաղցրութեան փոխարէն չտրուեց ինձ դառնութիւն:

      Զի եթէ ես իմ խօսքերով այսքան ինքս իմ դէմ եղայ անձնադատ դատախազ դժնի,

      Եւ իմ բարկութեան սուրն է տակաւին անխոնարհելի,

      Ո՞ր երկրածինն ինձ կկարողանայ ողոքել այլեւս:

      Ամէն ինչ պիտի հրապարակեմ,

      Էութիւնս համակ ես պիտի դատեմ ու դատապարտեմ,

      Ողջ վնասակար գնդերը պիտի ես գանակոծեմ,

      Ես ինձ խոցոտող զինուորների դէմ պիտի բողոքեմ

      Եւ իմ գլխաւոր զգայարանքներս պիտի կշտամբեմ:

      Ամէն բանի մէջ եւ ամէն ձեւով ես մեղանչեցի, ողորմի՜ր, գթա՛ծ:

      Նոր չէ, որ գտար յանցապարտութեան մառախուղն իմ մէջ,

      Այլ նոյնն եմ յաւէտ, միշտ նոյն արատով յանցապարտութեան

      Անկարկատելի ձորձով սխալուած անփոփոխելի

Скачать книгу