անբարեխօս դառն արգելքի տակ կապկապուած գերի,Ճաշակում եմ խիստ ցաւ ու հեծութիւն խաւարում բանտի.
Տանջւում եմ անօգ հեգ ողորմելիս առանց պաշարի.
Ինձ համար ողբի մի այլ եղանակ այստեղ ընտրեցի,
Եւ այս խօսքերովս այն կսկծալի կոծի փոխեցի.
Նոյն չափով ու նոյն վերջաւորութեամբ ես շարադրեցի,
Թիւ անհատելի եւ խորհրդաւոր երկեակ տասնեակի:
Հնոցն աղքատութեան մրրկւում է ամէն կողմից ուժգնակի.
Անպաշտպան, թշուառ` դրուած է տխուր սիրտն իմ գրաւի.
Ապաշնորհ, տկար մարդ եմ ենթակա միշտ վրիպանքի,
Շուտով ինձանից անզիջում կերպով դատ կպահանջուի:
Զգայարանս մահուան ու մեղքի զէնքով կխոցուի,
Գերիս` անփախուստ կերպով մատնուած բռնի ախտերի,
Հոշոտում է ինձ սաստը սուր սրով իր սարսափելի:
Այժմուանից, նոյնիսկ, երբ բեմն եմ յիշում ես դատաստանի,
Անլոյս մռայլը չարատես աչքիս առջեւ կփռուի.
Անօգ, կապկապեալ եղկելիս մատնուել եմ տարակոյսի.
Երեւում է ինձ պատկերը երկիւղ ազդող վերնայնի:
Տարտարոսի մէջ անարեւ սաստիկ եւ անծածկելի,
Գեհենի հրում մորմոքւում է յոյժ անձն իմ եղկելի,
Անյայտ ու անհետ կորած-կործանուած անդնդում մեղքի:
Ահա ունեցածս արծաթն անպիտան, որ արժէք չունի,
Որ չի ընդունուի տէրունի գանձում եւ չի ամբարուի:
Յանցանքս է պղտոր, եւ ձեռքս անմաքուր, աննուիրելի.
Բայց ես սրտաբեկ, մատներս շարժելով, յուսալով դարձի,
Երեսս հողին` պաղատում եմ քեզ, դու մա՜յր Յիսուսի.
Բարեխօս եղիր ինձ մեղաւորիս, երկնի՛ց իսկուհի.
Մաղթիր քաւութիւն ինձ, ո՜վ զօրաւոր փրկանակ կեանքի,
Թող երկրի վրայ միշտ օրհնութիւններ, բուրումներ խունկի
Եւ անուշահոտ իւղեր մատուցուեն քեզ ախորժելի:
Գ
Իմ այս ողբերի հիւսուածքի վրայ ես մի ուրիշ մաս եւս աւելացրի,
Շնորհապարգեւ մեծ բարերարին առատ արցունքներ ընծայ բերեցի.
Չկարողացայ չափելով երբէք գտնել խորութիւնն ես իմ կորուստի,
Հազիւ թէ հակիրճ խօսքերով միայն ես նրան հանդէս բերել ջանացի,
Չհասայ նրան ես մինչեւ անգամ արագացնելով թեւերն իմ մտքի:
Խորունկ մեղքերից խելքըս պարտուած` բարկութեան բաժակն իմ ձեռքը առի,
Տարակուսանքի տարտամութիւնն իմ ես ինքս իբրեւ մահ ճաշակեցի:
Եւ այժմ էլ, ահա, յանցանքներս անթիւ երգեցի ձայնովն իմ ողորմելի:
Մի աներեւոյթ բարկ կրակարան բորբոքւում է մէջս անզովանալի,
Ասես թէ անտես հալոց-քուրաներ եռում են սաստիկ, անշիջանելի:
Թունաւոր նետի սլաքներ կան սուր` շտեմարանի խորքը իմ սրտի.
Ցաւառիթ խիթեր մահացու կերպով խոցում են բոլոր երակներս լյարդի:
Ճեպելու անճար` աղիքներիցս չեն կարող ելնել ցաւերն երկունքի.
Երիկամունքներն իմ երկու կողմից այրում է ջերմը անդարմանելի.
Անչափ կուտակուած դառն մաղձն ահա նախադուռն է իմ հասել կոկորդի:
Շնչափողիս մէջ հնչում են ուժգին վհատեցուցիչ ձայներ աւաղի,
Էութեանս բազում մասերը` ներհակ իրար դէմ ելել են պատերազմի.
Կասկածանքների վախով վարանած` մատնուել եմ ես անհուն տագնապի,
Թէեւ հարազատ` ջարդում են իրար դաւաճանաբար, ինչպէս թշնամի,
Թաղուած մեղքերի գարշելի տիղմում` ո՛չ մեռած եմ ես եւ ո՛չ կենդանի:
Հայեացքս
