мазасыз сыртқы саясатының белсенділігін тудырды.
Үш құрлықтың түйiскен жерiндегi бай, қолөнерi мен егiншiлiгi дамыған, Дунай мен Евфратқа дейiнгi алқапты алып жатқан Византия империясы өзiнiң алдындағы Рим империясынан тек осы кең-байтақ территорияны ғана емес, сондай-ақ даму дәрежесi әртүрлi сатыдағы көршiлер мен соларға қатысты саясатты да мұрагерлiкке қабылдады. Шығыстағы империяның ең басты қарсыласы IV ғасырда күштi мемлекетке айналған Иран шахиншахтары Византиямен шығыс провинциялар мен Кiшi Азияның бiр бөлiгi, әсiресе христиан дiнi орныққан Армения мен Лазика үшiн кескiлескен шайқастар жүргiздi. Бұл соғыстарға себеп тек жер таласы ғана емес, Иран арқылы өтетiн маңызды сауда жолдары да болды.
Империялық дәстүр жалғастығына ие империя мемлекеттiң қабырғасын бекiтiп, күшейте түсу үшiн мемлекеттiк идеологияның барлық тетiктерiн пайдаланды. Жалпы, Византияның христиандық негiзiндегi мемлекеттiк идеологиясында христиан емес мемлекеттер мен халықтарға үстем тұрғыда қарау тән болды. Ал түркi көшпендiлерiн тiптi жабайылар қатарына жатқызып, олармен тек түркiлердің әскери-саяси қолдауын қажет еткенде ғана амалсыздан санасып, түркiлермен қарым-қатынасқа саяси мән бердi.
Византия тарихындағы осы империяның сыртқы саясаты үшiн ең табысты кезеңдер елдегi идеялық бiрлiктiң, дiни тұрақтылықтың орнауымен байланысты болып келедi. Осымен бiр мезгiлде, олардың саяси қарсылас мемлекеттерi мен этникалық бiрлестiктерiнiң iшiндегi идеялық алауыздық пен тоқырау қатар жүрiп, осы топтардың саяси сахнадан тезiрек кетуiне себепкер болады. Бұл үрдiс империяның солтүстiктегi көршiлерiне ғана емес, шығыстағы дала көшпендiлерiне де қатысты.
VI ғасырдың 50-жылдар аяғында Қара теңiз өңiрiндегi Византияның саяси жағдайы шиеленiстi. Империя Дон мен Днепр аралығындағы құтырғырлар мен Қобандағы олармен туыс ұтырғырларды бiр-бiрiмен қырқыстырып, құтырғырлардың Фракияға жасайтын шабуылын алдын алып, бұрынғы Ғұн империясының бiр бөлшегi болып табылаты екi туыс халықты жоюға тақады. Ал Қобанның бойын Византияның одақтасы аландар мекендейтiн.
Осы сәтте бұрынғы империяны қайта қалпына келтiруге кiрiскен түркiттерден бөлiнген аварлар тарих сахнасына шығып, одақтас iздей бастады. Олар аландардың көсемi Саросиден Византиямен жақындасу үшiн ара ағайындық көмек сұрады. Бұл ұсынысты тиiмдi пайдалануға тырысқан Юстианнан аварларға Валентин бастаған елшiлер келiп, оларды Иранға қарсы ұрысқа шақырады. Осылайша, өздерiнiң нақты саяси бағдарламасына ие империя мен өз тайпаластарынан бөлiнген тайпа арасында 558 жылы бiрiншiсi үшiн тиiмдiрек одақ құрылады. Бiрақ бұл әскери-саяси одақ күтпеген жерден империя үшiн басқаша сипат ала бастады. Одақтасқа айналған аварлар империя шекарасына ұмтылды. Тiптi империяға бара-бара өз үстемдiгiн жүргiзе бастады. Валентин елшiлiгiнен кейiн аварлар Византия жақтастары сабырлар, ұтырғырлар, анттарға қарсы шығады. Осылайша, Иран өзiнiң қауiптi көршiсiнен құтылады.
Түркi қағанатынан iргесiн мүлде аулақ салған аварлар осы кезде
