гэж лам чанга дуугарахад Батмөнх цочин сэрлээ. Ингэхдээ тэр Батмөнхийн хамрын уг руу тамшаалан нулимав. Гэнэтийн явдлаас болж Батмөнх хөшиж орхив, түүнийг – бааштай шинэ цэргүүдийн аянгыг – хэн ч нулимж байгаагүй юм. Гэхдээ юу хэлэхэв, өөрөө гуйсан юм чинь.
«Энэ бүгдийг би дэмий л сэдэж дээ», – гэж Батмөнх бодоод харин чангаар:
– Баярлалаа, гэгээнтэн минь! – гэж хэлэхэд түүний хоолойноос гарч буй дуу нь цэвэр тэр дахиад л чөлөөтэй ярьж чадаж байгаа нь их сонин байв.
Тэр эмчийн үзлэгийг хүлээх ч үгүй баяртайгаар гэр лүүгээ явлаа. Зүгээр л хувцас хунараа хумиад өөрийн цэргийн байрандаа явж байгаа юм шиг чанга алхан гудамж руу гарлаа. Зөвхөн хацар дээрээ сэвхтэй залуухан сувилагч түүний араас:
– Хөөе, өвчтөөн та хаашаа явах нь вэ? Та гадаа гарч болохгүй шүү дээ! Гэв
– Би өвчтөн биш болсоон. Тийм болохоор өөр хүмүүсийг эмчил.
– Юун өвчтөн биш болсон гэж? Эмч таныг орноосоо ч босч болохгүй гэсэн
– Чи эмч (врач) гэдэг үгийг ямар үгнээс үүссэнийг мэдэх үү?
– Үгүй, ямар үгнээс? – гэж сувилагч гайхан асууллаа.
– Эмч гэдэг үг (врач) худлаа ярих (врать) гэсэн үгнээс үүссэн, – гэж түүнийг цэргийн дарга гайхшруулав.
Үүнээс хойш тэр хэзээ ч дахин өвдөөгүй ба лам нарыг харахаараа дандаа босч номхон зогсолтоор зогсдог болсон юм.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
