jij wel ’s in Spanje geweest?… Niet?… Ik wel! Dààr woonde m’n vader. Ik ga er later weer naar toe.”
Wibbe zweeg. Het kalme gedrag van Hesse verbaasde hem en op eens schoot hem te binnen: „Zou de jongen misschien bedroefd zijn?”
„Vindt je ’t naar om hier te wonen?”
Daar veranderde Hesse als met ’n tooverslag.
„O nee! heelemaal niet! Ik heb dat zoo wel ’s méér, dat ik aan m’n vader denk.”
„En niet aan je moeder?
„Ja—ja—òòk! Maar vader, weet je, die kon zoo hard op ’n paard rijden met ’n piek in z’n hand.”
„Heb je dat wel eens gezien?”
„Nee! vader vertelde er van, toen wij hier woonden.”
„Waarom bleef hij ginder niet?”
„Gaat je niet an!”
Wibbe keek vreemd op door dien laatsten uitval. Waarom deed Hesse in eens zoo ruw? Mòèst z’n vader misschien weg uit Spanje?
Meer tijd om er over te denken of om er Hesse naar te vragen, had hij niet, want z’n makker holde vooruit tot aan ’n houten deur. Dit was de afsluiting van den tuin aan de achterzijde.
Maar Hesse scheen de lenigheid van z’n vader geërfd te hebben, hij klom als ’n aap over de deur heen en kwam achter ’t huis van den notaris terecht.
Wibbe moest wel volgen en nu stonden ze op ’n plek, waar Wibbe nog nooit was geweest, ’n smalle doorgang tusschen twee rijen huizen met blinde muren. Het lag er vol rommel en overblijfselen van kisten, tonnen en manden.
Ze voelden zich hier te veel opgesloten en dus ging ’t verder, tot aan ’n hek.
Wip, er over heen.
Nu stonden ze op ’n straatweg, want behalve ’t huis van den notaris en ’n paar pakhuizen met woningen er achter, werden er geen andere gevonden.
„Je had net zoo goed over de brug kunnen gaan,” zei Wibbe.
Hesse antwoordde niet eens—hij zag ’n sloot, en dus sprong hij er zonder aarzelen overheen, zonder zelfs naar Wibbe om te kijken. Hij zag paarden!
Wibbe bleef een poos aan den kant staan… zou hij òok ’t land in gaan?
Hesse liep regelrecht op de dieren af en, alsof de beesten voelden, dat de naderende kleine mensen geen kwaad in den zin had, ze bleven staan en lieten zich een voor één bekloppen en aaien.
Dat werd Wibbe te machtig!
Met ’n vaart sprong hij over de sloot en holde naar den groep.
Hesse praatte hardop tegen de paarden, die hem met hun mooie groote oogen aankeken.
„Help me d’r eens op,” zei hij tegen Wibbe, maar deze riep: „Nee jongen, dat mag niet.”
Hesse wachtte niet, maar lokte ’t eene paard mee tot bij ’t hek.
Dáár klom hij eerst op de dwarslat, en… met ’n flinke ruk zat hij op den rug van ’t makke dier. Hij greep de manen, klakte met de tong en daar ging ’t door de wei.
Wibbe keek sip!
Hij zou ’t nooit klaar spelen om ruiter te worden!
Hij vergenoegde zich dus maar met toekijken, toch wel vol bewondering voor dien Hesse.
De pret duurde niet lang, want de eigenaar, ’n boer, kwam schreeuwen: „D’r af! gauw!”
Maar Hesse hoorde of zag niets!
Als ’n jonge ridder reed hij voort, tot de boer hem genaderd was en weer schreeuwde.
Toen schrikte Hesse even… hij liet zich snel van den paardenrug afglijden en ging er van door.
Wibbe draafde mee.
Weer sprongen ze over de sloot en eerst nu begon Hesse luidruchtig te praten.
„Dat zijn de liefste beesten van de heele wereld!” riep hij opgewonden. „Als ik ouder ben, koop ik er vijftig, honderd, duizend!”
Wibbe moest lachen en zei: „Geef mij er dan één van.”
„Zijn ’t geen goede aardige dieren?” vroeg Hesse, „véél meer dan katten?”
Wibbe vond ’t ook en hij luisterde naar twee verhalen van Hesse over paarden, die hij bereden had. Eén keer, met z’n vader, in ’n optocht, en ook nog ’s, in ’n donkeren nacht met z’n moeder samen op één.
Wibbe wilde er meer van weten, maar Hesse verviel nu even als bij ’t begin van hun tocht in ’n toestand van zwijgen…
Korten tijd liepen ze verder tot ze in de kom van ’t dorp kwamen.
In ’t midden vroeg Hesse op eens: „Heb jij centen in je zak?”
Wibbe haalde zonder iets te zeggen ’n dubbeltje te voorschijn.
„Wil jij dat koopen?”
Hesse volgde de richting, die de uitgestrekte arm aanwees en nu ontdekten z’n oogen ’t raam van ’n onooglijk winkeltje.
Er lagen allerhande prulletjes te kijk en nu wees de vinger van Hesse op ’n klein kinderpistooltje.
Wibbe keek er naar en ook naar z’n dubbeltje.
„’t Is te duur”, meende hij.
Hesse was al in den winkel, en toen Wibbe volgde, hoorde hij ’n oude vrouw zeggen:
„Veertig centen.”
Hij hàd zooveel niet, maar toen hij ’t teleurgestelde gezicht van Hesse opmerkte, nam hij zich vòòr, z’n zakcenten op te sparen, alleen om ’t pistooltje te kunnen koopen.
„M’n vader had ’n echt pistool”, vertelde Hesse, „ik heb één keer er mee geschoten.”
Wibbe voelde nu voor ’t eerst ’t gemis van z’n speelkamer.
Dáár zou Hesse gelukkig geweest zijn, als hij de windbuks had mogen gebruiken en de blaaspijp en nog zooveel meer.
Wibbe kreeg lust er van te vertellen en toen vroeg Hesse dood leuk: „Waarom ben je er niet gebleven?”
Wibbe antwoordde: „Omdat ik al dat speelgoed graag wou ruilen voor jou.”
„Voor mij?”
Hesse trok zoo’n koddig gezicht, dat Wibbe ’t uitproestte en toen vertelde hij van z’n leven met mr. Bribon, die heel goed voor hem was geweest, maar met wien hij zich toch heel eenzaam had gevoeld.
Toen keken de beide jongens elkander aan.
Hesse begon iets te begrijpen en zonder ’n woord te zeggen, sloeg hij z’n arm om Wibbe’s schouders en in dat oogenblik
