калды… Аңа тимик, егетләр, ничек тә бер түләр әле, – диде.
Әйбер җыю беткәч, Фәйзулла староста, Фахирәне үз янына чакыртып алып:
– Салымыңны нигә түләмисең? – дип сорады.
Хатын, ертык яулык очы белән авызың каплап, оялып кына:
– Ни белән түлим соң, Фәйзулла абзый… Үзең дә беләсең, бернәрсәм дә юк бит… – диде.
– Теләгәндә табарга була… Синең кебек япь-яшь хатынга салым түләмәү оят түгелме? – диде Фәйзулла.
– Бер мин генә түгел, бөтен кеше шундый хәлдә бит, Фәйзулла абзый… Алай бик кыссаң, соңгы самавырым белән мендәрләремне бирермен инде.
– Аннан башка да каравыл өе иске-москы белән тулган. Син безгә акча китер, акча!..
– Каян алыйм мин аны?
– Теләгәндә табарга була… Шундый япь-яшь хатын…
Алар өйалдында сөйләшеп торалар иде. Иллене узган Фәйзулла белән егерме яшьлек Фахирәдән башка бүтән кеше юк иде. Фахирә, күз яшьләренә төелеп, капкага таба китте.
– Туктале, килен! – диде аңа Фәйзулла.
Фахирә туктады. Староста як-ягына каранып алды да бик мәгънәле итеп:
– Акчаңны әзерләп куй!.. Бүген кич өеңә үзем кереп чыгармын! – диде.
Фахирә аның бу сүзләренең мәгънәсен аңламады, тиз генә капкадан чыгып китеп барды.
Кич, бөтен авыл йоклап беткәч, Фәйзулла, куенына ярты икмәк кыстырып, өеннән чыкты, хатынына:
– Сотский Хәлил янына барып кайтам әле, – диде, үзе туп-туры Фахирә өенә китте.
Фахирәнең тәрәзәсендә уты юк иде инде. Староста әкрен генә тәрәзәне шакыды.
Эчтән:
– Кем ул? – дип куркынып сораган тавыш ишетелде.
– Мин идем, Фахирә… Ач әле, акыллым!..
Тол хатынның күңеленнән: «Акча алырга килгәндер, карт тәре!» – дигән уй чагылып үтте һәм куркып кына җавап кайтарды:
– Мин йокларга яттым инде, Фәйзулла абзый.
– Барыбер, ач… Яхшы киңәш белән килдем! – дип, Фәйзулла ишекне тартып карады, ишек бикле булып чыкты. Шуннан ул тагы тәрәзә шакыды.
Фахирәнең тавышы-тыны ишетелмәде. Староста аның саен шакый бирде. Фахирә, куркуыннан калтырана-калтырана, ишекне ачты да мич артына кереп китте.
Фәйзулла, тиз генә бусагадан атлап, туп-туры мич артына китте. Куеныннан ярты икмәк чыгарып, аны киштәгә куйды.
– Синең кебек яшь хатынга акча таба алмау оят ул, Фахирә, – дип, кулын аның иңбашына салды.
Фахирә, куштанның ниятен сизеп, куркуыннан катып калды. Фәйзулла аны көчләп мич артыннан сөйрәп алып чыккач кына, хатын ялварырга кереште:
– Алла хакы өчен, мәсхәрә итмә, Фәйзулла абзый… Алла хакы өчен!..
– Куркырлык берни дә юк, акыллым, куркырлык берни юк!.. Шундый яшь була торып, акча таба алмыйсың!.. Әйе… яшьсең… чибәрсең… – дип сөйләнде Фәйзулла.
«Кешеләргә кычкырыйм микән әллә? Тик
