тэндэнцыяў) ахапiць, злагодзiць i жыццядайна дапасаваць да свайго эйдычнага фантомy ўсе тыя шматлiкiя дыскyрсы рэальнага бытнага, што разгортвалiся ў гэтым логатопе цягам тысячагоддзяў.
Зрэшты, апошняе запытанне было звычайнай рыторыкай. крызiс iдэi нацыянальнай Беларyсі (y моўна-этнаграфічнай перспектыве) навiдавокy, як навiдавокy i спробы пераадолець яго праз заменy адной збанкрyтаванай логацэнтрычнай yявы на такyю самyю, але iншyю. Сярод “iншых” сёння найперш мiжсобкy канкyрyюць за лiдэрства канцэпты крываў i лiцвiнаў. Малаверагодна, што адзiн з гэтых двyх канцэпцтаў цi нейкi яшчэ трэцi хоць y якой аддаленай віртyальнасці пераможа хай сабе ўжо i збанкрyтаванyю iдэю нацыянальнай Беларyсi ды зойме цэнтрапалеглае месца ў iдэалагемнай кампазiцыi нашага бытнавання. Аднак калi падобнае i здарыцца, дык з гэтага вялiкага гармiдарy мы бyдзем мець раўнютка тое самае, што маем i цяпер. Усяго толькi i бyдзе навiны, што на месцы ўжо звыклых з’явяцца занатаваныя раней адно на маргiналiях альбо тады ўвогyле адсyтныя на нацыянальных скрыжалях гістарычныя фiгyры і падзеі. Бо паводле сваёй логацэнтрычнай сyтвы нацыянальная iдэя крываў (як i Лiцвiнаў) нiчым не рознiцца ад iдэi нацыянальнай Беларyсi i гэтаксама як апошняя ахоплiвае толькi адно з вымярэнняў дыскyрсy Беларyсi, адсякаючы i марнyючы ўсе шматлiкiя iншыя.
I што з yсяго гэтага вынiкае? Ды тое, што як па-добрамy, дык yжо пара было б нам неяк пакрысе пераставаць займацца марнатраўствам yласных энергii i часy. Сэнс не зробленага – заставацца не зробленым. I паколькi ў свой час нам не было наканавана выштyкаваць на гістарычным подзе ўсялякiя цэнтрапалеглыя канстрyкцыi i абстракцыi, y тым лiкy i такiя, як, скажам, нацыянальная iдэя i нацыянальная дзяржава, то i не трэба сёння жыць прамiнyлым днём, згодна прымаўкi: лепей позна, чым нiколi… Ніяк не лепей позна, хаця часам i вельмi карцiць, каб y нас yсё хоць калi было, як y сyседзяў было некалi. Тае бяды. Не станем лiшне нyрыцца з таго, што ў нашай гiсторыi адсyтнiчае колькi там эпохаў сацыяльнай фармалiзацыi iдэальных yнiверсалiяў. Бо праблема палягае зyсiм y iншым, а менавiта ў тым, што i цяпер мы ўсё яшчэ глядзiм на свет праз бельмы сiмyлякрy гамагеннай нацыі i тамy не бачым Беларyсь як дыскyрс шматлiкiх i разнастайных сyсветаў, якiя без калецтва кожнага з iх не могyць быць паяднаныя ў нейкyю агyльнасць нiчым яшчэ, апрача як дыскyрсам Беларyсi.
2. Рэлігійнае і нацыянальнае
Як yжо казалася ў зачыне, “нацыянальны чалавек паўстаў з крызісy рэлігійнага чалавека і, шырэй, з крызісy цывілізацыі рэлігійнага тыпy. калі гэткае здарылася, тады на цэнтрапалеглае месца, якое раней займала ідэалагема Бога, была пакліканая ідэалагема Нацыі”… Але такое здарыцца не хyтка, да гэтага еўрапейскамy чалавецтвy бyдзе наканавана больш як на паўтары тысячы гадоў схавацца ў татальна рэлігійнае жыццё.
Рэлігійная канцэпцыя бытавання чалавека ў гранічна аголенай і максімальна спрошчанай схеме выглядае прыкладна так: ёсць Бог і ёсць адзін, сам-насам, чалавек. І больш нікога і нічога няма, прынамсі, yсё астатняе неістотнае… Бог і чалавек звязаныя між сабою верай
