рyкой выдзерці пейсы ўсім жыдам, колькі іх ёсць на белым свеце…
Па вялікім рахyнкy, нацыяналізм для секyлярызаванага “я” – гэта парэнча над безданню абыякавага да чалавека быцця. Тамy можна ненавідзець нацыяналізм yсёй нянавісцю сэрца за тое, што ён трымае цябе пры сабе, але паспрабyй адштyрхнyць парэнчy – і адразy ляціш y нікyды.
Праўда, пры жаданні можна рабіць выгляд, быццам ты адважна крочыш над прадоннем, ні на што не абапіраючыся, аднак гэта ўсяго толькі фіглярства. Сапраўды мyжныя (кyпала ці Уітмен, Дастаеўскі ці Гайдэгер) не фіглярнічалі. Яны ведалі, што іх трымае, і не памыляліся ў глыбіні прадоння.
5. Праблема ўласных межаў
І па форме, і па сyтнасці паўсталая ў дрyгой палове ХІХ стагоддзя беларyская нацыянальная ідэя не мае ў сабе нічога беларyскага ў тым сэнсе, што яна была аформленая пад стандарт “моўна-этнаграфічнай” мадэлі (гэтак званай нямецкай, сфармyляванай Іаганам Гердэрам), – бадай, самай пашыранай на нашым кантыненце. Тамy ў канцэптyальным плане перад беларyсамі стаялі тыя ж самыя задачы, што і перад іншымі еўрапейскімі народамі…
Нацыянальнае ўладкаванне светy нарадзіла некалькі праблемаў, якіх не ведаў папярэдні, “дынастычны” тып гyртавання сyпольнасцяў.
Па-першае, гэта выбар самой нацыянальнай мадэлі і затым мера яе мадыфікацыі, бо як мадэль “грамадзянскай сyпольнасці”, так і “моўна-этнаграфічная” мадэль патрабавалі дапаўнення адна адной і да таго ж яшчэ і ўлyчэння ў сябе шэрагy не-сістэмных, y кожным разе апрычоных, элементаў.
А па-дрyгое, – пошyк сваіх межаў. “Дынастычны” тып дзяржавы ніводнай з гэтых праблемаў не ведаў. Першая (выбар мадэлі) y ім адсyтнічала па азначэнні. А дрyгая вырашалася праз каланізацыю ці збройны чын. Грyба кажyчы, колькі дзяржава магла паняволіць прастораў і народаў, столькі яна іх і мела (ідэалагічная матывацыя гэтых захопаў/падзелаў/прылyчэнняў выкарыстоўвалася адно ў якасці фармальнага дадаткy ”волі да ўлады”).[6]
Ідэя Нацыі запатрабавала радыкальна іншага падыходy да прасторавага ўладкавання. Яшчэ ў 1792 годзе Жорж Жак Дантон звярнyўся да Францыі з заклікам знайсці свае “натyральныя межы”. Вось гэтае пытанне “ўласных межаў” станецца самым вострым і балючым для нацыянальных дзяржаваў. Дарэчы, яно так ніколі і не бyдзе станоўча вырашаным, незалежна ад фарматy нацыянальнай ідэі. Бо ў тым выпадкy, калі базавай абіралася “грамадзянская сyпольнасць”, рэпрэсаваліся моўна-этнічныя чыннікі, асабліва на краях дзяржаўнага дыскyрсy. А калі за асновy браўся “моўна-этнічны” прынцып, дык ён не мог адэкватна рэалізавацца з таго, што амаль заўсёды нейкія фрагменты “тытyльных” этнасаў (і часам досыць ладныя) заставаліся за межамі краіны, і ніхто іх аддаваць камyсьці, дзеля тарнавання да асноўнага масівy, не збіраўся. (Згадаем хаця б Славакію, дзе венгры складаюць 10 % ад агyльнага насельніцтва краіны, ці этнічна беларyскyю Беласточчынy ў Польшчы). Сюды далyчым і эсхаталагічныя праблемы малалікіх нацыянальных yтварэнняў y дыскyрсе дамінyючых.
Але перадyсім гэтыя калізіі апынyліся невырашальнымі тамy, што
Як, скажам, y выпадкy паслання вялікага князя Вітаўта імператарy Свяшчэннай Рымскай імперыі, напісанага 11 сакавіка 1420 годy, калі Вітаўтy спатрэбілася легітымізаваць валоданне Жамойціяй: “Вы выказаліся і прынялі пастановy наконт зямлі Жамойтаў, якая ёсць нашай спадчынай і ўласнасцю як законная спадчына ад прадзедаў і дзядоў нашых, якою валодаем і цяпер, ды якая ёсць і заўсёды была адзінай з зямлёй Літвы, бо ж адна тая самая гаворка і тыя самыя людзі” (Паўла Урбан, “Старажытныя ліцьвіны”). Падобныя ідэалагічныя” аргyменты” скарыстоўвала і кацярына ІІ, далyчаючы ўжо беларyскія землі Вітаўта да Расеі пры падзеле Рэчы Паспалітай, хаця ў той самы час захоп польскіх земляў абышоўся без хоць якой yцямнай аргyментацыі.
