печанага самурая. Ад задавальнення… – Я падумаў і дадаў: – Ад садысцкага задавальнення.
[племя было расфарбаванае пад тыграў… людзі танчылі вакол залатога вогнішча… у руках – дзіды… полымя вымалёўвала твар вядзьмаркі… вочы выплывалі белымі пірогамі… на дрэвах курчылася дымнае мяса… сэрца – для шамана… запечаныя мазгі – для лепшага воіна… Уру шчыліўся панцырнымі зубамі]
– Магчыма-магчыма, – адказаў Пётра, відавочна думаючы пра нешта сваё. У задуменнасці ён круціў бутэльку партвейну, потым пачаў на ейнай этыкетцы нешта шукаць. Было ўражанне, што ў ягоных руках падзорная труба і ён спрабуе разгледзець у бязмежных марскіх прасторах непрыкметны востраў.
– Што ты шукаеш? Няўжо рэцэпт вечнай маладосці?
– Ды не – я доўга жыць не збіраюся. Нашто? Вечна цярпець усялякія праблемы. І жонку-дурніцу?.. Я гляджу колькасць працэнтаў – лічбы шчасця. На «сямёрках» яны бываюць розныя. Залежыць ад вытворцы… Тут васемнаццаць… Тое, што трэба…
– Дык што, у цябе з Марынай зноўку праблемы? Пілуе? Штосьці мне ўяўляецца, як яна бегае за табой з сякеркай. Я колькі памятаю – у вашых адносінах былі вечныя рыфы. Разводзься і жыві сабе спакойна. Свая асобная будка, свая костка – што яшчэ трэба?
[ды што тут думаць… жонку-дурніцу – на вогнішча… голас спяваў пахавальную песню… жонку-дурніцу пасадзіць на беларускую пенсію… жонку-дурніцу – на зупу закасцянелых ідыётаў… расцярушыць сямейны штамп у пашпарце… спаліць мост напярэдадні вайны… камашы грукалі… грукалі… грукалі… жонку-дурніцу – ператварыць у царэўну]
– Ты ж ведаеш – гэта як на дэльтапланах… – Па твары Парабэлума хвалямі пабеглі зморшчыны. Здавалася, што сябра перасеў у адкрытае самалётнае крэсла, што ягоны магчымы аэраплан робіць віртуозную пілотную фігуру і таму скуру лётчыка штурхаюць похапы ветру…
– Прызямляйся! – сказаў я.
[лопасці раскручваліся агромністымі сняжынкамі… трафарэтамі – самалётныя акуляры… скураныя пальчаткі хрумсцяць… на шыі вішчыць зялёная вена…]
Прынесенае я паставіў на часопісным століку. Мы селі як шахматысты – адзін супраць аднаго. І пачалі партыю. Ваш ход, сэр!
– Тады не стагні. Налівай лепш.
Пётра прафесійна адкаркаваў. Нават штопар, які ляжаў вяленай шрубай тут жа на століку, не спатрэбіўся. Корак ён прапіхнуў пальцам. Скруціў палец у гэткі рыбацкі кручок і праткнуў. Зазвычай малдаўскія віны так і адкаркоўваюцца. Не тое што французскія… палец зламаеш. А малдаўскія – нармальна.
– Ну, што? За тваю паездку! – прамовіў урачыста Пётра.
– За якую такую паездку? – я ледзь не папярхнуўся.
– Ды ты не сіней. За добрую. Не на Калыму. Хаця і там цяпер някепска. У больш заходнія шыроты. Збірайся, хлопча, у Берлін. Да Брандэнбургскай брамы. Там цяпер ляжыць тваё натхненне.
Я паглядзеў на Пётру Парабэлума. Ды не – не жартуе. Нават неяк пасур’ёзнеў. Пажаўцеў ад хвалявання,
