хачу піць… – прашаптала пеларгонія.
– Паўтарыце запыт! – звярнуўся карабель да кветкі; у яго кампетэнцыю не ўваходзілі сведкі аб тым, што п’юць расліны.
– Вады! – прашаптала Нумар Пяць.
Карабель уключыў сістэму пажаратушэння ў адсеку. Са столі пырснуў дожджык, і кветка радасна расправіла пялёсткі, прымаючы ў іх празрыстыя кроплі вады. Вада расцяклася па падлозе, па фотаздымках, што віселі на сценах, па лістах дзённіка, які вяла штурман.
– Дзякуй. Дзякуй! – сказала кветка, калі наталіла смагу.
Карабель перакрыў ваду.
– А цяпер запаліце, калі ласка, святло – я баюся цемры! – папрасіла пеларгонія.
Карабель даў свайму вечнаму сэрцу каманду на абуджэнне. Яно шчоўкнула, ледзьве чутна загуло і заззяла мяккім блакітам. У каюце над кветкай успыхнула святло.
Нумар Пяць убачыла мокры нататнік, пакрыты чарнільнымі плямамі, і фотаздымкі, на якіх цяпер немагчыма было разабраць твараў.
– Што ж мы нарабілі! Мы знішчылі памяць… – сумна сказала кветка.
– Памяць у парадку, сістэмы не пашкоджаныя, – адказаў карабель.
– Ах, вы нічога не разумееце… – уздыхнула кветка. – Не віртуальную памяць… А рэчы і словы, якія нагадваюць аб падзеях…
– Рэчавыя доказы, – сказаў карабель.
– Доказы…
Кветка змоўкла.
Сэрца карабля выпраменьвала энергію. Ён чакаў новых загадаў. Ён ірваўся ў новы бой. Вакол шчэрылася цемрай міжзорная пустэча, усыпаная бледнымі пясчынкамі далёкіх галактык. Недзе сярод іх зіхацела тая, адкуль былі родам карабель і Нумар Пяць – недзе вельмі, вельмі далёка. Падчас апошняга бою карабель выштурхнула ў незнаёмы сектар касмічнай прасторы, і каб знайсці родную галактыку, спатрэбілася б нямала высілкаў.
Кветку не цікавілі зоркі і галактыкі, яна нічога ў іх не разумела.
– Вы сумуеце па людзях? – спыталася яна.
Карабель не ўмеў сумаваць. Ён умеў слухаць, атакаваць і абараняць.
– Паўтарыце пытанне.
Кветка ўздыхнула:
– Я сумую па іх. Яны ўмеюць смяяцца. Яны ўмеюць спяваць. Сумую па іх голасе… Голас людзей дорыць надзею. Я так хачу зноў пачуць іх галасы!
Карабель крыху падумаў і ўключыў па канале гучнай сувязі запіс бартавых перамоў членаў экіпажа.
…Мужчыны жартавалі, смяяліся. Штурман спявала дзіцячую песню-лічылку:
Маладзік па небе ходзіць,
Зоркі за сабою водзіць,
Хто схавацца не паспеў,
Той, як зорачка, згарэў!
Раз-два-тры, чатыры, пяць,
Я іду шукаць!
Ніхто з іх не збіраўся паміраць. Гэта быў лепшы экіпаж флоту! Яны ляцелі за перамогай!
А на эмблеме карабля зіхацеў маладзік, за якім выстраіліся ў шэраг чатыры дзясяткі зорачак – па зорачцы за кожны збіты варожы борт. Ён быў не проста караблём – ён быў караблём-легендай!
Раптам,
