дзяўчынку?
– Першынец павінен быць хлопчыкам, – сказала Леда; так было запісана ў «Кодэксе паводзін Дачкі Зямлі».
– Ваш партнёр – арнітар. Можа, будзе разумна, калі ў вас народзіцца Дзіця Неба? Вы зможаце выбраць яму любыя крылы: арліныя, сакаліныя, грыфавыя! – Генетык націснуў кнопку на пульце, і на экране замільгалі малюнкі.– Глядзіце: тысячы варыянтаў, любыя колеры, любая форма!
Ён будзе імклівым, як сонечны прамень, і лёгкім, як кашміравы ветразь! А яшчэ ён будзе дыхаць крыштальна чыстым паветрам – і гэта, можаце мне паверыць, самы вялікі падарунак, які вы можаце зрабіць свайму будучаму сыну.
Генетык зірнуў на Леду. Леда не сачыла за выявамі на экране. Яна думала. Так, у Дзяцей Неба была відавочная перавага перад Дзецьмі Мора: яны маглі дыхаць чыстым паветрам. На вышынях, куды яны даляталі, не было цяжкіх металаў, пылу і шкодных бактэрый. Найбольш прадпрымальныя арнітары гандлявалі паветрам з розных слаёў атмасферы, і гэта быў добры бізнес: чыстае паветра патрабавалася ў шпіталях, на шкодных вытворчасцях, пры падводных і падлёдных экспедыцыях, а разрэджанае стратасфернае паветра злёту раскупалася амфібіямі-спартсменамі – яны выкарыстоўвалі яго для трэніровак. Эліта некалькі разоў спрабавала зрабіць атмасферу дзяржаўнай маёмасцю, але было проста немагчыма ўсачыць за кожным арнітарам, які ўзнімаецца ў стратасферу з пустым балонам. Таму, у абмен на магчымасць вольна гандляваць паветрам, для Дзяцей Неба быў уведзены строгі абавязак. Кожны арнітар быў павінен раз на год прымаць удзел у работах па аднаўленні азонавага слоя і падтрымцы ў працоўным стане электрамагнітных шчытоў, што ўберагалі планету ад удараў метэарытаў. Там крылатых людзей чакала сур’ёзная небяспека – сонечная радыяцыя. Дзеці Неба рэдка дажывалі да сарака гадоў. Большасць з іх гінула ад прамянёвай хваробы. Леда гэта ведала.
Дачка Зямлі паглядзела на Ікара. Ён добра ведаў, з чым іх сыну давядзецца сутыкнуцца, нарадзіся той крылатым.
– Вырашай сама, – сказаў арнітар.
Генетык паправіў акуляры і пераключыў прэзентацыйны цыкл. Перад Ледай і Ікарам на экране з’явіўся акіян.
– Я бачу, што вы сумняваецеся. Тады, можа быць, рызыкнеце і народзіце Сына Мора?
Акіян – такі ж неабсяжны, як і неба! Мы зробім вашаму хлопчыку акуратныя, прыгожыя жаберкі. Як у акулы. Хочаце? Ён зможа апускацца на самыя недасягальныя глыбіні! Ён будзе прыносіць вам жамчужыны!
– Вы забыліся, доктар, – сказала Леда, – што ўсе каштоўнасці, знойдзеныя на дне акіяна, Дзеці Мора павінны аддаваць дзяржаве.
– Не ведаю, як вы, спадарыня, – адказаў спецыяліст, – а я яшчэ не сустракаў ніводнага абсалютна чэснага чалавека – ні з жабрамі, ні з крыламі. Затое, магу паклясціся, Дзеці Мора ніколі не галадаюць!
На экране успыхвалі і гаслі жабры розных фасонаў, фотаздымкі шчаслівых Дзяцей Мора з перапонкавымі далонькамі. На іх амфібіі абдымаліся з дэльфінамі, трымаліся за каралавыя рыфы і ныралі пад палярныя льды. Леда ізноў задумалася.
Дзеці
