куды выправілася следам і неўзабаве па сваім шчодрым сюзерэне.
А апошняе сваё жытло, двухпакаёўку па-над “Акадэмкнігаю”, пакінула яна ў спадчыну ўнучатай пляменніцы, Алесінай равесніцы. Не мінула і дзевяці дзён, як тая павыносіла “шчупаковы хвост” дый іншыя кветкі былой гаспадыні на лесвічную пляцоўку і распачала еўрарэмонт.
“Стаіць статуя…”
Пасля адкрыцця “Лініі Сталіна”, адметнага мілітарнага “скансена”, беларусы атрымалі яшчэ адзін “падарунак”. Усталяванне ўжо трэцяга ў краіне помніка Дзяржынскаму – яшчэ адзін пэўны знак на шляху адкату сістэмы да таталітарызму, на шляху вяртання да сталінізму.
Адкрывалі яго галоўны чэкіст і галоўны памежнік краіны. Вядома таксама, што “шэдэўр” ёсць дакладнай копіяй таго, што шаснаццаць гадоў таму быў дэмантаваны на маскоўскай Лубянскай плошчы падчас дэмакратычных пераменаў у Расіі.
Але чамусьці сарамліва замоўчваецца, хто са скульптараў адхапіў і выканаў плагіятарскі заказ. І вось яшчэ што цікава: пэўна ж, прасілі верныя нашчадкі “жалезнага Фелікса” аддаць ім масянжовага (або і насамрэч жалезнага?) Дзяржынскага ў расіянаў, каб не выдаткоўвацца на рэлікт-копію? І самы імаверны адказ быў такі: “Не дамо, бо самі паставім яго праз год на належнае, ранейшае, гістарычнае мейсца!” І ці не надумаюцца, традыцыйна ўжо працуючы на апярэджванне малодшага брата-расейца, паставіць перад Палацам Рэспублікі куды больш маштабны стод – кшталту таго, што стаяў на сталічнай плошчы да 1953 году?!
Пакаранне
Аднаго вераснёўскага ў сярэдзіне васьмідзесятых гадоў Сцяпан Хусейнавіч Александровіч замест адной са сваіх лекцый адвёў тагачасных першакурснікаў, студэнтаў-беларусістаў на вуліцу Даўгабродскую і з гадзіну расказваў пра літаратараў, пахаваных на сталічных Вайсковых могілках.
Тым самым часам на кінаэкранах з аншлагамі йшоў фільм Тэнгіза Абуладзе “Пакаянне”, які шакіраваў гледачоў адной з сюжэтных ліній. Паводле яе дачка рэпрэсіраванага ў канцы 30-х гадоў грузінскага мастака выкопвала нябожчыка Катэ Аравідзе, былога мэра горада і фактычнага ката ня толькі яе бацькі, а і соцен гараджан, бо той, на яе думку, ня меў права ляжаць у роднай зямлі.
А перад юбілейнай паэтычнай вечарынаю Генадзя Бураўкіна ў Палацы мастацтва дазналіся калегі ад Уладзіміра Содаля, што і ў нас, нібыта рахманых, ціхмяных і талерантных беларусаў, папраўдзе быў аналагічны выпадак.
Дачка літаратара Эдуарда С. прызнавалася, што ў лютым 1939 года, нараніцу пасля пахавання бацькава магіла на Вайсковых могілках (у цэнтры Менска!) аказалася раскапанаю, труна раструшчанаю, а сам нябожчык – павешаным на дрэве па-над магілаю!!!
Каму ж так не дагадзіў пры жыцці аўтар зборніка прозы “Дачка эскадрона” і рамана “Будучыня”, у якім паказана жыццё грузінскага народа, хто ня даў яму спакойна спачываць у роднае зямлі, за што так жахліва папомсціўся?!
Быў
