Ale od czasu, kiedyś zapłakała w mojej obecności, nie powiesz, że jesteś sama… Ja z tobą!… serce moje, ręka, majątek… wszystko należy do ciebie…
Potrzeba ci czego, mów… Zrobię, jak zbawienia pragnę. No?…
Pani Latter siedziała ze spuszczonymi oczyma. Wstyd ogarnął ją, na myśl, że nie dawniej jak przed godziną miała zamiar pożyczyć od tego człowieka cztery tysiące rubli w zamian za utrzymanie na pensji jego wychowanicy. Skąd jej przyszedł taki szalony projekt!…
– Może pani potrzebujesz pieniędzy – badał jegomość – bo nieraz pieniądz jest źródłem najcięższych kłopotów?… Rozkaż tylko ile chcesz… Dwieście, pięćset rubli, a w razie wielkiej potrzeby, to i tysiąc znajdę na usługi…
Silny rumieniec wystąpił na twarzy pani Latter. Dla tego człowieka tysiąc rubli stanowi poważną sumę, a ona chciała wydobyć cztery tysiące…
Więc ile? – nalegał szlachcic – bo czuję, że na dnie zgryzot leżą pieniądze niewarte jednej łzy pani, a nie dopiero bezsennych nocy.
Pani Latter podniosła głowę.
Pieniądze mam – rzekła – ale często brak mi rady, a choćby tylko, widoku życzliwego człowieka. Są to rzeczy gorsze aniżeli niedostatek.
– Żartuj pani z tego i wiedz, że masz we mnie sługę, który w ogień i wodę pójdzie za tobą.
Nie nalegam dziś, bo pani sobie nie życzysz, ale proszę o jedno: gdy będziesz w potrzebie, choćby nawet chodziło… no, już nie wiem o co, odwołasz się do mnie. Dom mój wystarczy dla nas dwojga, tylko porzuć tę pensję, która ci życie zatruwa. Im prędzej ciśniesz ją, choćby ci nie zostało na owinięcie palca, tym lepiej zrobisz.
Podniósł się z kanapy, chcąc już iść.
– A gdybym kiedy – rzekła smutno pani Latter – gdybym kiedy naprawdę zapukała do drzwi pańskich?… Bo przecież mogę wszystko stracić…
– Trać, aby prędzej i przyjeżdżaj – odparł. – Kiedykolwiek zajedziesz: w dzień czy w nocy, zastaniesz gotowe mieszkanie… Nie chcesz być moją żoną, możesz jednak być panią mego domu i gospodarstwa, które potrzebuje kobiecej ręki. Na pensję pluń… dość tych borykań się, przy których tracisz sen, a zapewne i apetyt!
Ucałował jej ręce i biorąc za klamkę drzwi dodał:
Pamiętaj pani: masz swój własny dom! Ciężką krzywdę zrobiłabyś staremu nie rachując na mnie jak na Zawiszę. Nie tylko tacy smarkacze, jak pan Kotowski, mają wiarę… To bestia chwat!… Zabierze mi Manię, jak amen w pacierzu… A wino zaraz przyszlę i proszę pić co dzień…
– Do widzenia – rzekła pani Latter ściskając go za rękę.
– Upadam do nóg i… proszę pamiętać… To, com powiedział, warte jest przysięgi i nie zmienię słowa, tak mi Boże dopomóż.
XIV LEKARSTWO
XIV LEKARSTWO
Mielnicki opuścił gabinet po czwartej. Słońce zaszło i tylko różowy blask odbity od śniegów praskich nieco oświetlał pokój, a w nim panią Latter: Stała na środku, ręką podparłszy brodę i widać było zdziwienie w jej pięknych oczach, na których jeszcze łzy nie obeschły. Czuła, że przed chwilą coś zaszło, ale jej myśl zmęczona nie umiała tego sformułować. Zdawało jej się, że ona dotychczas nie żyła dla siebie, tylko dla innych, zawsze dla innych i oto dziś przyszedł stary człowiek, prawie komiczny ze swymi oświadczynami, który wyraźnie powiedział, że – chce żyć dla niej.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
