się z tych rozmyślań, spojrzał na zegarek i podjął jedną ze swych błyskawicznych decyzji, z jakich słynął. Spotka się z Florą Bennett przed jej powrotem z Amsterdamu do Anglii i zakończy wszystkie sprawy między nimi. Upewnił sam siebie z satysfakcją, że nie kieruje się pociągiem do niej. Jest zbyt rozsądny, by ryzykować jakiekolwiek kontakty z tą kobietą o wątpliwej moralności.
W tym samym czasie, gdy Angelo wrócił do Amsterdamu z centrali swojego koncernu w Rotterdamie, Flora wyszła ze spotkania z zespołem pracowników opieki społecznej zajmujących się Mariską, osłupiała i wstrząśnięta tym, czego się od nich dowiedziała.
Okazało się, że nie miała pojęcia, co naprawdę działo się z Willemem i Julie. W trakcie cotygodniowych rozmów telefonicznych siostra zdołała ją przekonać, że wiodą całkiem zwyczajne życie. W rzeczywistości oboje byli uzależnieni od narkotyków i uciekali się nawet do drobnych kradzieży, by je zdobywać. Byli złodziejami i narkomanami! Pomimo błagań i ofert pomocy psychologa, nadal uparcie podążali drogą prowadzącą do samozagłady. I istotnie, byli na haju, gdy Willem spowodował wypadek samochodowy, w którym obydwoje zginęli, a ich córka tylko cudem przeżyła.
Pomimo że Angelo się z tym nie afiszował, Flora odkryła, że usiłował na wszelkie sposoby przekonać brata i szwagierkę do podjęcia leczenia w klinice odwykowej, a także robił, co mógł, by ochronić Mariskę.
Powiew ostrego późnowiosennego wiatru osuszył łzy na policzkach Flory idącej wzdłuż kanału. Starała się opanować kłębiące się w niej żal i gniew na przyrodnią siostrę. Ale Julie umarła i nic jej nie wskrzesi. Flora miała jednak za złe Angelowi, że zataił przed nią prawdę i odebrał jej szansę pomocy parze młodych małżonków.
Ze zdjęć przysłanych jej przez Julie znała niebiesko-białą barkę, w której oboje mieszkali, toteż bez trudu rozpoznała ją pośród innych zacumowanych przy brzegu kanału. Kiedy weszła na pokład, drzwi kabiny otworzyły się i ze zdumieniem ujrzała w nich Angela van Zaala. Wyglądał nadzwyczaj elegancko, choć zarazem dziwnie nie na miejscu, w oficjalnym ciemnoszarym garniturze i jedwabnym krawacie. Wiatr rozwiewał jego lśniące czarne włosy. Czysto fizyczny urok tego mężczyzny uderzył ją niczym cios pięścią i oszołomił. Gdy napotkała spojrzenie jego szafirowych oczu, serce zabiło jej mocno, a oddech uwiązł w piersi.
– Co ty tu robisz? – spytała ostro.
– Uznałem, że to odpowiednie miejsce i czas, by z tobą pomówić – wyjaśnił.
– Trochę już na to za późno, nie sądzisz? – Flora z gniewnym błyskiem w szmaragdowych oczach minęła go i weszła do salonu barki. Był pusty, nie licząc stery kartonowych pudeł w kącie. – W istocie, obecnie jakakolwiek rozmowa między nami byłaby jedynie marnowaniem twojego cennego czasu.
Nieprzywykły do takich śmiałych napaści Angelo przyjrzał jej się z ironicznym uśmiechem. Flora, trzęsąc się z wściekłości, zdjęła krótki czarny trencz, rzuciła go na fotel i została w dżinsach i zielonym swetrze. Nawet w tym zwykłym ubraniu wyglądała olśniewająco.
– Jak mogłeś ukrywać przede mną to, co działo się z Willemem i Julie? – spytała z gniewnym wyrzutem. – Byli przecież również moją rodziną. Miałam prawo przynajmniej wiedzieć, że siostra bierze narkotyki!
– Była dorosła, miała dwadzieścia jeden lat. Sama zdecydowała o tym, żeby ci nie mówić, że wpadła w narkomanię. Zarówno ja, jak i jej opiekun społeczny namawialiśmy ją, by ci się zwierzyła, lecz bezskutecznie. Sposób życia ich obojga był mi wstrętny, jednakże dla dobra Mariski stale utrzymywałem z nimi kontakt. Gdybym wbrew woli Julie wyjawił ci prawdę, oboje przestaliby mi ufać i dziecko by na tym ucierpiało.
– A więc sam zaangażowałeś się w tę sprawę, a mnie wyłączyłeś, aż stało się za późno – rzuciła oskarżycielskim tonem.
– Miałem na względzie przede wszystkim dobro dziecka – odparł. – W tej niezwykle trudnej sytuacji starałem się postąpić jak najlepiej.
– Niezbyt ci się to udało – rzekła z nieskrywaną goryczą i bólem. – Niecały rok po przyjściu na świat Mariski twój przyrodni brat i moja siostra zginęli, osierocając ją!
Angelo zesztywniał i przyjrzał jej się lodowato błękitnymi oczami, kontrastującymi z jego oliwkową cerą. Florę uderzyło, że nic z tego, co dotąd powiedziała, nie poruszyło go nawet w najmniejszym stopniu. Jego stalowe opanowanie zdawało się drwić z jej wzburzenia.
– Ich związek miał fatalne skutki – powiedział cicho. – Willem był słaby, podatny na wpływy i przeżywał kłopoty, a Julie, jeszcze zanim się poznali, regularnie brała narkotyki.
Gdy sens tych słów dotarł do Flory, zawołała z gniewnym niedowierzaniem:
– Jak śmiesz oskarżać Julie o to, co się z nimi stało?
– Mówię ci jedynie prawdę. Nie zamierzam kalać pamięci twojej siostry.
– To nie rób tego – odparowała ostro.
– Nie jestem z tych, którzy pierwsi rzucą kamień – rzekł Angelo opanowanym głosem.
Wpatrzył się w krągłe piersi Flory pod wełnianym sweterkiem. Przypuszczał, że nie nosiła biustonosza. Wyobraził sobie, jak zdejmuje z niej ten sweter. Ogarnęło go gwałtowne pożądanie, które stłumił z wysiłkiem.
Flora natomiast wzięła głęboki oddech, by opanować targające nią emocje. Skrzyżowała ramiona na piersi i sztywno wyprostowana przeszła przez pokój. Siłą woli pohamowała pragnienie, by spojrzeć na Angela; zamiast tego wyjrzała przez okno barki na spokojne wody kanału.
– To nie w porządku, że obwiniasz Julie – powtórzyła.
Angelo z najwyższym trudem oderwał wzrok od jej zgrabnego tyłeczka opiętego materiałem dżinsów. Jego i tak już rozpalona wyobraźnia nie potrzebowała kolejnych bodźców.
– Muszę być z tobą szczery, nawet jeśli to cię rani – odparł.
– Istotnie, głęboko mnie zraniło, że zarzucasz mojej siostrze uzależnienie od narkotyków. – Flora zwilżyła językiem pełne, zmysłowe wargi, co natychmiast przykuło do nich spojrzenie Angela. – Zresztą, skąd miałbyś się o tym dowiedzieć?
Wzrok tego mężczyzny zdawał się palić jej skórę. Flora zaczerwieniła się i przeniknął ją gorący erotyczny dreszcz.
– Wiem o tym, ponieważ jeszcze przed ślubem Julie i Willema zleciłem prywatnemu detektywowi, aby ją sprawdził – wyznał z powagą. – Już w college’u obracała się w środowisku narkomanów i regularnie brała ecstasy i kokainę. Nie przerwała, nawet kiedy przeniosła się do Amsterdamu i zaszła w ciążę. Niedługo trwało, zanim mój przyrodni brat przejął od niej ten nałóg, a potem obydwoje zaczęli eksperymentować z heroiną.
Flora zbladła i szeroko rozwarła oczy z przerażenia, lecz nawet teraz wyglądała niezwykle pociągająco.
– Kazałeś ją śledzić? W takim razie musiała zajść jakaś pomyłka.
– Nie ma mowy o żadnej
