sobie, że przed chwilą dostałem mandat i między innymi dlatego się spóźniłem.
– Za co?
– Za próbę wyprzedzania na podwójnej ciągłej.
– Ile zapłaciłeś?
– Pięćdziesiąt złotych.
– Dlaczego tak mało?
– Bo policjant wpisał do mandatu, że przekraczałem jezdnię w niedozwolonym miejscu.
– Dałeś mu w łapę?
– Nie. Nie pyskowałem.
– No to Ci się udało.
– Tak, myślałem, że ten dzień już od rana mnie wykończy.
– Rozumiem. Ale, właśnie… Dlaczego „między innymi”?
Ich wirtualna rozmowa na chwilę zawisła w powietrzu. Pomyślała, że znów Neostrada zaczyna szwankować. Wyprowadziło ją to z równowagi.
– Musiałem wykonać bardzo nieprzyjemny telefon – odpowiedział, wzbudzając jej ciekawość.
– Rozumiem.
Postanowiła nie pytać. Jeśli zechce, sam wszystko powie – podjęła postanowienie.
– Byłeś wczoraj w pracy? – zapytała, taktycznie zmieniając temat.
– Byłem w domu.
– Co robiłeś?
– Przeprowadzałem się.
– Zmieniasz mieszkanie?
– Tak.
– A gdzie wcześniej mieszkałeś, tzn. gdzie było twoje stare mieszkanie?
– Na Chabrach.
– A nowe?
– Na Wyspie.
– No to chyba fajnie, nie? Czy nie? – zapytała niepewnie.
– Fajnie. Na pewno fajnie. Podoba mi się.
– To cieszę się bardzo, Brunonku – odparła, myśląc, że dlatego nie było go cały dzień w pracy i nie odpowiadał na wiadomości.
– Czekaj, na chwilę muszę przerwać, bo Arek idzie.
– OK – odpowiedziała szybko.
Po kilkunastu minutach znów się odezwał:
– Poszedł.
– To dobrze.
– Nie lubisz Arka? – zapytał ją wreszcie o coś.
– Nie, skądże znowu… Wprost przeciwnie. Bardzo go lubię. Spotykamy się czasem. Jest moim bardzo dobrym kolegą. Nawet prosił mnie kiedyś o rękę!
– O co?
– Chciał, abym została jego żoną ;-)
– A… I nie zgodziłaś się?
– Zgodziłam.
– Co?
– Żartowałam, głuptasie… Pewnie, że nie!
– O ty niedobra… :-) Więc mój szef jest twoim kolegą. Fajnie!
– Czemu?
– Bo w razie czego będziesz mnie bronić.
– Masz to jak w banku.
– Super. Dzięki – odpowiedział z emotikonem czerwonego jabłuszka.
– Sprytny jesteś.
– Tak? A skąd ta myśl?
– Wykorzystujesz mnie!
– Ja? Skądże…
– Wykorzystujesz, zanim jeszcze mnie zobaczyłeś! Niezły z ciebie żigolak.
– Dopiero mogę Cię wykorzystać.
– A jak? Chciałabym wiedzieć…
– Porozmawiamy, jak wydoroślejesz, Kwiatuszku :-)
– Mógłbyś mi przesłać swoje zdjęcie?
– Chcesz wiedzieć, jak wyglądam? – zapytał zdziwiony.
– Tak, chciałabym… W internecie go nie opublikuję, nie bój się! Prześlę Ci moje, jeśli chcesz. Zanim się spotkamy, będziemy już wiedzieć, jak wyglądamy.
– Skąd wiesz, że się ze sobą kiedyś spotkamy? – zapytał zirytowany jej pewnością siebie.
– To oczywiste. Przecież pracujemy w firmach, które współpracują ze sobą. Muszę powiedzieć Arkowi, że powinien nas poznać ze sobą, abyśmy wydajniej pracowali :-)
– Koniecznie. – Rozbawiła go tym pomysłem. – Nie jestem tylko pewien, czy mu się ten pomysł spodoba w odniesieniu do jego propozycji matrymonialnych.
– Coś wymyślę.
– Dobrze. Niech tak będzie. Ale dzisiaj nie mam zdjęcia. Mogę je mieć dopiero jutro.
– Poczekam – odparła.
Po czym niespodziewanie przesłała kolorowe zdjęcie, z trzema siedzącymi obok siebie przy drinkach dziewczynami. Jedna z nich pokazywała na palcach liczbę dziewięć.
– Tak szybko?
– Niezupełnie – odpowiedziała. – Ciągle nie wiesz, która z nich to ja, prawda?
Przyjrzał się fotografii bliżej i stwierdził, że jedna z dziewczyn, szatynka siedząca z lewej, zdecydowanie mu nie się podoba. Pomiędzy dziewczynami siedziała drobna blondyneczka z rozpuszczonymi włosami i to ona pokazywała dziewięć palców. Nie lubił blondynek. Właściwie nigdy nie podobał mu się ten typ i nigdy też z żadną z nich nie był związany. Poza dziewczyną, z którą się pierwszy raz w życiu całował. Ale było to bardzo dawno temu.
Najbardziej podobała mu się brunetka z czarnymi jak kruk, krótkimi włosami, z pięknym uśmiechem pełnych i soczystych warg.
– Prawda – odpowiedział po chwili, stukając palcami w klawiaturę.
– I co?
– Z czym?
– Z dziewczynami na zdjęciu, oczywiście.
– Oczywiście… :-) – odpowiedział. – Niektóre są fajne.
– Niektóre,
