konno we trójkę: ja, Ingwar oraz Jaśko Tur. Było ciepło, więc przejażdżka była przyjemna. Z prawdziwą przyjemnością oglądałem coraz bardziej znajome okolice. Pełnymi płucami wdychałem zapach rodzimych lasów i słuchałem pięknego śpiewu ptaków.
Przed południem dotarliśmy do Egilsgardu. Z daleka mogło się wydawać, że gród nadal stoi, gdyż palisada została odbudowana. Gdy jednak podjechaliśmy bliżej, spostrzegliśmy, że w miejscu bramy zionie pustką wielka dziura. Kiedy wjechaliśmy do osady, ujrzeliśmy zgliszcza domów, obór i stodół. Jakimś trafem jedna zagroda pozostała nienaruszona.
− Niewiele zostało z twego rodzinnego gniazda, Gniewomirze – ocenił Ingwar.
− Ponure miejsce – dodał Jaśko. – Za nic w świecie nie chciałbym tutaj żyć.
− Kiedyś było tu pięknie – zapewniłem ich. Nieopodal rozległo się przeciągłe wycie. Najpierw jedno, potem drugie i trzecie. Konie zaczęły parskać i strzyc uszami. Kręciły się niespokojnie oraz głośno oddychały. Musieliśmy utrzymywać je w miejscu za pomocą wodzy. Moi przyjaciele sięgnęli po miecze. Ja jednak czekałem.
Po chwili przez wyrwę w płocie wbiegły cztery szare wilki. Piąty, biegnący na czele stadka, był czarny. Zwierzęta podbiegły do nas i poczęły ujadać oraz warczeć, co jeszcze bardziej płoszyło nasze konie, które nerwowo przebierały nogami.
Za wilkami do osady wkroczyła ludzka postać, niska, krępa, bosa kobieta, odziana w długą, sięgającą kolan koszulę, utkaną z białej wełny. Szła ku nam wspierając się na dębowym kiju, trzymanym w prawej ręce. Kiedy uniosła głowę i spojrzała na nas, zobaczyłem pooraną bliznami twarz oraz charakterystyczne oczy; jedno błękitne jak morze w słoneczny dzień, a drugie czarne, niczym noc. Na głowie miała wianek upleciony z leśnych kwiatów. Jej ciemnoszare włosy przeplatały się z licznymi pasemkami bieli, mimo iż była zaledwie osiem lat starsza ode mnie.
Na widok mojej przyrodniej siostry Ingwar chwycił wiszący mu u szyi amulet Thora, aby odczynić urok. Jaśko nakreślił w powietrzu znak krzyża, mający ochronić go przed złymi mocami. Tylko ja nie przestraszyłem się wiedźmy. Zeskoczyłem z konia i nie zważając na wilki, podbiegłem do niej. Padliśmy sobie w objęcia.
− Witaj, Gudrun – rzekłem.
− Spodziewałam się ciebie, bracie – odparła. – Chodźmy do domu.
Odwróciłem się do towarzyszy.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
