prawda? – Uśmiecha się.
Rozglądam się po nieco bardziej oszczędnej w środkach przepychu jadalni Fair Lady i zasznurowuję usta.
– To akurat trudno nazwać pretensjonalnością – mówi nieco obronnym tonem Christian.
– Wiem, tu jest ślicznie. Najlepszy miesiąc miodowy, jaki można sobie wymarzyć.
– Naprawdę? – pyta, autentycznie zaskoczony. A potem uśmiecha się nieśmiało.
– Oczywiście.
– Zostały nam tylko dwa dni. Jest coś, co chciałabyś zrobić lub zobaczyć?
– Po prostu być z tobą – mruczę.
Wstaje od stołu, podchodzi do mnie i całuje w czoło.
– Cóż, a przez jakąś godzinę wytrzymasz beze mnie? Muszę sprawdzić mejle, dowiedzieć się, co słychać w domu.
– Pewnie – odpowiadam pogodnie, próbując ukryć rozczarowanie. To dziwaczne, że chcę z nim spędzać każdą chwilę?
– Dziękuję za aparat – mówi i udaje się do gabinetu.
Wróciwszy do naszej kajuty, postanawiam nadrobić zaległości we własnej korespondencji i włączam laptopa. W skrzynce czekają mejle od mamy i Kate przesyłającej mi najświeższe ploteczki i pytającej, jak tam miesiąc miodowy. Cóż, fantastycznie, a przynajmniej do czasu, jak ktoś próbował puścić z dymem GEH, Inc… Gdy kończę pisać mejl do mamy, w skrzynce pojawia się wiadomość od Kate.
Nadawca: Katherine L. Kavanagh
Data: 17 sierpnia 2011, 11:45
Adresat: Anastasia Grey
Temat: O mój Boże!
Ana, właśnie się dowiedziałam o pożarze w firmie Christiana.
Myślisz, że to podpalenie?
K xox
Kate jest online! Uruchamiam swoją nowo odkrytą zabawkę – Skype – i widzę, że jest dostępna. Szybko piszę wiadomość.
Ana: Hej, jesteś?
Kate: TAK, Ana! Co słychać? Jak podróż poślubna? Widziałaś mój mejl? Christian wie o pożarze?
Ana: U mnie wszystko dobrze. Podróż super. Tak, widziałam twój mejl. Tak, Christian wie.
Kate: Tak też myślałam. Elliot nie chce mi niczego powiedzieć.
Ana: Polujesz na ciekawy temat?
Kate: Ależ ty mnie znasz.
Ana: Christian niewiele mi przekazał.
Kate: Elliot dowiedział się od Grace!
O nie, jestem pewna, że Christian nie chce, aby wieści o pożarze rozeszły się po całym Seattle. Próbuję swojej sprawdzonej techniki odwracania uwagi nieustępliwej Kavanagh.
Ana: Co u Elliota i Ethana?
Kate: Ethana przyjęto w Seattle na studia uzupełniające z psychologii. Elliot jest kochany.
Ana: Dobra robota, Ethan.
Kate: A jak tam twój ulubiony były Pan?
Ana: Kate!
Kate: No co?
Ana: TY WIESZ CO!
Kate: Sorki.
Ana: Dobrze. Lepiej niż dobrze. ☺
Kate: Cóż, jeśli tylko ty jesteś szczęśliwa, to ja także.
Ana: Jestem bardzo szczęśliwa.
Kate: ☺ Muszę uciekać. Możemy pogadać później?
Ana: Nie jestem pewna. Sprawdź, czy będę online. Te strefy czasowe są do bani!
Kate: Zgadza się. Kocham cię, Ana.
Ana: Ja ciebie też. Na razie. x
Kate: Na razie. <3
Można się było domyślić, że Kate zacznie węszyć. Przewracam oczami i wyłączam Skype’a, nim Christian zobaczy nasz chat. Nie spodobałaby mu się uwaga o byłym Panu i nie jestem tak do końca pewna, czy czas przeszły jest tu na miejscu…
Wzdycham głośno. Kate wie o wszystkim. Tamtego wieczoru, trzy tygodnie przed ślubem, kiedy obie byłyśmy wstawione, w końcu ugięłam się przed inkwizycją Kavanagh. Mocno mi ulżyło, że nareszcie mogę z kimś o tym porozmawiać.
Zerkam na zegarek. Od kolacji minęła godzina i tęsknię już za mężem. Udaję się na pokład, aby sprawdzić, czy skończył pracę.
Znajduję się w Galerii Zwierciadlanej, a obok mnie stoi Christian, uśmiechając się z miłością. Wyglądasz jak anioł. Odpowiadam mu promiennym uśmiechem, kiedy jednak zerkam w lustro, widzę, że stoję sama, a sala wokół mnie jest szara i ponura. Nie! Odwracam głowę ku jego twarzy i przekonuję się, że uśmiech ma smutny i tęskny. Zakłada mi włosy za ucho. Następnie odwraca się bez słowa i powoli odchodzi, a od luster odbija się odgłos jego kroków w tym wielkim pomieszczeniu, gdy tak kieruje się ku podwójnym, znajdującym się na końcu drzwiom… zupełnie sam, bez lustrzanego odbicia… i budzę się, walcząc o oddech. Cała w panice.
– Hej – szepcze w ciemności, a w jego głosie słychać troskę.
Och, on tu jest. Nic mu nie grozi. Czuję przemożną ulgę.
– Och, Christianie – mamroczę, próbując odzyskać kontrolę nad walącym sercem. Bierze mnie w ramiona i dopiero wtedy dociera do mnie, że po policzkach płyną mi łzy.
– Ana, co się stało? – Gładzi mnie po policzku, ocierając łzy.
– Nic. Niemądry sen.
Całuje mnie w czoło i mokre od łez policzki, uspokajając mnie.
– To tylko zły sen, maleńka – mruczy. – Jestem tu. Ze mną będziesz bezpieczna.
Otulona jego zapachem trzymam się go kurczowo, starając się ignorować to, co czułam we śnie.
