respiratorem. Ludzkie włosy pod upiorną ruiną twarzy, kosmyki lśniące jak rybie łuski.
Pod kołdrą sparaliżowane od dawna ciało Masona Vergera spoczywało bezwładnie na podnoszonym szpitalnym łóżku.
Tuż przed nim znajdowało się urządzenie, które wyglądało jak organy czy plastikowa harmonijka. Mason zwinął język wokół jednej z rurek i dmuchnął w nią przy następnym wydechu respiratora. Łóżko odpowiedziało brzęczeniem, zrobiło niewielki zwrot w stronę Starling i podniosło wyżej zagłówek.
– Dziękuję Bogu za to, co się stało – oznajmił Verger. – To moje błogosławieństwo. Czy przyjęła pani do siebie Jezusa, panno Starling? Czy pani wierzy?
– Wychowałam się w religijnej atmosferze, panie Verger. Wierzę tak, jak mnie nauczono. Ale teraz, jeśli pan pozwoli, przyczepię mikrofon do poduszki. Nie będzie przeszkadzał? – Głos Starling brzmiał nienaturalnie: zbyt dziarsko i troskliwie.
Jej ręka przy jego głowie: zbliżenie ciał nie pomogło Clarice, podobnie jak widok pulsujących naczynek krwionośnych naciągniętych na kości czaszki. Rozszerzały się regularnie, wyglądały jak wijące się dżdżownice.
Z ulgą rozwinęła kabel i wycofała się do kanapy, magnetofonu i własnego mikrofonu.
– Mówi agentka specjalna Clarice M. Starling, numer identyfikacyjny pięć jeden cztery trzy sześć dziewięć zero. Przesłuchuję Masona R. Vergera, numer ubezpieczeniowy cztery siedem pięć dziewięć osiem dziewięć osiem dwa trzy w jego domu. Data widoczna powyżej, poświadczona. Pan Verger wie, że uzyskał zwolnienie od odpowiedzialności karnej od prokuratora Okręgu Trzydziestego Szóstego i od władz lokalnych we wspólnym memorandum, poświadczonym. A teraz, panie Verger…
– Chcę pani opowiedzieć o obozie – przerwał jej z następnym wydechem. – To było cudowne doświadczenie z dzieciństwa, do którego wracam pamięcią.
– Zajmiemy się tym później, panie Verger, a tymczasem…
– Możemy zająć się tym już teraz, panno Starling. Widzi pani, wszystko się ze sobą wiąże. Tam przyszedł do mnie Jezus Chrystus. Nigdy nie opowiem pani nic równie ważnego. – Poczekał na westchnienie maszyny. – To był obóz chrześcijański, który ufundował mój ojciec. Zapłacił za wszystko, za wszystkich stu dwudziestu pięciu uczestników obozu nad jeziorem Michigan. Niektórzy z tych nieszczęśników zrobiliby wszystko za tabliczkę czekolady. Może wykorzystywałem ten fakt, może traktowałem ich okrutnie, jeśli nie chcieli robić za słodycze tego, czego od nich żądałem. Niczego się nie wypieram, bo teraz jest już dobrze.
– Panie Verger, zajmijmy się może…
Nie słuchał jej, czekał tylko na kolejny oddech.
– Mam immunitet, panno Starling, i teraz jest już dobrze. Dostałem immunitet od Jezusa, dostałem immunitet od prokuratora stanowego, mam immunitet od prokuratora okręgowego z Owings Mills, alleluja. Jestem wolny, panno Starling, i teraz jest już dobrze. Oddałem się Jemu i jest już dobrze. Syn Boży, na obozie nazywaliśmy Go w skrócie Synem. Nikt nie jest silniejszy od Syna. Syn brzmiał bardziej współcześnie. Służyłem Mu w Afryce, alleluja, służyłem Mu w Chicago, niech będzie pochwalone imię Jego, służę Jemu teraz i On podniesie mnie z tego łóżka, ukarze moich wrogów, sprowadzi ich przed moje oblicze i usłyszę lament ich kobiet, i teraz jest już dobrze. – Zakrztusił się śliną i zamilkł. Ciemne naczynka krwionośne na twarzy pulsowały szybko.
Starling wstała, żeby zawołać pielęgniarza, lecz głos Vergera zatrzymał ją, zanim doszła do drzwi.
– Nic mi nie jest, teraz jest już dobrze.
Może lepsze będzie konkretne pytanie.
– Panie Verger, czy spotkał pan doktora Lectera, zanim sąd skierował pana do niego na terapię? Czy utrzymywał pan z nim stosunki towarzyskie?
– Nie.
– Obydwaj byliście członkami zarządu filharmonii w Baltimore.
– Moja rodzina zasiadała w zarządzie, bo dofinansowujemy filharmonię, ale na głosowania wysyłałem prawników.
– Nie zeznawał pan podczas procesu doktora Lectera. – Clarice uczyła się odpowiednio dawkować pytania, żeby starczyło mu tchu na odpowiedź.
– Podobno mieli na niego tyle, że mogli go skazać sześć czy dziewięć razy. Tymczasem on schował głowę w piasek, zasłaniając się chorobą psychiczną.
– To sąd uznał, że jest niepoczytalny. Doktor Lecter niczym się nie zasłaniał.
– Czy, pani zdaniem, ta różnica jest warta podkreślenia? – zapytał Mason.
Ta odpowiedź pozwoliła po raz pierwszy poznać jego myśli, sprawny, głęboki umysł, tak różny od frazesów, których używał w rozmowie.
Wielka murena przyzwyczaiła się już do światła i wypłynęła spomiędzy kamieni na dnie akwarium, rozpoczynając swój niezmordowany taniec niczym falująca brązowa wstęga ozdobiona nieregularnymi kremowymi plamkami.
Starling dostrzegała kątem oka jej ruchy.
– Muraena kidako – wyjaśnił Mason. – Jeszcze większy okaz znajduje się w Tokio. Ta jest druga co do wielkości. Powszechnie jest nazywana Okrutną Mureną. Chciałaby się pani przekonać dlaczego?
– Nie. – Starling przewróciła kartkę w notesie. – A więc w ramach zaleconej przez sąd terapii zaprosił pan doktora Lectera do swojego domu.
– Już się nie wstydzę. Powiem wszystko. Teraz jest już dobrze. Zostałem zwolniony warunkowo po tych wszystkich rozdmuchanych oskarżeniach o molestowanie. Miałem odpracować społecznie pięćset godzin w schronisku dla psów i uczęszczać na terapię do doktora Lectera. Pomyślałem sobie, że jeśli wpakuję w coś doktora, nie wyda mnie, gdy czasami się nie zjawię albo przyjdę pijany na spotkanie.
– Mieszkał pan wtedy w Owings Mills.
– Tak. Opowiedziałem doktorowi Lecterowi o wszystkim. O Afryce, o Idi Aminie, i powiedziałem, że pokażę mu swój sprzęt.
– Pański sprzęt?
– Moje zabawki. Tam w rogu stoi mała przenośna gilotyna, której używał Idi Amin. Można ją przewieźć dżipem i pojechać z nią wszędzie, nawet do najbardziej odległej wioski. Składa się w piętnaście minut. Skazany podnosi ostrze za pomocą kołowrotka w ciągu dziesięciu minut, trochę więcej czasu zajmuje to kobiecie lub dziecku. Już się tego nie wstydzę, zostałem oczyszczony.
– Doktor Lecter zjawił się w pańskim domu.
– Tak. Otworzyłem drzwi ubrany w skórę, wie pani. Obserwowałem, jak zareaguje, ale nic nie dostrzegłem. Obawiałem się, że może się mnie przestraszyć, ale nie sprawiał takiego wrażenia. On miałby się mnie przestraszyć – jak to dzisiaj śmiesznie brzmi. Zaprosiłem go na górę. Pokazałem mu psy, które wziąłem ze schroniska: dwa zaprzyjaźnione psy. Trzymałem je razem w klatce bez jedzenia, pojąc tylko dużą ilością
