ją. Nie swoimi słowami, a swoim śmiechem. Był taki miękki i elegancki. I jak wszystko w nim, niezwykle tajemniczy.
Kiedy podnosił szklankę do ust, spojrzała mu w oczy z nadzieją, że odwzajemni jej spojrzenie.
I tak też uczynił.
W chwilę po tym, jak ich spojrzenia spotkały się, oboje odwrócili wzrok speszeni. Poczuła, jak jej serce zaczęło szybciej bić.
Caleb wrócił na swoje miejsce, rozłożył się na sianie i spojrzał na nią. Miała wrażenie, że uważnie się jej przygląda. Poczuła się nieswojo.
Odruchowo przesunęła dłonią wzdłuż swojego ciała i natychmiast pożałowała, że ma na sobie takie łachy. Próbowała przypomnieć sobie, w co dokładnie jest ubrana. Gdzieś po drodze, nawet nie do końca wiedziała gdzie, zatrzymali się na chwile w jakimś mieście i tam poszła do jedynego sklepu, jaki znalazła – Armii Zbawienia – i kupiła jakieś ubrania na zmianę.
Spojrzała w dół zniesmaczona, ledwo siebie samą rozpoznając. Miała na sobie podarte, wytarte dżinsy, trampki o rozmiar zbyt duże i koszulkę pod swetrem. Na wierzchu miała zbyt duży, wyblakły, fioletowy płaszcz w groszki, w którym brakowało guzika. Ale przynajmniej był ciepły. A w tej chwili właśnie tego najbardziej potrzebowała.
Czuła się skrępowana. Dlaczego musiał oglądać ją w takim stroju? Takie już miała szczęście, że kiedy po raz pierwszy poznała faceta, który naprawdę się jej podobał, musiała wystąpić w takich szmatach. W stodole nie było łazienki, a nawet gdyby była, ona i tak nie miała żadnych przyborów kosmetycznych. Znowu zakłopotana odwróciła wzrok.
– Długo spałam? – zapytała.
– Nie jestem pewien. Sam dopiero się przebudziłem – powiedział, odchylając się do tyłu i przeczesując włosy dłonią – Polowałem wcześnie tego wieczoru. A to mnie zawsze bardzo wyczerpuje.
Spojrzała na niego.
– Opowiedz mi o tym – poprosiła.
Spojrzał na nią.
– O polowaniu – dodała – Jak to działa? Czy… zabijasz ludzi?
– Nie, nigdy tego nie robię – odpowiedział.
Kiedy zbierał myśli, w pokoju panowała cisza.
– To skomplikowane, jak zresztą wszystko, co związane z wampirami – powiedział – To zależy od rodzaju wampira jakim jesteś i do jakiego klanu należysz. Ja poluję wyłącznie na zwierzęta. Głównie jelenie. I tak jest ich zbyt wiele, a ludzie polują na nie i nawet ich nie jedzą.
Na jego twarzy pojawiła się zaduma.
– Inne klany nie są jednak tak łaskawe. Oni żerują na ludziach. Zazwyczaj niepożądanych.
– Niepożądanych?
– Bezdomnych, włóczęgach, prostytutkach… tych, których zniknięcie nie zostanie zauważone. Tak zawsze było. Nie chcą zwracać na siebie uwagi.
– To dlatego mój klan, mój gatunek, uważamy za czystej krwi, a inne gatunki za nieczyste. To, czym się karmisz… tego energię przejmujesz.
Caitlin siedziała tam, zamyślona.
– A co ze mną? – zapytała.
Spojrzał na nią.
– Dlaczego tylko czasem dopada mnie potrzeba… polowania?
Zmarszczył brwi.
– Nie jestem pewien. Z tobą jest inaczej. Ty jesteś półkrwi. To coś niezwykle rzadkiego… Wiem tylko tyle, że u ciebie zmiany przychodzą z wiekiem. Inni są przemieniani w jedną noc. U ciebie ten proces jest stopniowy. Odnalezienie się w nowej rzeczywistości może zająć ci trochę czasu.
Caitlin przypomniała sobie to uczucie straszliwego, wręcz oszałamiającego głodu. To pragnienie opętało ją, nie pozwoliło myśleć o niczym innym. To było przerażające. Bała się, że kiedyś to się powtórzy.
– Skąd mogę wiedzieć, kiedy znowu to zrobię?
Spojrzał na nią.
– Tego nigdy nie wiesz.
– Ale ja nie chcę zabić człowieka – powiedziała – Nigdy.
– Nie musisz. Możesz polować na zwierzęta.
– A co, jeśli wtedy będę gdzieś, skąd nie będę mogła wyjść?
– Musisz nauczyć się to kontrolować. To wymaga praktyki. I siły woli. Nie jest łatwe. Ale jest możliwe. Można to kontrolować. Przez to musi przejść każdy wampir.
Caitlin wyobrażała sobie, jak to jest karmić się żywymi zwierzętami. Wiedziała, że jest szybsza, niż kiedykolwiek, ale nie wiedział, czy wystarczająco szybka. A nawet jeśli udałoby jej się złapać tego jelenia, to co miałaby z nim zrobić?
Spojrzała na niego.
– Nauczysz mnie? – zapytała z nadzieją.
Spojrzał na nią, a ona poczuła, jak wali jej serce.
– Polowanie jest rzeczą świętą w naszej kulturze. Odbywa się zawsze w samotności – powiedział cicho i pokornie – Z wyjątkiem … – urwał.
– Z wyjątkiem? – zapytała.
– Ceremonii ślubnej. By zjednoczyć ze sobą męża i żonę.
Zmieszany odwrócił wzrok. Poczuła przypływ krwi do policzków. W pomieszczeniu nagle zrobiło się bardzo ciepło.
Zadecydowała, że nie będzie dłużej nalegać. Póki co nie czuła głodu, wróci wiec do tematu, kiedy zajdzie taka potrzeba. Miała nadzieję, że wtedy będzie przy niej.
Poza tym, w głębi duszy nie była zainteresowana polowaniem, wampirami, czy mieczami. Tak naprawdę interesował ją głównie on. A konkretniej to, co do niej czuł. Chciała mu zadać tak wiele pytań. Dlaczego podjąłeś dla mnie takie ryzyko? Czy zrobiłeś to tylko po to, by odnaleźć miecz? Czy był może jeszcze inny powód? Czy zostaniesz ze mną, gdy odnajdziesz swój miecz? Mimo że romansowanie z człowiekiem jest zabronione, czy dla mnie złamiesz tą zasadę?
Nie znalazła w sobie jednak odwagi, by je wszystkie zadać.
Zamiast tego powiedziała:
– Mam nadzieję, że znajdziemy twój miecz.
Lipa, pomyślała. To wszystko, na co cię stać? Czy kiedyś zdobędziesz się na odwagę, by powiedzieć to, o czym naprawdę myślisz?
Jego energia była dla niej zbyt intensywna. Gdy był przy niej, nie była w stanie jasno myśleć.
– Ja też mam taką nadzieję – odpowiedział – To nie jest zwykła broń. Nasz gatunek pragnie go od wieków. Mówi się, że to najdoskonalszy miecz
