probeerde bij haar positieven te komen en de enorme spinnenwebben uit haar hoofd te krijgen. Waar was ze? Ze zag genoeg om te zien dat deze kamer kaal was, en van steen gebouwd. Het was nacht en het raam liet het licht van de volle maan binnen. Stenen vloer, stenen muren en een gewelfd, stenen plafond. Het steen zag er glad en eeuwenoud uit. Was ze in een middeleeuws klooster?
Naast het maanlicht werd de kamer slechts verlicht door een kleine toorts aan de muur aan de andere kant, die niet veel licht gaf. Het was te donker om meer te zien.
Ze probeerde zich te concentreren op Calebs gezicht, zo dichtbij, nog geen halve meter verwijderd; hij staarde haar hoopvol aan. Zijn ogen leken op te lichten terwijl hij wat harder in haar hand kneep. Zijn handen voelden warm aan. Die van haar waren zo koud. Ze kon ze niet eens voelen.
Ondanks haar inspanning kon Caitlin haar ogen geen seconde langer openhouden. Ze waren zo zwaar. Ze voelde zich… ziek was niet het juiste woord. Ze voelde zich… zwaar. Ze voelde zich alsof ze rondzweefde, alsof ze in het vagevuur zat; vastzat tussen twee werelden. Ze voelde zich niet verbonden met haar lichaam, voelde zich geen deel van de aarde meer. Maar ze voelde zich ook niet dood. Ze voelde zich alsof ze probeerde te ontwaken uit een heel, heel erg diepe slaap.
Ze had moeite het zich te herinneren. Boston… King’s Chapel…het Zwaard. En toen…werd ze neergestoken. Daar lag ze, stervend. Met Caleb aan haar zijde. En toen…zijn tanden. Ze kwamen op haar af.
Caitlin voelde een doffe, kloppende pijn aan de zijkant van haar keel. Daar moest ze gebeten zijn. Ze had erom gevraagd – er zelfs om gesmeekt.
Maar zoals ze zich nu voelde, wist ze niet of dat verstandig was geweest. Het voelde niet goed. Ze voelde ijzig, koud bloed door haar aderen stromen. Ze voelde zich alsof ze was gestorven, maar de volgende stap nog niet had gezet. Alsof ze vastzat.
Maar nog meer dan wat ook, voelde ze pijn. Een doffe, kloppende pijn in haar rechteronderzij en in haar maag. Daar moest ze zijn gestoken.
“Het is normaal wat je nu doorgaat,” zei Caleb zachtjes. “Niet bang zijn. We maken het allemaal mee als we veranderd zijn. Het wordt beter. Dat beloof ik je. De pijn zal weggaan.”
Ze wilde glimlachen, omhoog reiken en zijn gezicht strelen. Zijn stemgeluid maakte alles in de wereld perfect. Het maakte dit alles het waard. Nu zou ze voor eeuwig bij hem zijn, en dat gaf haar hoop.
Maar ze was te moe. Haar lichaam deed niet wat haar brein wilde. Ze niet glimlachen, en ze kon de kracht niet vinden om haar hand op te heffen. Ze voelde zichzelf terug in slaap vallen …
Plotseling verschoten haar gedachten weer, waardoor de wakkerschrok. Het Zwaard… het had daar gelegen, en toen… was het gestolen. Wie had het nu?
En toen herinnerde ze zich haar broertje, Sam. Bewusteloos. En toen werd hij meegenomen door die vampier. Wat was er met hem gebeurd? Was hij veilig?
En Caleb. Waarom was hij hier? Hij zou achter het zwaar aan moeten, hen tegen moeten houden. Was hij hier alleen vanwege haar? Offerde hij alles op om aan haar zijde te blijven?
Vraag na vraag schoot door haar gedachten.
Ze raapte alle kracht die ze had bijeen en opende haar mond een heel klein stukje.
“Het Zwaard,” wist ze te zeggen; haar keel was zo droog dat praten pijn deed. “Je moet gaan…” voegde ze eraan toe. “Je moet…”
“Shhh,” zei Caleb. “Rust maar uit.”
Ze wilde nog meer zeggen. Zoveel meer. Ze wilde hem vertellen hoeveel ze van hem hield. Hoe dankbaar ze hem was. Hoe ze hoopte dat hij nooit van haar zijde zou wijken.
Maar dat moest wachten. Er kwam een nieuwe golf sufheid over haar, en haar lippen weigerden simpelweg van elkaar te komen. Ondanks zichzelf voelde ze zichzelf terug in de zwartheid zinken, terug in haar staat van onsterfelijke slaap.
TWEE
Kyle vloog over noord-Manhattan en voelde zich opgetogen als nooit tevoren. Achter hem vloog Sergei, zijn gehoorzame soldaat, en achter hem vlogen nog eens honderden vampiers die zich onderweg bij hen had gevoegd. Kyle had nu het befaamde Zwaard aan zijn gordel, en verder hoefde er niets gezegd te worden. De kwaadaardige vampiers aan de hele oostkust hadden het nieuws al gehoord, en veel verbonden wilden zich graag bij hem voegen als hij overvloog. Ze wisten dat er een oorlog aankwam, en Kyles reputatie ging hem vooruit. Deze huurlingvampiers wisten dat hij geen goedaardige plannen had, waar hij ook heen ging. En zij wilden daar deel van zijn.
Kyle voelde de opwinding van het groeiende leger achter hem, en voelde zijn vertrouwen omhoogschieten terwijl hij over de stad vloog. Sergei had er goed aan gedaan het Zwaard te grijpen en dat meisje, Caitlin, neer te steken. Kyle was zelfs verrast. Hij had zich niet kunnen voorstellen dat Sergei dat in zich had. Hij had hem onderschat, en als beloning liet hij hem in leven. Hij had beseft dat hij een goede handlanger zou zijn. Hij was vooral onder de indruk van het feit dat Sergei het onmiddellijk aan hem had gegeven nadat ze de King’s Chapel verlieten. Ja, Sergei kende zijn plaats. Als hij dit volhield, zou Kyle hem misschien zelfs promoveren, hem misschien zelfs een klein legioen geven. Kyle haatte de meeste dingen aan de meeste mensen, maar was hij wél kon waarderen, was trouw.
Zeker na wat zijn volk, het Zwarttijverbond hem had aangedaan. Na duizenden jaren trouw had Rexius, hun opperhoofd, Kyle verstoten alsof hij niets was, alsof zijn duizenden dienstjaren niets betekend hadden. Allemaal vanwege één kleine vergissing. Het was ondenkbaar.
Kyles plan perfect gewerkt. Nu had hij het Zwaard, en niets – maar dan ook niets – zou hem tegen kunnen houden. De oorlog tegen de mensheid en tegen andere vampierrassen zou door hém worden gevoerd.
Terwijl Kyle het stadscentrum naderde – hij vloog boven Harlem – liet hij zich dichter naar de grond zakken. Hij gebruikte zijn vampierzicht om in te zoomen op de details daarbeneden. Zijn grijns werd nog breder.
Zijn plan met de builenpest had echt goed gewerkt. Overal heerste chaos. Die zielige mensen haastten zich elke kant op, reden met hun auto’s tegen het verkeer in op eenrichtingswegen, ruzieden met elkaar en beroofden winkels. Hij zag dat de meeste mensen bedekt waren met gruwelijke bulten die kenmerkend waren voor de pest. Hij zag ook lijken die op bijna elke straathoek hoog opgestapeld lagen. Het leek wel Armageddon daarbeneden. En niets kon hem blijer maken.
Het zou slechts een kwestie van dagen zijn voor elk mens in de stad zou sterven. Op dat moment zouden Kyle en zijn mannen de rest eenvoudig op kunnen ruimen. Ze zouden zich voeden zoals ze zich nog nooit hadden gevoed. En dan zouden ze de rest van het menselijk ras tot slaaf maken.
Het enige kleine obstakel op zijn pad was het Witte Verbond, die zielige vampiers die zich alleen voedden met dieren en dachten dat ze beter waren dan alle anderen. Ja, ze zouden het proberen. Maar ze zouden niets kunnen beginnen tegen het Zwaard. Als hij klaar was met de mensen, zouden zij zijn volgende slachtoffer zijn.
Allereerst het belangrijkste: hij zou zijn plek bij zijn eigen verbond herwinnen… met geweld. Rexius had een fout gemaakt door hem te straffen, dacht Kyle terwijl hij zijn hand over de harde littekens over zijn hele gezicht liet gaan, herinnering aan zijn gruwelijke lot, zijn straf voor de ontsnapping van Caitlin. Rexius zou boeten voor elk litteken van Kyle. Rexius was machtig, maar met het Zwaard was Kyles macht nu nog groter. Kyle zou niet rusten voor Rexius dood aan zijn voeten lag, door zijn eigen hand, en tot hijzelf was verklaard tot het nieuwe opperhoofd.
Kyle glimlachte breed bij die gedachte. Opperhoofd. Na die duizenden jaren. Hij verdiende het. Het was zijn lot.
Kyle en zijn mannen vlogen verder, over Central Park,
