Een Bewind Van Staal . Морган Райс

      Stara voelde een sprankje hoop bij zijn woorden, ondanks het feit dat hij nog altijd weigerde om haar aan te kijken. Ze vroeg zich af of hij haar misschien toch niet haatte.

      “En jij hebt het mijne gered,” antwoordde ze. “Bij de klif. We staan quitte.”

      Reece staarde nog steeds in de vlammen.

      Ze wachtte tot hij iets terug zou zeggen, tot hij zou zeggen dat hij van haar hield, wat dan ook. Maar hij zei niets. Stara voelde hoe ze rood aanliep.

      “Dus dat is het?” zei ze. “Hebben we dan niets meer tegen elkaar te zeggen? Is het over?”

      Reece keek op, en voor het eerst ontmoetten zijn ogen de hare. Hij had een verwarde uitdrukking op zijn gezicht.

      Stara kon het niet langer verdragen. Ze sprong op en stormde naar de rand van de grot, met haar rug naar de anderen toe. Ze keek uit naar de nacht, de regen, de wind, en vroeg zich af of het echt over was tussen haar en Reece. Als dat echt zo was, dan had ze geen reden meer om te leven.