leken haar nu niet meer te vertrouwen. Haar vader had haar hier nooit op voorbereid. Wat voor Koningin was ze zonder de steun van haar mensen? Ze was machteloos.
Gwen wilde wanhopig graag iemand om raad vragen. Maar Thorgrin was weg; haar moeder was weg; het leek of iedereen waar ze van hield weg was. Ze had het gevoel dat ze op een tweesplitsing stond, en ze had zich nog nooit zo verward gevoeld.
Gwen sloot haar ogen en bad tot God om hulp. Ze probeerde hem met al haar wilskracht op te roepen. Ze was nooit iemand geweest die veel bad, maar haar geloof was sterk, en ze wist zeker dat hij bestond.
Alstublieft, God. Ik ben zo door de war. Laat me zien hoe ik mijn mensen kan beschermen. Laat me zien hoe ik Guwayne kan beschermen. Laat me zien hoe ik goed kan regeren.
“Gebeden zijn erg krachtig,” klonk een stem.
Gwendolyn draaide zich met een ruk om, opgelucht bij het horen van de stem. Daar, slechts enkele meters bij haar vandaan, stond Argon. Hij was gekleed in zijn witte mantel en hield zijn staf vast terwijl hij naar de horizon staarde.
“Argon, ik heb antwoorden nodig. Alsjeblieft. Help me.”
“We hebben altijd behoefte aan antwoorden,” antwoordde hij. “En toch krijgen we ze niet altijd. Onze levens zijn bedoeld om uit te leven. We kunnen niet altijd weten wat de toekomst brengt.”
“Maar er kan wel naar gehint worden,” zei Gwendolyn. “Alle voorspellingen die ik heb gelezen, alle rollen, de geschiedenis van de Ring—alles wijst nog steeds op een naderende duisternis. Je moet het me vertellen. Zal die duisternis komen?”
Argon draaide zich om en staarde haar aan. Zijn ogen waren gevuld met vuur, donkerder en angstaanjagender dan ze ze ooit had gezien.
“Ja,” antwoordde hij.
De definiviteit van zijn antwoord joeg haar meer angst aan dat wat dan ook. Hij, Argon, die altijd in raadsels sprak.
Gwen huiverde.
“Zal het hierheen komen, naar het Koninklijk Hof?”
“Ja,” antwoordde hij.
Gwen voelde zich nog banger worden. Ze was er van overtuigd geweest dat het zou komen, en ze had gelijk gehad.
“Zal de Ring vernietigd worden?” vroeg ze.
Argon keek haar aan, en knikte langzaam.
“Er zijn slechts weinig dingen die ik je nog kan vertellen,” zei hij. “Als je wil, kan dit er één van zijn.”
Gwen dacht lang en hard na. Ze wist dat Argons wijsheid heel waardevol was. Maar dit was iets dat ze echt moest weten.
“Vertel het me,” zei ze.
Argon haalde diep adem en staarde naar de horizon. Zijn zwijgen leek eeuwig te duren.
“De Ring zal vernietigd worden. Alles dat je kent, alles waar je van houdt, zal weggevaagd worden. Van de plek waar je nu staat zal niets meer over zijn dan smeulende resten en as. De hele Ring zal uit as bestaan. Je land zal verwoest worden. Er nadert een duisternis. Een duisternis die we niet kunnen bevatten.”
Gwendolyn voelde zijn woorden door haar hoofd galmen, voelde zijn stem resoneren. Ze wist dat ieder woord waar was.
“Mijn mensen zien het niet,” zei ze met een trillende stem.
Argon haalde zijn schouders op.
“Je bent Koningin. Soms moet er kracht gebruikt worden. Niet alleen tegen vijanden, maar ook tegen het eigen volk. Doe wat je kent. Je hoeft niet altijd naar de goedkeuring van je mensen te zoeken. Goedkeuring is een ongrijpbaar iets. Soms, als je mensen je haten, is dat een teken dat je doet wat voor hen het beste is. Je vader was gezegend met een bewind van vrede. Maar jij, Gwendolyn, wordt onderworpen aan een veel grotere test: je zult een bewind van staal hebben.”
Terwijl Argon zich omdraaide om te vertrekken, liep Gwendolyn naar hem toe.
“Argon,” zei ze.
Hij stopte, maar draaide zich niet naar haar om.
“Vertel me nog één ding. Ik smeek het je. Zal ik Thorgrin weer zien?”
Hij pauzeerde, een lange, zware stilte. In die stilte voelde ze haar hart breken, hopend en biddend dat hij haar nog één antwoord zou geven.
“Ja,” antwoordde hij.
Haar hart ging hevig tekeer. Ze verlangde naar meer.
“Kun je me niets meer vertellen?”
Hij draaide zich om en keek haar somber aan.
“Herinner je de keus die je hebt gemaakt. Niet elke liefde is voorbestemd om eeuwig te duren.
Hoog boven haar hoorde Gwen een valk krijsen, en ze keek op.
Toen ze weer naar Argon keek, was hij verdwenen.
Ze trok Guwayne dicht tegen zich aan en keek uit over haar koninkrijk. Ze wilde het zich herinneren zoals het nu was, nu het nog levendig was. Voor het allemaal in as zou veranderen. Ze vroeg zich af wat voor gevaar er schuil ging achter al die schoonheid. Ze huiverde toen ze zich realiseerde dat het niet lang meer zou duren voor ze daar achter zouden komen.
HOOFDSTUK ZEVEN
Stara schreeuwde het uit terwijl ze in de verblindende wind en regen door de lucht viel, Reece, Matus en Srog naast haar. Ze zette zich schrap terwijl ze de grote struiken snel op zich af zag komen, en ze besefte dat die struiken haar enige kans waren om deze val te overleven.
Een moment later voelde het alsof alle botten in haar lichaam braken. Ze viel in de struiken—die maar nauwelijks haar val braken—en viel door tot ze de grond raakte. Ze voelde hoe de lucht uit haar longen werd geperst, en ze wist zeker dat ze minstens één rib had gekneusd. Tegelijkertijd besefte ze dat de grond zachter en modderiger was dan ze had gedacht.
De anderen kwamen naast haar op de grond terecht, en de modder gleed onder hen vandaan. Stara had niet geanticipeerd op het feit dat ze op een steile helling terecht zouden komen, en voor ze door had wat er gebeurde waren ze in een modderstroom terecht gekomen.
Ze rolden en gleden op volle snelheid van de berg af. Stara wierp een blik over haar schouder en zag haar vaders kasteel snel uit het zicht verdwijnen. De modderstroom bracht hen snel van hun aanvallers weg.
Stara keek weer voor zich en wist de stenen die op haar pad lagen nog maar net te ontwijken. Ze gleed zo snel dat het haar de adem benam. De modder was ongelofelijk glad, en het begon steeds harder te regenen. Ze probeerde zichzelf af te remmen, maar het had geen zin.
Net toen Stara zich afvroeg of er ooit een einde aan de modderstroom zou komen, werd ze overspoeld door paniek toen ze zich herinnerde waar de helling naar toe leidde: een klif. Als ze niet snel zouden stoppen, besefte ze, zouden ze allemaal dood gaan.
Stara zag dat de anderen ook niet konden stoppen. Ze deden hun uiterste best, maar waren hulpeloos. Stara keek voor zich uit en zag tot haar afschuw de afgrond snel dichterbij komen. Ze konden met geen mogelijkheid stoppen, en stonden op het punt om over de afgrond te gaan.
