tot het recht zou zegevieren. Ze wist dat haar vaders geest niet zou rusten tot dat wie hem dat ook gedood had gepakt was. Rechtvaardigheid was hetgeen waar hij zijn hele leven lang naar had gestreefd, en hij, van al zijn mensen, verdiende het om het te krijgen.
Gwen dacht weer aan de ontmoeting met Steffen. Ze wist zeker dat Steffen iets achterhield, en ze vroeg zich af wat het kon zijn. Een deel van haar dacht dat hij vanzelf wel zou gaan praten. Maar wat als dat niet het geval was? Ze moest haar vaders moordenaar vinden—maar ze wist niet waar ze verder nog moest zoeken.
Gwendolyn stond op uit het water en klom naakt op de kant, rillend in de ochtendlucht, en liep naar een dikke boom. Ze reikte omhoog om haar handdoek van een tak te pakken, zoals ze altijd deed.
Maar terwijl ze ernaar reikte, ontdekte ze geschokt dat haar handdoek er niet meer hing. Daar stond ze, naakt, nat, verward. Ze wist zeker dat ze hem daar had opgehangen, zoals ze altijd deed.
Terwijl ze rillend en verbijsterd probeerde te begrijpen wat er gebeurd was, voelde ze plotseling iets achter zich bewegen. Ze besefte dat er een man achter haar stond.
Het gebeurde te snel. Binnen enkele seconden stond de man, die gekleed was in een zwarte mantel en kap, net als in haar droom, achter haar. Hij greep haar van achteren beet, reikte een benige hand omhoog en bedekte haar mond. Haar schreeuwen werden gesmoord. Met zijn andere hand greep hij haar bij haar middel en trok haar naar zich toe.
Ze schopte in de lucht, probeerde te schreeuwen, tot hij haar neerzette. Hij hield haar nog steeds stevig vast. Ze probeerde los te breken, maar hij was te sterk. Ineens zag Gwen dat hij een dolk met een glanzend rood handvat vasthield—dezelfde als uit haar droom. Het was dus toch een waarschuwing geweest.
Ze voelde hoe hij het mes tegen haar keel zette, en hij hield haar zo stevig vast dat als ze bewoog, het mes haar keel zou doorboren. De tranen stroomden over haar wangen terwijl ze worstelde om adem te halen. Ze was zo kwaad op zichzelf. Ze was zo dom geweest. Ze had waakzamer moeten zijn.
“Herken je mijn gezicht?” vroeg hij.
Hij leunde naar voren en ze voelde zijn afschuwelijke, hete adem op haar wang. Haar hart sloeg een slag over—het was hetzelfde gezicht uit haar droom, de man met het missende oog en het litteken.
“Ja,” antwoordde ze. Haar stem trilde.
Het was een gezicht dat ze maar al te goed kende. Ze wist zijn naam niet, maar ze wist dat hij een handhaver was. Een type uit de lagere klasse, één van de mensen die al sinds Gareth een kind was geweest om hem heen had gehangen. Hij was Gareths boodschapper. Gareth stuurde hem naar iedereen die hij bang wilde maken—of wilde martelen, of doden.
“Je bent de hond van mijn broer,” siste ze uitdagend naar hem.
Hij glimlachte, en ze zag dat hij meerdere tanden miste.
“Ik ben zijn boodschapper,” zei hij. “En mijn boodschappen komen met een speciaal wapen om te zorgen dat je ze je goed herinnert. Zijn boodschap aan jou is dat je moet stoppen met vragen stellen. Kijk maar goed naar dit wapen, want als ik klaar met je ben, zal het litteken dat ik op dat mooie gezichtje van je achterlaat zorgen dat je het nooit meer zult vergeten.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
