dłonią na mieczu, jak zwykle ochoczo roztaczający nad nią swą pieczę. Był najbardziej jej oddanym doradcą, a kiedy cofnęła się pamięcią i dotarło do niej, jak długo już z nią jest, poczuła przypływ wdzięczności.
Kiedy Gwen przystanęła przed zwodzonym mostem wiodącym do wieży, Steffen spojrzał na nią podejrzliwie.
- Nie podoba mi się tu – powiedział.
Położyła dłoń na jego nadgarstku w dodającym otuchy geście.
- Jesteś prawdziwym i lojalnym przyjacielem, Steffenie – odparła. – Wielce cenię sobie twą przyjaźń i oddanie, lecz ten krok muszę zrobić sama. Muszę dowiedzieć się wszystkiego, co zdołam, a twoja obecność wzmoże ich czujność. Poza tym – dodała, gdy usłyszała mruczenie Krohna – będę miała ze sobą Krohna.
Gwen spuściła wzrok, zobaczyła, iż Krohn spogląda na nią wyczekująco, i skinęła głową.
Steffen również przytaknął.
- Zaczekam tutaj na ciebie – powiedział – i jeśli napotkasz wewnątrz jakieś kłopoty, przybędę ci z pomocą.
- Jeśli nie znajdę w wieży tego, czego pragnę się dowiedzieć – odparła – to obawiam się, że nas wszystkich spotka o wiele gorszy los.
*
Gwen przeszła powoli przez most z Krohnem u nogi, wybijając swymi krokami rytmiczne echo na drewnianych żerdziach, pod którymi pluskała delikatnie woda. Wzdłuż mostu, stojąc na baczność, widniał liczny zastęp mnichów. Stali w milczeniu, w szkarłatnych szatach, ze schowanymi w nich dłońmi, i zamkniętymi oczyma. Byli dziwaczną zgrają strażników, nieuzbrojoną, niezwykle posłuszną, stojąc tu na straży nie wiadomo ile już czasu. Gwen nie mogła wyjść z podziwu dla ich głębokiego oddania i przywiązania do swego przywódcy. Dotarło wówczas do niej, że król miał rację: czcili go jak bóstwo. Zastanawiała się, w co takiego się uwikłała.
Kiedy podeszła bliżej, podniosła wzrok na ogromne, zwieńczone łukiem wejście, majaczące nad nią, zbudowane z wiekowego dębu, przyozdobione rzeźbieniami nieznanych jej symboli. Obserwowała je z podziwem, gdy kilku mnichów podeszło do wrót i otworzyło je przed nią jednym pociągnięciem. Zazgrzytały, ukazując mroczne wnętrze rozjaśnione nieco pochodniami. Poczuła powiew chłodnego powietrza przesyconego delikatną wonią kadzidła. Stąpający obok niej Krohn zesztywniał i wydał groźny pomruk. Gwen weszła do środka i usłyszała, jak drzwi zatrzasnęły się za nią.
Ich odgłos poniósł się echem we wnętrzu wieży. Dopiero po jakiejś chwili Gwen opanowała zdenerwowanie. W środku panował mrok. Na mury padało nieco światła od płonących pochodni oraz sączących się przez umieszczone wysoko witraże promieni słońca. Powietrze przesycone było świętością, ciszą, tak, że odniosła wrażenie, że weszła do kościoła.
Podniosła wzrok i dostrzegła, iż wieża pnie się spiralnie coraz wyżej, a na kolejne piętra wiodą okrężne pochylnie. Nie było żadnych okien, a mury odbijały ledwie słyszalne dźwięki śpiewu. W powietrzu rozchodziła się ciężka woń kadzidła. Przez cały czas to pojawiali się, to znikali kolejni mnisi, odwiedzając komnaty niczym w transie. Niektórzy wymachiwali kadzidłami, inni wznosili śpiewne modły, jeszcze inni zachowywali milczenie, będąc pogrążeni w myślach. Gwen coraz bardziej ciekawił ów kult.
- Czy to mój ojciec cię przysyła? – rozbrzmiał czyjś głos.
Zaskoczona Gwen obróciła się na pięcie i ujrzała stojącego kilka stóp dalej mężczyznę w długiej, szkarłatnej szacie. Uśmiechał się do niej pogodnie. Ledwie mogła uwierzyć w to, jak bardzo przypomina króla, swego ojca.
- Wiedziałem, że przyśle kogoś prędzej czy później – powiedział Kristof. – Jego staraniom, by sprowadzić mnie z powrotem na łono rodziny nie ma końca. Tędy, proszę – obrócił się do niej bokiem i wskazał drogę gestem dłoni.
Gwen ruszyła za nim kamiennym, zwieńczonym łukiem korytarzem, wspinając się po rampie stopniowo, coraz wyżej po okręgu, na wyższe kondygnacje wieży. Dała się zaskoczyć; spodziewała się jakiegoś oszalałego mnicha, religijnego fanatyka, a tymczasem zastała tu osobę życzliwą i dobroduszną, i najwyraźniej przy zdrowych zmysłach. Kristof nie przypominał zagubionego, szalonego człowieka, jakim opisywał go ojciec.
- Twój ojciec dopytuje o ciebie – rzekła w końcu, przerywając ciszę po tym, jak wyminęli mnicha schodzącego po pochylni ze wzrokiem wlepionym w podłogę. – Chce, bym sprowadziła cię do domu.
Kristof pokręcił głową.
- Rzecz w tym, iż właśnie taki jest – powiedział. − Mój ojciec sądzi, że znalazł prawdziwy i jedyny dom na świecie. Ja jednak wiem coś więcej – dodał, mierząc ją wzrokiem. – Na tym świecie jest wiele prawdziwych domów.
Ruszyli dalej, a on westchnął. Gwen zamierzała dać mu trochę czasu, nie naciskać na niego zbytnio.
- Mój ojciec nigdy nie zaakceptuje tego, kim jestem – dodał wreszcie. – Nigdy nie uzna. Tkwi w starych, ograniczonych przesądach – i chce mi je narzucić. Lecz ja nie jestem nim – i on tego nigdy nie zaakceptuje.
- Nie tęsknisz za rodziną? – spytała Gwen, zdumiona faktem, iż był gotowy spędzić swe życie w tej wieży.
- Owszem – odparł szczerze, wprawiając ją w zdumienie. – I to bardzo. Rodzina jest dla mnie najważniejsza – lecz me duchowe powołanie znaczy jeszcze więcej. Tu jest teraz mój dom – powiedział, po czym skręcił w korytarz, a Gwen podążyła za nim. – Służę teraz Eldofowi. Jest mym słońcem. Gdybyś go znała – powiedział, odwróciwszy się i spojrzawszy na nią tak przenikliwie, iż przeraził ją – twoim stałby się również.
Gwen odwróciła wzrok. Nie spodobał jej się jego fanatyczny wyraz oczu.
- Służę jedynie sobie – odparła.
Uśmiechnął się do niej.
- Być może w tym leży źródło wszystkich twych ziemskich trosk – odrzekł. – Nikt nie może żyć w świecie, nie służąc komuś innemu. I ty również służysz komuś, właśnie w tej chwili.
Gwen spojrzała na niego podejrzliwie.
- Jak to? – spytała.
- Nawet jeśli sądzisz, iż jesteś oddana tylko sobie – odparł – padasz ofiarą oszustwa. Osobą, której służysz nie jesteś ty, ale raczej człowiek, którego ukształtowali twoi rodziciele. To im służysz – i ich wszystkim starym przekonaniom, przekazanym im przez ich rodziców. Kiedy będziesz na tyle śmiała, by zarzucić przekonania swych rodziców i zacząć służyć sobie?
Gwen zmarszczyła brwi. Nie kupowała jego filozofii.
- I w zamian czyje przejąć przekonania? – spytała. – Eldofa?
Pokręcił głową.
- Eldof jest zaledwie przewodnikiem – odrzekł. – Pomaga odrzucić to, kim się było. Pomaga odnaleźć swe prawdziwe oblicze, wszystko to, czym możesz się stać. I temu należy służyć. To tego człowieka nigdy
