ราฟียืนอยู่ตรงนั้นแล้วจ้องกลับมา แอนโดรนิคัสสามารถจะเห็นเพียงดวงตาสีเหลืองที่ไม่กระพริบ จ้องมา ดวงตาที่มันฝังลึกลงไปกับผิวสีซีดเผือดของเขา
ความเงียบอย่างตึงเครียดเข้ามาปกคลุมในที่สุดแอนโดรนิคัส ก็ก้าวมาข้างหน้า
"ข้าอยากให้ธอร์กรินตาย" แอนโดรนิคัสกล่าวหลังจากความเงียบงานเป็นเวลานาน ราฟี หัวเราะเบาๆเบาๆมันเป็นเสียงที่ เลิกแล้วชวนให้หัวเสีย
"พ่อกับลูกชาย" เขากล่าว "ช่างเหมือนกันในทุกครา"
แอนโดรนิคัสรู้สึกถูกเผาไม่อยู่ข้างในและหมดความอดทน
"เจ้าจะช่วยข้าไหม?" เขาย้ำถาม
ราฟียืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบงันเป็นเวลานาน มันนานพอที่แอนโดรนิคัสกำลังคิดจะฆ่าเขาแต่เขารู้ว่ามันจะเป็นเรื่องเล่นๆ ครั้งหนึ่งตอนที่โมโหร้ายแอนโดรนิคัสได้พยายามจะแทงเขาอย่างหุนหัน แต่ดาบของเขาก็ละลายอยู่ในมือเขากลางอากาศดำของมันเผาไม่มือของเขาไปด้วยมันใช้เวลาอยู่หลายเดือนที่จะทำให้เขาหายจากอาการเจ็บปวด
ดังนั้นแอนโดรนิคัสจึงยืนยืนอยู่ตรงนั้นกัดฟันและอดทนรออยู่ในความเงียบ
ในที่สุด ภายใต้ผ้าคลุมศีรษะนั้น ราฟีก็พูดพึมพำออกมา
"พลังงานที่อยู่รอบตัวเด็กนั่นช่างแข็งแกร่งมาก" ราฟีกล่าวอย่างช้าๆ "แต่ทุกคนก็มีจุดอ่อน เขาถูกยกระดับขึ้นมาด้วยเวทมนตร์ และก็จะถูกลดลงมาได้ ด้วยเวทมนตร์เช่นกัน"
แอนโดรนิคัสรู้สึกสนใจและก้าวเข้ามาข้างหน้า
"เวทมนตร์อะไรกัน? ที่ท่านพูดถึง"
ราฟีหยุดชั่วขณะ
"เป็นในแบบฉบับที่เจ้าไม่เคยพบมาก่อน"
