gości. W związku z tym jeszcze godzinę temu mówiła „dobry poranek”, za godzinę miała zacząć mówić „dzień dobry”, za sześć godzin „dobre popołudnie”, a za kolejne dwie „dobry wieczór”. Później miała jechać do dwupokojowego mieszkania na Torshov i żałować, że nie ma komu powiedzieć „dobranoc”.
– Chciałbym obejrzeć pokój umieszczony na najwyższym piętrze.
Betty Andresen patrzyła na mokre od deszczu ramiona jego płaszcza. Na zewnątrz lało. Na rondzie kapelusza staruszka drżała kropla wody.
– Chce pan o b e j r z e ć pokój?
Uśmiech nie znikał z twarzy Betty Andresen. Wyuczyła się i trzymała zasady, że wszystkich należy traktować jak gości do chwili, gdy nie zostanie udowodnione, że nimi nie są. Tym razem miała jednak pewność, że ma przed sobą przedstawiciela gatunku „staruszek z wizytą w stolicy”, który bardzo chciałby za darmo zobaczyć widok rozciągający się z okna hotelu SAS. Tacy jak on stale tu przychodzili, zwłaszcza latem. I nie tylko po to, żeby podziwiać widok. Raz pewna pani poprosiła ją o pokazanie apartamentu „Palace” na dwudziestym drugim piętrze, by mogła go opisać przyjaciołom, gdy będzie im opowiadać, że w nim mieszkała. Zaproponowała nawet Betty pięćdziesiąt koron za wpis do księgi gości, którym mogłaby się posłużyć jako dowodem.
– Pokój pojedynczy czy dwuosobowy? – spytała Betty. – Dla palących czy niepalących?
Większość zaczynała się jąkać już w tym momencie.
– To nie takie ważne – odparł staruszek. – Najważniejszy jest widok. Chciałbym pokój, którego okna wychodzą na południowy zachód.
– Tak, wtedy ma się widok na całe miasto.
– No właśnie. Co pani ma najlepszego?
– Najlepszy jest oczywiście apartament „Palace”. Ale proszę zaczekać, sprawdzę, czy nie mamy wolnego jakiegoś zwykłego pokoju.
Już zaczęła stukać w klawiaturę, czekając, aż stary złapie przynętę. Nie trwało to długo.
– Chciałbym obejrzeć apartament.
Oczywiście, pomyślała. Popatrzyła na staruszka.
Betty Andresen nie była nierozsądną kobietą. Skoro największym marzeniem starego człowieka jest zobaczenie widoku rozciągającego się z hotelu SAS, nie widziała powodów, by mu tego odmówić.
– No to chodźmy, zajrzymy. – Zafundowała mu najbardziej promienny ze swoich uśmiechów, które zwykle rezerwowała wyłącznie dla stałych gości.
– Przyjechał pan w odwiedziny do kogoś w Oslo? – spytała już w windzie uprzejmie, lecz bez większego zainteresowania.
– Nie – odparł staruszek. Miał siwe krzaczaste brwi, takie jak jej ojciec.
Betty wcisnęła guzik, drzwi się zasunęły i winda ruszyła. Betty nigdy nie mogła się przyzwyczaić do tego uczucia wsysania w niebo. Gdy drzwi znów się rozsunęły, jak zawsze troszkę się spodziewała, że znajdzie się w nowym, zupełnie innym świecie, mniej więcej tak jak dziewczynka z tej historii o trąbie powietrznej. Ale świat zawsze pozostawał ten sam, taki jak dawniej. Przeszli korytarzami, w których tapety dopasowano do koloru dywanów, a na ścianach powieszono drogie nudne dzieła sztuki. Betty wsunęła klucz do zamka apartamentu, powiedziała „proszę bardzo” i przytrzymała drzwi przed staruszkiem. Przemknął obok niej z wyrazem twarzy, który odczytała jako pełen oczekiwania.
– Apartament „Palace” ma sto pięć metrów kwadratowych – oznajmiła Betty. – Są tu dwie sypialnie, każda z łóżkiem king size i dwie łazienki, w obu jest wanna z hydromasażem i telefon.
Przeszła do salonu, gdzie stary zdążył już stanąć przy oknach.
– Meble zaprojektował duński designer Poul Henriksen – powiedziała, muskając dłonią cieniusieńkie szkło stolika. – Ma pan może ochotę obejrzeć łazienki?
Stary nie odpowiedział. Nie zdjął przemoczonego kapelusza i w ciszy, która teraz zapadła, Betty usłyszała odgłos kropli spadającej na parkiet z drewna wiśniowego. Stanęła obok staruszka. Widać stąd było wszystko, co warto zobaczyć: Ratusz, Teatr Narodowy, Zamek, budynek parlamentu i twierdzę Akershus. Tuż pod nimi rozpościerał się Park Zamkowy. Drzewa wyciągały ku ołowianoszaremu niebu czarne gałęzie, przypominające rozczapierzone palce czarownicy.
– Powinien pan tu raczej przyjść w ładny wiosenny dzień – stwierdziła Betty.
Stary odwrócił się i popatrzył na nią zdziwiony. Betty dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, co powiedziała. Równie dobrze mogła dodać wprost: skoro i tak przyszedł pan tu tylko po to, by obejrzeć widok z okna.
Uśmiechnęła się najładniej, jak umiała.
– Kiedy trawa jest zielona, a na drzewach w Parku Zamkowym pojawiają się liście. Wtedy rzeczywiście jest tu bardzo pięknie.
Patrzył na nią, lecz myślami zdawał się być zupełnie gdzie indziej.
– Ma pani rację – powiedział w końcu. – Na drzewach wyrastają liście. O tym nie pomyślałem. – Wskazał na okno. – Można je otworzyć?
– Tylko uchylić. – Betty z ulgą zmieniła temat. – Trzeba przekręcić ten uchwyt.
– Dlaczego można tylko uchylić?
– To na wypadek, gdyby komuś wpadł do głowy niemądry pomysł.
– Niemądry pomysł?
Zerknęła na niego. Czyżby staruszek był odrobinę sklerotyczny?
– Żeby wyskoczyć. To znaczy popełnić samobójstwo. Jest wielu nieszczęśliwych ludzi, którzy… – wykonała dłonią gest z zamiarem opisania, co robią nieszczęśliwi ludzie.
– A więc to niemądry pomysł? – Stary potarł brodę. Czyżby wśród zmarszczek dostrzegła cień uśmiechu? – Nawet gdy ktoś jest nieszczęśliwy?
– Owszem – odpowiedziała zdecydowanie Betty. – Przynajmniej w moim hotelu. I na mojej zmianie.
– Na mojej zmianie – zachichotał staruszek. – To było niezłe, Betty Andresen.
Na dźwięk swojego nazwiska drgnęła przestraszona. Oczywiście przeczytał je na tabliczce służbowej. Przynajmniej oczy miał w porządku, bo litery w nazwisku były tak małe, jak napis „RECEPTIONIST” duży. Betty udała, że dyskretnie spogląda na zegarek.
– Tak, tak – pokiwał głową staruszek. – Ma pani pewnie inne rzeczy do zrobienia niż pokazywanie widoków.
– Raczej tak – odparła.
– Biorę go – oświadczył staruszek.
– Słucham?
