Po piśmie. Jacek Dukaj

      „Ledwo pamiętamy, kto lub co poprzedzało tę złotą chwilę,

      Tu i teraz, które sami sobie wybieramy. Wytrzymaj, pozostań w tym

      Świętym realu, świętym przeżyciu.

      Sam wybrałeś

      To ciało. To ciało – naczynie na mnie. Nie pozwól mi zapomnieć, że nie ja sam zamieszkuję

      To ciało, to ciało – naczynie na mnie, już przeczuwające wieczność

      A całe to cierpienie to złudzenie.

      Żywe ja

      W tym świętym realu, w tym świętym przeżyciu. Sam wybrałeś

      To ciało. To ciało – naczynie na mnie. Nie pozwól mi zapomnieć, że nie ja sam zamieszkuję

      To ciało, to ciało – naczynie na mnie, już przeczuwające wieczność

      A całe to cierpienie to złudzenie.

      Obracamy wciąż tę dobrze znaną przypowieść.

      Wplatając, wprzędzając w nią każde nowe przeżycie.

      Uświadom sobie, jak święty to dar, i uczcij daną ci szansę, by żyć i oddychać.

      To ciało – naczynie na mnie – nie pozwala mi zapomnieć o mojej śmiertelności.

      Wżyj się w chwilę. Pamiętaj: jesteśmy wieczni

      A całe to cierpienie to złudzenie”.