z laboratorium włosów i włókien.
– Zbadałam odcinki taśmy klejącej, zdjętej z ciała doktora Yeagera – powiedziała. – Przefaksowałam raport detektywowi Korsakowi, ale wiem, że ty też chciałabyś się z nim zapoznać.
– Co znalazłaś?
– Trochę krótkich, brązowych włosów, przyklejonych do taśmy. To są włosy z kończyn, wyrwane ze skóry przy zdejmowaniu taśmy.
– Są jakieś włókna?
– Włókna też są. Ale jest inna interesująca rzecz. Do paska taśmy zdjętej z kostek był przyklejony pojedynczy ciemnobrązowy włos długości dwudziestu jeden centymetrów.
– Jego żona jest blondynką.
– Wiem. Dlatego to jest interesujące.
Włos mordercy, pomyślała Rizzoli.
– Czy są komórki nabłonkowe? – zapytała.
– Tak.
– W takim razie możemy z tego włosa określić DNA sprawcy. Jeżeli będzie pasował do spermy…
– Nie będzie.
– Skąd wiesz?
– Bo ten włos w żadnym wypadku nie należy do zabójcy. – Zrobiła znaczącą przerwę. – Chyba, że to był zombi.
Rozdział czwarty
Żeby się dostać do laboratorium kryminalistycznego, detektywi wydziału zabójstw policji bostońskiej musieli odbyć jedynie krótki spacer nasłonecznionym korytarzem do południowego skrzydła Schroeder Plaza. Rizzoli przewędrowała ten korytarz mnóstwo razy. Ilekroć nim szła, jej wzrok kierował się nieodmiennie ku oknom, za którymi rozciągał się widok przestępczej dzielnicy Roxbury, gdzie sklepy zamykano przed nocą na kraty i kłódki, a każdy zaparkowany samochód był wyposażony w system alarmowy. Dziś jednak kłębiło jej się w głowie mnóstwo pytań; nie rozglądając się na boki, poszła prosto jak strzelił do pokoju S269, gdzie mieściło się laboratorium badawcze dowodów rzeczowych: włosów, włókien i innych śladów zbrodni.
W pokoju bez okien, wypełnionym mikroskopami i pryzmatycznym chromatografem gazowym na promienie gamma, królowała kryminolog Erin Volchko. Odcięta od światła słonecznego i widoków świata zewnętrznego koncentrowała się na świecie widzianym przez mikroskop; miała przymrużone oczy osoby patrzącej zbyt długo przez okular. Kiedy Rizzoli weszła do pokoju, Erin odwróciła się, żeby ją powitać.
– Przed chwilą umieściłam go pod mikroskopem. Spójrz sama.
Rizzoli usiadła i zbliżyła oko do okularu. Zobaczyła pień włosa, ułożony w poprzek pola widzenia.
– To jest ten długi, brązowy włos, który zdjęłam z odcinka taśmy krępującej nogi doktora Yeagera – powiedziała Erin. – To jedyny tego rodzaju włos, który był przyklejony do taśmy. Inne to krótkie włoski z kończyn, plus jeden włos z głowy doktora. Znalazłam go na taśmie zdjętej z jego ust. Ten długi jest tylko jeden. Chodzi o to, że nie pasuje do włosów z głowy ofiary ani do znalezionych na szczotce włosów jego żony.
Rizzoli zmieniała pole widzenia, oglądając włos na całej długości.
– Czy na pewno jest ludzki?
– Z całą pewnością.
– Więc czemu nie może należeć do sprawcy?
– Przyjrzyj mu się i powiedz, co o nim sądzisz.
Rizzoli nie od razu spojrzała w mikroskop, usiłując odgrzebać w pamięci swoje wiadomości z medycyny sądowej na temat badania włosów. Wiedziała, że Erin musi mieć ważny powód, skoro przeprowadza ją tak systematycznie przez proces diagnostyczny. Słyszała w jej głosie podniecenie.
– Włos jest falisty, stopień krzywizny w granicach od jednej do dwóch dziesiątych. Powiedziałaś, że długość łodygi wynosi dwadzieścia jeden centymetrów.
– To wskazywałoby na kobietę – powiedziała Erin. – Zbyt długi na włos mężczyzny.
– Czy dziwi cię jego długość?
– Nie. Długość nic nie mówi o płci.
– Więc na co mam zwrócić uwagę?
– Na korzeń. Zauważyłaś pewną osobliwość?
– Koniec korzenia jest postrzępiony. Wygląda jak szczotka.
– To właściwe określenie. Taki koniec korzenia nazywamy szczotkowatym. Stanowi splot włókienek korowych. Badając korzeń, możemy określić stadium wzrostu włosa. Spróbujesz zgadnąć?
Rizzoli popatrzyła na cebulkowaty koniec opleciony czymś podobnym do pajęczyny.
– Na korzeniu jest coś przezroczystego.
– Komórki nabłonkowe – wyjaśniła Erin.
– To znaczy, że włos był w stadium wzrostu.
– Tak. Sam korzeń jest nieco tylko powiększony, zatem włos był w zaawansowanej fazie wzrostu, w końcowym stadium szybkiego wydłużania. Z komórki nabłonkowej możemy zdjąć DNA.
Rizzoli podniosła głowę i spojrzała na Erin.
– Nie rozumiem, co to może mieć wspólnego z zombi.
Erin roześmiała się.
– Nie traktowałam tego określenia dosłownie.
– Co masz na myśli?
– Spójrz jeszcze raz na łodygę. Oglądaj włos wzdłuż, zaczynając od końca.
Rizzoli przesuwała włos pod mikroskopem. Zatrzymała się na ciemniejszym segmencie łodygi.
– Kolor nie jest jednolity.
– Patrz dalej – zachęciła ją Erin.
– Widzę coś czarnego na korzeniu. Co to jest?
– To miejsce, w którym gruczoł łojowy łączy się z torebką włosową. Wydzieliny gruczołu łojowego zawierają enzymy, które w rezultacie pewnego procesu niszczą komórki. Powoduje to obrzęk i ciemną opaskę. To właśnie chciałam ci pokazać… ową opaskę, bo ona wyklucza jakąkolwiek możliwość, że włos należy do sprawcy. Może pochodzić z jego ubrania, lecz nie z głowy.
– Dlaczego?
– Bo zarówno ta opaska, jak i szczotkowata końcówka korzenia należą do zmian pośmiertnych.
Rizzoli poderwała głowę i spojrzała na Erin.
–
