style="font-size:15px;"> – Өзүм эле барайын, сен кызыңды алып отура бер, балам, – деп сыртка чыга бергенде Азим келип калды.
– Апа, сүт алып келдим, аптекадан упчу алып алдым.
– Алдыңа кетейин десе, ырас кылган турбайсыңбы, ылдыйкы үйгө барайын деп жаттым эле, – Эне-бала ээрчише ичкери киришти. Үчөө үйрүлө наристеге сүт берди эле упчу эмбеген неме кайсактап жатып зорго ичти, негедир какылдап ыйлаган кыз момурап эле калды. Адина менен Азим ортого алып улам бири ала коюп эркелетип ал түнү эрмеги бала болду. Түндө ыйлап бир аз эмчек издеген болду, бирок сүт берип койсо болпоюп уктап калды. Адина Гүлбахар көнгөнчө кийим чечип жатпады, улам туруп сүт берет, кургактап жалаяктарын жууп үтүктөйт. Сабира бир басып келген жок, Абдраим өзү үчүнчү күнү келди, бирок баягы какылдап жаагын баспай ыйлаган Гүлбахардын болпоюп эле Адинанын алдында отурганын көрүп таңгалды.
– Кызыңар кыйнаган жокпу? – деди назар сала келинине кайрылып.
– Жок аке, кыйнаган да, ыйлаган да жок, – Адина жылмая жооп кылды.
– Үнүн басчу эмес эле, ушу силерге келгиси келип жаткан го?
– Ошондой, наристе дагы билет, эми Сабира дагы төрөп алат, биз Гүлбахарды бербейбиз, – деди Гүлпари күлө, – Биздин кызыбыз болду.
– Мейли, Азимдин баласы дагы менин балам, – Абдраим ордунан турду, – Мен кеттим, ыйлап кыйнадыбы деп келгем.
– Сабира эмчеги толуп кыйналбадыбы?
– Жок, толгон деле жок дейт.
– Капырай, ушунча да мерез аял болот экен да.
– Өзү балага салкын экен, – деген Абдраим чыга жөнөдү, өзүнүн кызын колуна алуудан тартынып, эки күндө эле жат боло түшкөнүнө ичи ачышып үйүнө келди.
– Ыйлаптырбы? – деди Сабира.
– Сага эмес Адинага берсе болмок ошол кызды, баргандан бир да жолу ыйлабаптыр, күлүп отурат келиндин алдында.
– Чоңое берсин, акыры биздин балабыз да.
– Эми ошону менин кызым деп кантип айтасың, Адина аны үйрүлүп түшө карап жатканын көрүп ичим ачышып кетти, сенин мерездигиңден болду, эми барганда колуңа алчу болбо, – деп Абдраим жиндене кетти, – Бала тапкандыкы эмес, баккандыкы дегенди билесиңби?
– Болуптур ой, ошолорго эле кут болсун.
– Кут болсун, бир тууганым менен бала үчүн жаман көрүнүшпөсөм болду, мындай жаман болчу эле.
– Ким жаман көргөзмөк эле, сен же мен унчукпасам болдубу? – деп Сабира күйөөсүнүн сөзүн жактыра бербей ары карады, – Сенин ичиң ачышып жатпаса мен ойлогон дагы жокмун.
– Эмне үчүн төрөдүң анан?
– Боюма болсо төрөбөй эмне кылам.
– Болуптур эми, аман-эсен чоңое берсин, – Экөө тең унчукпай калышты.
Күндөн-күнгө Гүлбахардын кыял-жоругу чыгып, Азим менен Адина колдорунан түшүрүшпөйт, аңгыча жай өтүп күз келгенде жөрмөлөп калды, айрыкча «апа-ата» дегендеги кубанычтарын сөз менен айтып жеткире албайт эле.
– Кана, кана Гүлү, апа-апа деп койчу, – деп Адина айтса Азим ага тийишип чычалатып
