zbioru opowiadań In Our Time w The American Mercury – periodyku redagowany przez Menckena.
Faktem jest, że przyrównanie H. L. Menckena do Stanwooda Menckena mogło być dość szokujące dla czytelnika. Po roli jaką odegrał w relacjonowaniu słynnego teksańskiego procesu o prawo do nauczania teorii ewolucji w szkołach, H. L. Mencken był utożsamiany z postępem naukowym i liberalizmem, podczas gdy Stanwood Mencken był postrzegany jako bastion amerykańskiego ciemnogrodu. Na temat konfliktu Hemingwaya z Menckenem por. Reynolds, Hemingway: The Homecoming, 19 oraz Michael Reynolds, Hemingway, The Paris Years (New York: Blackwell, 1989).
89
H. L. Mencken, Prejudices: Fourth, Fifth, and Sixth Series (New York: The Library of America, 2010), s. 499.
90
Podobnie jak zwolennicy teorii ewolucji i ruchu społecznego zwanego „progressivism”, H. L. Mencken nie był w stanie oddzielić postępowych idei od eugenicznego projektu. Mało kto na przykład dostrzegł, że podręcznik do biologii, który wykorzystany był w tzw. procesie małpim (Monkey Trial) o prawo do uczenia teorii ewolucji w szkołach w Teksasie, zawierał eugeniczne sformuowania a nawet całe podrozdziały. Por. Terry Teachout, The Skeptic: A Life of H. L. Mencken (New York; Harper Collins, 2002), s. 21.
91
Gertrude Stein, The Making of Americans: The Hersland Family (New York: Harcourt, Brace and World, 1962).
92
Hemingway, Torrents, s. 74.
93
Ibidem, s. 75–76.
94
Ibidem, s. 79.
95
Interesująca krytyka obecności dyskursu rasowego w noweli Hemingwaya jest przedstawiona przez Betsy L. Nies. Jednakże, podczas gdy dla Nies Wiosenne potoki to dowód na przyswojenie przez Hemingwaya dyskursu rasowej eugeniki, dla mnie książka jest owocem jego ideologicznych zmagań. Por. Betsy L. Nies, Eugenic Fantasies: Racial Ideology in the Literature and Popular Culture of the 1920’s (New York: Routledge, 2002).
96
Hemingway, Wiosenne potoki, s. 19.
97
Ibidem, s. 9
98
Ibidem, s. 18.
99
Ernest Hemingway, A Moveable Feast (New York: Scribner, 2010), s. 45–46. Jeżeli nie podano nazwiska tłumacza, cytaty z tekstów Ernesta Hemingwaya przytoczono w przekładzie autora rozdziału.
100
Wspomnienia i notatki pisarza – zebrane i zredagowane przez Mary Hemingway – opublikowane zostały dopiero w 1964 roku, pod wspólnym tytułem Ruchome święto. Korzystam tu z cytowanego już wydania: Hemingway, A MoveableFeast.
101
Ibidem, s. 46.
102
Cyt. za: artykułem podpisanym inicjałami J. B., Przychodzimy, odchodzimy – między otwartością a radykalizmem; http://archiwum.dziennikarze.szczecin.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=533:przychodzimy-odchodzimy-midzy-otwartoci-a-radykalizmem&catid=43:aktualnoci&Itemid=100, 5.11.2015; data dostępu: 10 lipca 2016. Wątpliwości dotyczące źródła tego cytatu podnosi wielu uczonych, na co zwraca uwagę Ralph Keyes w książce Nice Guys Finish Seventh: False Phrases, Spurious Sayings, and FamiliarMisquotations (New York: Harper Collins Publishers, 1992, s. 20). Zob. także: poz. 195 w książce Jamesa H. Billingtona pod tytułem Respectfully Quoted: A Dictionary of Quotations (New York: Dover Publications, Inc., Mineola, 2010), s. 42.
103
Zob. Procès du Maréchal Ney, ou Recueil Complet Des Interrogatoires, Déclarations, Dépositions, Procès-Verbaux, Plaidoyers, et autres pièces rapportées textuellement. No 1er. A Paris, chez L.G. Michaud, Imprimeur du Roi, Rue des Bons-Enfants No 34, MDCCCXV. Zob. także: Procès-Verbal des Séances Relatives au Jugement du Mal Ney. (Novembre et Décembre 1815). A Paris, de L’Imprimerie de P. Ditot L’Ainé, Imprimeur du Roi et de la Chambre des Pairs, 1815.
104
Zob. np. Martin Heidegger, Bycie i czas (Warszawa: PWN, 2016). Zob. także: Jean Paul Sartre, Byt i nicość (Zarys ontologii fenomenologicznej) (Kraków: Wydawnictwo Zielona Sowa, 2007).
105
Bardzo interesująco odmalowuje intelektualny pejzaż kultury amerykańskiej tego okresu David Minter, autor książki A Cultural History of the American Novel.Henry James to William Faulkner (Cambridge-New York-Melbourne: Cambridge University Press, 1996), s. 77–95 (rozdziały: When the war was over: the return of detachment oraz The „Jazz Age” and the „Lost Generation”period).
106
Bardzo interesująco problematykę „męskości”/„niemęskości” w kontekście rozważań nad twórczością Hemingwaya porusza Tadeusz Rachwał w tekście O niemęskości Ernesta Hemingwaya. „Pożegnanie z bronią”, [w:] W kanonie prozy amerykańskiej. Od Nathaniela Hawthorne’a do Joyce Carol Oates, red. Lucyna Aleksandrowicz-Pędich (Warszawa: Academica. Wydawnictwo SWPS, 2007), s. 79–93.
107
Ernest Hemingway, Słońce też wschodzi, przeł. Bronisław Zieliński (Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1977), s. 245.
108
Ibidem, s. 249.
109
Hemingway Dead of Shotgun Wound; Wife Says He Was Cleaning Weapon, „New York Times”, July 3, 1961, s. 1; https://www.nytimes.com/books/99/07/04/specials/hemingway-obit.html; data dostępu: 12 czerwca 2016.
110
Ibidem.
111
Jackson J. Benson, Hemingway: The Writer’s Art of Self-Defense (Minneapolis: Oxford University Press, 1969), s. 3. Wszystkie przekłady tekstów anglojęzycznych, w opisie których nie podano nazwiska tłumacza, pochodzą od autorki artykułu.
112
Leslie Fiedler, Love and Death in the American Novel (Nowy Jork: Stein and Day, 1960), s. 317–318.
113
Judith Fetterley, The Resisting Reader: A Feminist Approach to American Fiction (Bloomington: Indiana University Press, 1978), s. 24.
114
Zob. David M. Earle, All Man!: Hemingway, 1950s Men’s Magazines, and the Masculine Persona (Kent: Kent State University Press, 2009). Por. Ernest Hemingway, wywiad George’a Plimptona, „The Art of Fiction No. 21”, Paris Review 2 (1958).
115
„The only good woman is a dead one” (s. 24). Mimo że stwierdzenie Fetterley jest tak często cytowane, należy zaznaczyć, że bardzo podobną diagnozę postawił Fiedler w 1960 roku, pisząc, że u Hemingwaya „Tylko martwa kobieta nie stanie się nudziarą albo matką” („Only the dead woman becomes neither a bore nor a mother”), s. 318.
116
W ostatniej dekadzie czołowym krytykiem piszącym o męskości u Hemingwaya był Thomas Strychacz. Zob. Dangerous Masculinities: Conrad,Hemingway, and Lawrence (Gainesville: University Press of Florida, 2008) i Hemingway’s Theaters of Masculinity (Baton Rouge: Louisiana University Press, 2003). W kontrze do wcześniejszych prac traktujących o waleczności bohaterów Hemingwaya Strychacz podkreśla, że większość przejawów męstwa zarówno w tekstach literackich, jak i w autobiograficznej legendzie jest skonstruowana jako występ przed widownią. Dowodzi, że teatralna natura tych popisów podważa istnienie esencjonalnej, naturalnej, niezmiennej męskości oraz wskazuje na konstruktywność i performatywność płci. Zob. tak�
zbioru opowiadań 