pieniądze. Może na przykład się boi, że ktoś się o tym dowiedział. Rozumie to pan?
– To kompletny absurd. Na pewno da się to jakoś wyjaśnić. Może moja matka zapomniała… – gardłował Shaw.
– Pańskiej matce zdarza się zapominać różne rzeczy?
Mężczyzna po drugiej stronie stołu pokiwał powoli głową, jakby przetwarzał tę myśl.
– No, ma już osiemdziesiąt dwa lata. Pamięć może ją czasem zawodzić.
– Mhm. W rozmowie ze mną sprawiała wrażenie całkiem przytomnej – stwierdziła Salmond, wspominając przesłuchanie, jakie urządziła jej Constance Shaw. Rozmawiały przez telefon dwa razy, a staruszka chciała wiedzieć wszystko o każdym kroku planowanym przez policję.
– Czyli sądzi pan, że pańska matka mogła dać Rosie dwa tysiące funtów na wyjazd? I o tym zapomniała?
– Cóż, to możliwe… Sam nie wiem.
– Ale z tego, co powiedziała mi pańska żona… przepraszam, była żona… zrozumiałem, że to pan pożyczył Rosie pieniądze. Bardzo się przy tym upierała.
– Nie wątpię, że się upierała – skwitował Shaw, patrząc na Sparkesa wymownie. – Jenny bardzo się lubi upierać, ale właściwie ze sobą nie rozmawiamy, więc nie wiem, co mówiła. – Zawiesił głos.
„Gra na czas – pomyślał Sparkes. – Nad czym musi się zastanowić?”
Shaw odchrząknął.
– No dobrze, nie dałem Rosie żadnych pieniędzy. Prosiła mnie, ale odmówiłem. Powiedziałem jej, że jest już dorosła, więc niech sobie sama sfinansuje wakacje. Zresztą co za bezczelność, żeby mnie o to prosić. Okropnie traktuje Imogen, moją żonę. Gdybyście zobaczyli, jaki list do niej wysmażyła…
– Rozumiem – powiedział Sparkes. „Może wróćmy do tematu…”
– Rzecz w tym, że po tym telefonie z banku pańska matka zaczęła bardzo dokładnie przeglądać wszystkie wyciągi z bieżącego roku – wtrąciła Salmond.
Shaw zesztywniał, po czym zaczął wygładzać materiał nogawki, udając, że jego uwagę całkowicie pochłania kant spodni.
– Okazuje się, że przez ostatnie miesiące regularnie przelewano stałą kwotę na pański rachunek. Pańska matka twierdzi, że nic jej o tym nie wiadomo. Mówi, że odkąd uruchomił jej pan bankowość elektroniczną, przestała sprawdzać wyciągi.
– Uznałem, że tak jej będzie wygodniej.
– Pańska matka nie ma komputera, więc w jakim sensie miało jej być wygodniej?
– Pomyślałem, że pomogę jej z płaceniem rachunków i tego typu sprawami.
– Jakiego typu konkretnie? – zapytał Sparkes.
Shaw opadł na oparcie krzesła i zamknął oczy, jakby próbował sobie przypomnieć. Nie podnosząc powiek, zaczął mówić:
– Moja matka jest bardzo trudną, wymagającą kobietą, panie komisarzu. Ciężko dla niej pracowałem. Odebrałem sobie po prostu to, co mi się należało.
– Z tego, co mi wiadomo, pracuje pan jako sprzedawca w firmie produkującej dywany. Jakiego rodzaju prace wykonywał pan na rzecz swojej matki? Podklejał pan wykładzinę?
– Nie, skądże. Chodziło mi o to, że zawsze z własnej kieszeni pokrywałem koszta różnych jej zachcianek. Poza tym robiłem dla niej różne rzeczy.
– Takie jak zarządzanie finansami?
– Tak, poprosiła mnie o to po śmierci ojca.
– Ona twierdzi, że pan to zaproponował. „Nalegał na to”, cytuję. A jak tam stan pańskiego konta?
– To znaczy?
– Dwie rodziny na utrzymaniu to musi być droga rozrywka…
– Nawet sobie nie wyobrażacie – powiedział i ukrył twarz w dłoniach. – Jedna się domaga czesnego za studia, druga marudzi o remont.
– To chyba bardzo stresujące.
– Chyba? W weekend kupowaliśmy farbę do ścian. Imogen wybrała „Oddech słonia”, mówiłem jej, że to znacznie droższe, niż ustaliliśmy, ale w ogóle mnie nie słuchała. Powiedziała, że ten odcień idealnie pasuje do pokoju dziecka i musi ją kupić. Kredyt hipoteczny spłacałem w tym miesiącu z karty kredytowej. A jeszcze ta cała sprawa z Rosie…
Shaw zaczął się trząść, wargi mu drżały, rozdygotane dłonie wprawiały stół w wibracje. Salmond nachyliła się do przodu i spojrzała mu w oczy.
– Musi być panu bardzo ciężko. Może poproszę żonę, żeby przyniosła panu wody?
Zamrugał.
– Nie, nie chcę, żeby Imogen się o tym wszystkim dowiedziała. Łatwo się teraz denerwuje, ciąża, hormony, emocje… Boże, to niewiarygodne. Moja córka zaginęła, a wy mi grzebiecie w kontach bankowych. Co z was za ludzie? Nie widzicie, w jakim jestem stanie?
Sparkes pilnował się, żeby nie podchwycić wzroku Salmond.
– Oczywiście. Musimy jednak jakoś zareagować na zgłoszenie, rozumie pan to, prawda?
Nawet jeśli rozumiał, to nie chciał już o tym rozmawiać.
– Porozmawiam z matką i wyjaśnię tę sprawę. To na pewno jakaś głupia pomyłka.
– Jasne – powiedział Sparkes. – My też będziemy z nią w kontakcie.
– Muszę wracać do pracy – stwierdził Mike Shaw, wstając od stołu.
Sparkes i Salmond skinęli głowami.
– Dziękujemy za poświęcony nam czas. Odezwiemy się do pana – powiedziała Salmond.
Druga pani Shaw czekała niecierpliwie w holu.
– Wszystko w porządku, Mikey? – zapytała.
– Powiem ci za chwilę – odparł mąż, niemal wypychając funkcjonariuszy za drzwi.
– No i co? – zapytała Salmond już w samochodzie.
– Mojemu sercu też się nie podoba – odparł Sparkes cicho. – I co to, kurde, jest „Oddech słonia”?
Bangkok, dzień 9 (poniedziałek, 4 sierpnia)
www.facebook.com/alexoconnor.333
Alex O’Connor
4 sierpnia o 7:18
Kacze łapki – mniam! Tak trzeba żyć.
Nie była pewna, czy to rzeczywiście kacze
