Mogę albo przycisnąć wszystkich moich bojarów i książąt, a także nieszczęsnych ojców miasta Nowogrodu, prosząc o srebro, albo obrać znacznie trudniejszą drogę i wezwać wszystkich książąt Rusi i stworzyć armię. Przez wzgląd na mój lud spróbuję tego pierwszego, ale nie mogę przy tym być w konflikcie z własnym miastem. Ten człowiek może okazać się użyteczny. Podjąłem już decyzję, Saszo. Zresztą jego opowieść jest wiarygodna. Może mówi prawdę.
– Uważasz zatem, że to ja kłamię? A co z moją siostrą?
– To ona spowodowała pożar – odparł Dymitr zimnym nagle głosem. – Może jej śmierć w ogniu była sprawiedliwa. Ty oczywiście mi o tym nie powiedziałeś. Wygląda na to, że wróciliśmy do punktu wyjścia. Do kłamstw i przemilczeń.
– To był wypadek.
– Mimo wszystko. – Dymitr nie ustępował.
Patrzyli na siebie. Sasza zdawał sobie sprawę, że kruche, z trudem odzyskane zaufanie znowu zostało podkopane. Milczeli.
– Chcę, żebyś coś dla mnie zrobił – odezwał się wreszcie Wielki Książę. Puścił wodze konia i odciągnął Saszę na bok. – Czy nadal jesteśmy rodziną, bracie?
***
– Nie udało mi się przekonać Dymitra – Sasza ze znużeniem zdawał relację Oldze. – Pop jest bezkarny. Dymitr zamierza zbierać srebro, żeby uspokoić Tatarów.
Jego siostra cerowała pończochy, zwykłe igły i zwinne dłonie kontrastowały z przepychem haftów na jej sukni. Jedynie gwałtowne ruchy palców zdradzały jej emocje.
– Nie dosięgnie go zatem sprawiedliwość za moją siostrę, za moją córkę i za zniszczoną bramę mojego pałacu? – spytała.
Sasza wolno pokręcił głową.
– Nie teraz. Na razie nie. Ale wrócił twój mąż. Przynajmniej jesteś bezpieczna.
– Tak – odparła Olga beznamiętnie. – Wrócił Włodzimierz. Przyjdzie tu do mnie dziś albo jutro, kiedy już przekaże wszystkie informacje, poczyni plany, wykąpie się, zje i pohula z Wielkim Księciem. Wtedy będę mogła mu powiedzieć, że syn, na którego tak czekał, okazał się córką, a ta umarła podczas porodu. Tymczasem po mieście grasuje demon i… Myślisz, że będzie wojna?
Sasza się zawahał, ale zacięta mina Olgi zdawała się rzucać mu wyzwanie: „Tylko spróbuj się nade mną użalać!”. Przystał więc na zmianę tematu.
– Nie, jeśli Dymitr zapłaci. Mamaj nie może tak naprawdę pragnąć wojny, ma rywala na południe od Saraju. On chce tylko pieniędzy.
– Domyślam się, że ogromnych, skoro zadaje sobie trud powołania armii, żeby je zdobyć – wtrąciła Olga. – Przez całą zimę Wielkie Księstwo Moskiewskie pustoszyli bandyci, a Moskwa dopiero co stanęła w płomieniach. Czy Dymitr zdoła zdobyć pieniądze?
– Nie wiem – przyznał Sasza, po czym dodał: – Olu, on mnie wysyła z Moskwy.
Te słowa sprawiły, że całe jej opanowanie zniknęło.
– Wysyła? Dokąd?
– Do Ławry. Do ojca Sergiusza. Kłopoty z ludźmi i wojskiem Dymitr rozumie, lecz w związku z całym tym gadaniem o złu, czarach, zepsuciu i demonach chce prosić ojca Sergiusza o radę i mnie po niego wysyła. – Sasza zaczął niespokojnie chodzić po komnacie. – Moskwianie są teraz przeciwko mnie, z powodu Wasi. – To wyznanie sporo go kosztowało. – Dymitr sądzi, że niemądrze byłoby, gdybym został. Dla twojego dobra i mojego.
Olga obserwowała, mrużąc oczy, jak brat chodzi tam i z powrotem.
– Saszo, nie możesz wyjechać. Nie, kiedy uwolnione zostało takie zło. Masza jest obdarzona taką samą mocą, jak Wasia, a pop, który próbował zabić naszą siostrę, o tym wie.
Sasza przestał chodzić po komnacie.
– Będziesz miała strażników. Rozmawiałem o tym z Dymitrem i Włodzimierzem. Włodzimierz wezwie ludzi z Sierpuchowa. W teremie Masza będzie bezpieczna.
– Tak jak Wasia?
– Wasia opuściła terem.
Olga siedziała nieruchomo. Milczała.
Sasza uklęknął obok niej.
– Olu, muszę jechać. Ojciec Sergiusz jest najświętszym człowiekiem w całej Rusi. Jeśli w mieście grasuje demon, on będzie wiedział, co robić. Ja nie wiem. – Jego siostra nadal milczała. – Dymitr mnie o to prosił – dodał Sasza ciszej. – Zaufał mi.
Olga zacisnęła dłonie na igłach, gniotąc pończochy.
– Bez względu na twoje śluby jesteśmy rodziną i potrzebujemy cię tutaj.
Sasza przygryzł wargę.
– Chodzi o los Rusi, Olu.
– A więc bardziej ci zależy na nieznanych dzieciach niż na moich? – Napięcie ostatnich dni odcisnęło piętno na nich obojgu.
– Dlatego zostałem mnichem. Żebym mógł się troszczyć o cały świat, a nie być uwiązanym do jednego jego zakątka. I na co zdałoby się to wszystko, gdybym nie mógł chronić całej Rusi zamiast obszaru lenna jedynie, kilkorga osób zamiast wielu?
– Jesteś taki sam jak Wasia – stwierdziła Olga. – Wydaje wam się, że możecie strząsnąć rodzinne więzy niby koń uprząż. Spójrz, dokąd ją to zaprowadziło. Nie jesteś odpowiedzialny za całą Ruś, ale możesz pomóc zapewnić bezpieczeństwo siostrzenicy i siostrzeńcowi. Nie jedź.
– To zadanie twojego męża… – zaczął Sasza.
– On zostanie tutaj jeden dzień lub tydzień, potem znów wyruszy z jakąś książęcą misją. Jak zawsze – wykrzyknęła Olga łamiącym się głosem. – Nie mogę powiedzieć mu o Maszy. Jak myślisz, co by zrobił z tak naznaczoną córką? Natychmiast, wspaniałomyślnie i przezornie, wysłałby ją do klasztoru. Bracie, proszę!
Olga rządziła w pałacu żelazną ręką, lecz ostatnie dni sprawiły, że uświadomiła sobie swoje ograniczenia. Niewiele mogła zrobić, kiedy wydarzenia przeniosły się poza ściany teremu. A teraz pozostało jej tylko błagać, bo nie miała tak dużej władzy, by zapewnić bezpieczeństwo rodzinie.
– Olu. Twój mąż zadba o to, by strażnicy strzegli bramy, będziesz bezpieczna. Ja nie mogę… nie mogę odmówić Wielkiemu Księciu. Wrócę najszybciej, jak zdołam, z ojcem Sergiuszem. On będzie widział, co zrobić z demonem i… z ojcem Konstantym.
Kiedy to mówił, Olga opanowała złość, znów była nieskazitelną księżną sierpuchowską.
– Jedź zatem, nie potrzebuję cię. – Na jej twarzy malowała się niechęć.
Ruszył w stronę drzwi, lecz przystanął w progu.
– Bóg z tobą – rzucił.
Olga
