style="font-size:15px;"> Spojrzała na niego smutnym, pustym wzrokiem.
– Dostałam okres – powiedziała. – I trochę źle się czuję. Boli mnie brzuch.
– Aha.
Nie wiedział, co powiedzieć. Pewnie powinien śpiewać z radości albo przynajmniej odetchnąć z ulgą, ale nie zrobił żadnej z tych rzeczy. Przecież to, co złe, już się stało. Fakt, że dziecka nie będzie, niczego nie zmieni. Ada odeszła i nie wróci do niego.
– Zrobić ci herbaty? – zaproponował, bo jakoś przecież musiał zareagować.
– Nie, dziękuję – odparła Monika, a potem zwinęła się jak precelek na łóżku. Obie dłonie trzymała na podbrzuszu. – Nie rozumiem tego – wyszeptała bezradnie.
– Czego nie rozumiesz?
– Tego, dlaczego mi tak źle – wyjaśniła. – Myślałam, że się martwię tą ciążą, ale teraz wiem, że gdzieś w głębi serca się ucieszyłam. Dziecko, Igor. Byłoby nowe dziecko.
Przysiadł na jej łóżku i myślał o tym, co powiedziała. Sam nie wiedział, co czuje. W głowie miał kompletny mętlik.
– Dzieci powinny się rodzić tam, gdzie jest miłość – powiedział wreszcie. – A my się nie kochamy. Nie będę cię okłamywał, Monika. Przestałem cię kochać już dawno. Pamiętasz, jak pojechałem za tobą do Gdyni? Prosiłem, żebyś wróciła. Wtedy właśnie uświadomiłem sobie, że twoja zdrada już mnie nie boli. Prosiłem bardziej dlatego, że tak było trzeba, że Radek czekał i… Sam nie wiem. Wydawało mi się, że zwyczajnie powinnaś wrócić, że to słuszne. Ja w gruncie rzeczy jestem cholernie nudnym facetem. Wpojono mi pewne zasady i staram się ich trzymać.
Zająknął się, wypowiadając te słowa. Staram się ich trzymać, powtórzył w myślach. Hipokryta! Najpierw kocham się z kuzynką żony, a potem zdradzam tę kuzynkę z własną żoną!
– Wiem – odpowiedziała Monika, sprowadzając go na ziemię. – Ja sobie doskonale zdaję sprawę, że tego, co było między nami, już się nie da odbudować. Ale wiesz, nawet niespecjalnie bym chciała. Bo mam wrażenie, że nigdy nie było naprawdę dobrze. I właśnie dlatego marzy mi się nowy początek. Zupełnie inny związek. Ty i ja jako partnerzy. Wspólne sprawy, wspólne marzenia i problemy. Mam na myśli ten pomysł z pensjonatem. Nie tak jak kiedyś, że ty latałeś odrzutowcem, a ja miałam prowadzić dom, czekać na ciebie i ładnie wyglądać.
– Co ty opowiadasz! – prychnął. – Mówisz tak, jakbym kiedykolwiek oczekiwał…
– Nie wiem, czego oczekiwałeś – przerwała mu. – Ale ja tak to odbierałam: że moja rola sprowadza się do funkcji reprezentacyjnej. Rozumiesz? Gdybyś doceniał moją pracę, te kolejne kursy, uprawnienia… Gdybyś kiedykolwiek ze mną usiadł i policzył koszty uruchomienia własnego salonu urody…
– Ty też nie dyskutowałaś ze mną o starcie, lądowaniu, o ptakach nad pasem startowym…
– Właśnie. Nie rozmawialiśmy ze sobą. Między innymi o to mi chodzi.
Igor podniósł się i ruszył do drzwi. Czuł się bardzo zmęczony.
– Wiesz co? Wrócimy do tego tematu, gdy oboje będziemy w lepszej formie. Teraz idę pobiegać. Muszę przewietrzyć głowę. Gdyby Radzio zgłodniał, zanim wrócę, to możesz mu nalać żurku. Ziemniaki są w niebieskiej misce, już ugniecione z cebulką i skwarkami.
– Dobrze.
Mówiła łagodnie, jakby w ten sposób chciała dać mu znać, że zaakceptuje wszystko, byle on zgodził się spróbować jeszcze raz. Rzecz w tym, że on nie wiedział, czy tego chce. Czy jest w stanie. Nawet jeśli między nim a Adą już nic nigdy nie miało się wydarzyć – bo był pewien, że ona mu nigdy nie wybaczy – to przecież jest jeszcze trzecia opcja: samotność. Można żyć bez miłości, bez kobiety, bez tych wszystkich damsko-męskich gierek. Zająć się synem, znaleźć sobie jakieś hobby, wypełnić czas czymś przyjemnym. Tysiące ludzi tak żyje. Kto powiedział, że zawsze trzeba być z kimś?
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
