відаць… Адчапіся ад мяне зусім! – і соладка пацягваецца, прыкрываючы нос лапай.
Пачуўшы такое, як быццам крыўдзішся. І зноў намагаешся пайсці. Супыняешся і вяртаешся. Тупаціш знарок моцна, каб ваўка пабудзіць.
– Ваўчок шэранькі! – гукаеш так міла і яшчэ нешта намагаешся казаць.
– Не хоча цябе каралевіч бачыць! І не прасіся! – воўк зіркае на цябе адным вокам.
– А ты адкуль ведаеш, што я пра каралевіча думала?
– А я воўк праніклівы! Не толькі лес навылёт, але і мроі-жаданні тых, хто ў лесе ёсць, як свае, ведаю… – і прыкрывае нос лапай.
– А чаму ж ён мяне бачыць не хоча? – здзіўляешся.
– Мабыць, ад маны тваёй стаміўся, дык і не прыйдзе на спатканне. І не чакай дарэмна!
– Не маніла я каралевічу. Шчырай была… Ён мне мілы, а на цябе, воўча, не хачу нават глядзець! Пагарду тваю здзеклівую слухаць…
– А чаго ж ты хацела? На каралевіча мілага дзень і ноч глядзець? Добрага слова ад яго чакаць?
– Не жадае мяне каралевіч бачыць… Не скажа добрага слова. Не падаруе радаснай усмешкі!
– Не паднясе скарбаў! Не пакіне чараў! Скрушна! Самотна! У-у-у!
– Не! Не кажы так. Не смейся. Я не хцівая… І з чаго ты ўвесь час хаваеш нос пад лапай?
– А гэта не твая справа! Ты лепей скажы мне, што такое спагада? – пазірае воўк-воўча дапытліва. – І якая ж яна, чалавечая дабрыня? Ці не шчырая ж яна? Маўчыш… Дык ці будзеш меці шчасце, лясная каралеўна?
– Ізноў здзекуешся, воўча! Каралеўна ў пакоях багатых жыве, а я ў лесе і зусім замерзла!
– Не сумуй, не журыся! Будуць табе багатыя пакоі…
Ускочыў воўк з-пад ракіты, махнуў хвастом – і змоўк лясны шолах, паплыло некуды хмарнае неба з беднымі іскрынкамі зор. Сцены высокія паўсталі, страшныя, глухія. А на зямлі дываны разаслаліся, а на дыванах быццам жамчужныя слёзы рассыпаліся… Пышна вакол, хораша, вабна. Куфэркі вялізныя сцены падпіраюць, а срэбра ў іх – напоўніцу. Ад бранзалетаў ды завушніц залатых аж вочы разбягаюцца. Толькі… чые ж яны? Ніхто не жыве ў чароўным хораме. Знік і шэры воўк, няма яго нідзе.
Паглядзела вакол дзяўчына, падзівілася. Пахадзіла, паклікала. Не пачула адказу. Стамілася ды зноўку – у слёзы. Як плакаць дык і плакаць, але ж вось цуд – слёзы яе ператвараюцца ў блішчастыя жамчужныя каменьчыкі… Назбіралася тых іскрынак ні многа, ні мала, а невядома колькі, і тады прагучаў ціхі, нібы знаёмы, голас:
– А ў тых лясах каралевіч жыве, дзе кветка цвіце, якая скарбы множыць…
Усхапілася слязлівая, умомант суняўшы голасны плач, узрадавалася ды пытаецца:
– Каралевіч? Выйдзі, пакажыся… Не будзеш болей заклятым… Я цябе ратую, выбаўлю!
– А далей што? Навек застанешся са мною ў цёмным лясным хораме? – пытаецца, але сам на вочы не з’яўляецца, ценем хаваецца. – Я ў лясах дрымушчых жыву, сонца цёплага не люблю, дзяньку яснаму не ўсміхаюся!
– Застануся з табою ў лясным хораме, адно не хавайся!
– А не спалохаешся мяне? Усміхнешся прыязна?
