ik haar met je laten praten,” zei hij.
Een paar seconden later hoorde Riley het bekende geluid van Jilly’s stem.
“Hé, Riley.”
Nu Riley’s paniek wegebde, begon ze kwaad te worden.
“Zeg niet gewoon ‘hé.’ Waar was je wel niet mee bezig, zomaar weglopen?”
“Ik ga niet terug daarheen,” zei Jilly.
“Jawel, dat ga je wel”
“Stuur me alsjeblieft niet terug.”
Riley gaf even geen antwoord. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze wist dat de opvang waar Jilly verbleef een goede, zorgzame plek was. Riley had een deel van het personeel leren kennen, en ze waren heel behulpzaam geweest.
Maar Riley begreep ook hoe Jilly zich voelde. De vorige keer dat ze elkaar spraken, had Jilly geklaagd dat niemand haar wilde, dat pleegouders haar steeds oversloegen.
“Ze vinden mijn verleden maar niks,” had Jilly gezegd.
Het gesprek was slecht geëindigd, met een huilende Jilly die Riley smeekte om haar te adopteren. Het was Riley niet gelukt om de duizend redenen waarom dat niet mogelijk was uit te leggen. Ze hoopte maar dat dit gesprek niet hetzelfde zou eindigen.
Maar voordat Riley bedacht had wat ze wilde zeggen, zei Jilly, “Je vriend wil weer met je praten.”
Riley hoorde weer de stem van Garrett Holbrook.
“Ze blijft het maar zeggen, dat ze niet terug naar de opvang wil. Maar ik heb een idee. Een van mijn zussen, Bonnie, denkt aan adoptie. Ik weet zeker dat zij en haar man het geweldig zouden vinden om Jilly in huis te hebben. Tenminste, als Jilly...”
Hij werd onderbroken door het gekrijs van verrukking van Jilly, die bleef roepen “Ja, ja, ja!”
Riley glimlachte. Dit was precies het soort moment dat ze nu nodig had.
“Dat klink als een goed plan, Garrett,” zei ze. “Laat me maar weten of het allemaal lukt. Heel erg bedankt voor al je hulp.”
“Geen probleem,” zei Garrett.
Ze hingen op. Riley stapte terug de deuropening in en zag dat Ryan en April nu in een luchtig lijkend gesprek verwikkeld zaten. Alles leek ineens een stuk beter. Ondanks al haar tekortkomingen, en die van Ryan, hadden ze April een beter leven gegeven dan veel andere kinderen hadden.
Op dat moment voelde ze een hand op haar schouder en hoorde ze een stem.
“Riley.”
Ze draaide zich om en zag Bills vriendelijke gezicht. Toen ze weg stapte van de deuropening om met hem te praten, kon Riley het niet laten om heen en weer te kijken tussen haar jarenlange partner en haar ex-man. Zelfs in deze wanhoopstoestand zag Ryan eruit als de succesvolle advocaat die hij ook was. Zijn blonde lokken en gladde praatjes openden overal waar hij ging deuren. Bill, zoals ze zich vaak gerealiseerd had, zag er meer uit zoals zij. Zijn donkere haar had hier en daar strepen grijs en hij was een stuk steviger en meer verfomfaaid dan Ryan. Maar Bill had zo zijn eigen specialismen waarin hij kundig was en hij was een stuk betrouwbaarder geweest in haar leven.
“Hoe gaat het met haar?” vroeg Bill.
“Beter. Hoe zit het met Joel Lambert?”
Bill schudde zijn hoofd.
“Dat tuig is echt geen lieverdje,” zei hij. “Hij praat nu, tenminste. Hij zeg dat hij wat mannen kent die heel veel geld hadden verdiend aan jonge meisjes, en dat hij het zelf ook eens wilde uitproberen. Hij toont totaal geen spijt, een pure sociopaat. Hoe dan ook, hij zal sowieso veroordeeld worden en de gevangenis in moeten. Hij zal waarschijnlijk wel een deal sluiten met justitie, hoor.”
Riley fronste. Ze had een hekel aan die deals. En vooral deze maakte haar overstuur.
“Ik weet hoe je daarover denkt,” zei Bill. “Maar ik denk dat hij erop los zal praten, en dat we veel andere klootzakken achter de tralies kunnen stoppen. Dat is iets goeds.”
Riley knikte. Het was fijn om de te weten dat er een gouden randje zat aan dit vreselijke gedoe. Maar er was iets waar ze met Bill over moest praten, en ze wist niet zeker hoe ze het aan moest snijden.
“Bill, over teruggaan naar werk...”
Bill klopte op haar schouder.
“Ik snap het,” zei hij. “Je kunt even niet met zaken aan de slag. Je hebt wat vrije tijd nodig. Maak je geen zorgen, ik begrijp het. Iedereen in Quantico zal het begrijpen. Neem zoveel tijd als je nodig hebt.”
Hij keek op zijn horloge.
“Het spijt me dat ik zo snel weg moet, maar...”
“Ga maar,” zei Riley. “En bedankt voor alles.”
Ze omhelsde Bill, en hij vertrok. Riley stond in de gang en dacht aan haar nabije toekomst.
“Neem zoveel tijd als je nodig hebt,” had Bill gezegd.
Maar dat zou niet zo makkelijk worden. Wat er zojuist met April gebeurd was, was een herinnering aan al het slechts dat daarbuiten nog rondliep. Het was aan haar om zoveel mogelijk ervan te stoppen. En als ze iets in het leven zeker wist, was het dat het kwaad nooit rust nam.
HOOFDSTUK TWEE
Zeven weken later
Toen Riley aankwam bij de psychologenpraktijk, zag ze Ryan alleen in de wachtkamer zitten.
“Waar is April?” vroeg ze.
Ryan knikte naar een gesloten deur.
“Ze is bij Dr. Sloat,” zei hij. Hij klonk alsof hij niet op zijn gemak was. “Ze hadden iets waar ze alleen over moesten praten. En het is de bedoeling dat we daarna ook naar binnen gaan en ons bij hen aansluiten.”
Riley zuchtte en ging op een stoel vlakbij zitten. Zij, Ryan en April hadden hier de afgelopen weken veel emotioneel zware uren doorgebracht. Dit zou hun laatste sessie zijn met de psycholoog voordat ze een pauze namen voor de kerstvakantie.
Dr. Sloat had erop gestaan dat het hele gezin meewerkte aan Aprils herstel. Het was voor alle drie hard werken geweest. Maar tot Riley’s opluchting, had Ryan volmondig meegewerkt aan het proces. Hij was naar alle sessies die in zijn planning pasten gegaan, en hij was zelfs minder gaan werken om hier meer tijd voor vrij te maken. Vandaag had hij April op school opgehaald en hierheen gebracht.
Riley bestudeerde het gezicht van haar ex-man terwijl hij naar de deur van het kantoor staarde. Op veel manieren leek hij een ander mens. Nog maar kort geleden was hij nog zo onoplettend geweest dat het strafbaar zou moeten zijn als ouder. Hij had altijd volgehouden dat al Aprils problemen de schuld van Riley waren.
Maar Aprils drugsgebruik en haar veel te dichtbije aanraking met gedwongen prostitutie hadden iets in Ryan veranderd. Na haar verblijf in de ontwenningskliniek was April nu zes weken met Riley thuis. Ryan was vaak op bezoek gekomen en was langsgekomen voor Thanksgiving. Soms leken
