vroeg ze. “Ik vraag je alleen maar om een gunst. Ben je bang dat ik je naar Morgassa stuur om op de zoutvlakten op zoek te gaan naar het ei van een roc, of dat ik je vraag om in de Verre Koloniën tegen magische wezens te vechten? Ik had gedacht dat je dat soort dingen juist leuk vond.”
“En daarom zou je dat niet van me vragen,” raadde Kate.
Siobhan glimlachte. “Je denkt dat ik wreed ben, nietwaar? Dat ik zonder reden handel. De wind kan koud aanvoelen als je geen jas aan hebt, en je zou de reden daarvoor niet kunnen bevatten, niet meer dan… Nou, alles wat ik je zou verbieden zou je als een uitdaging zien, dus laten we dat maar niet doen.”
“Jij bent niet de wind,” merkte Kate op. “De wind kan niet denken, niet voelen, en geen onderscheid maken tussen goed en kwaad.”
“O, is dát het?” zei Siobhan. Ze zat nu op de rand van haar fontein. Toch had Kate het gevoel dat als zij zou proberen hetzelfde te doen, ze erdoorheen zou vallen en ze op het gras bij Thomas’ smederij terecht zou komen. “Je denkt dat ik kwaadáárdig ben?”
Kate wilde dat niet bevestigen, maar ze kon geen manier bedenken om het te ontkennen zonder te liegen. Siobhan was dan wel niet in staat om ver tot Kates geest door te dringen, zoals Kates gave geen effect had op Siobhan, maar ze had het vermoeden dat de vrouw het wel zou weten als ze loog. Dus ze hield haar mond.
“De nonnen van je Gemaskerde Godin zouden het feit dat je hen afslachtte als kwaadaardig hebben beschouwd,” merkte Siobhan op. “De mannen van het Nieuwe Leger die je hebt vermoord zouden je een kwaadaardig kind genoemd hebben, en nog veel erger. Ik weet zeker dat er duizend mensen in Ashton zijn die jou kwaadaardig zouden noemen, alleen al om het feit dat je in staat bent om de gedachten van anderen te lezen.”
“Probeer je me nu te vertellen dat je goed bent?” vroeg Kate.
Siobhan haalde haar schouders op. “Ik probéér je te vertellen welke gunst ik van je vraag. Wat noodzakelijk is. Want dat is het leven, Kate. Een opeenvolging van noodzakelijke dingen. Weet je wat de vloek van macht is?”
Dit klonk als een van Siobhans lessen. Kate werd in deze les in elk geval niet neergestoken.
“Nee,” zei Kate. “Ik weet niet wat de vloek van macht is.”
“Heel simpel,” zei Siobhan. “Als je macht hebt, dan heeft alles wat je doet invloed op het leven. Als je macht hebt en kunt zien wat er komt, dan is het ook een keuze als je ervoor kiest om niet te handelen. Het feit dat je bestaat maakt je verantwoordelijk voor de wereld, en ik besta al heel lang.”
“Hoe lang?” vroeg Kate.
Siobhan schudde haar hoofd. “Dat soort vragen hebben kostbare antwoorden, en jij hebt de prijs voor je training nog steeds niet betaald, leerling.”
“Die gunst die je van me wil vragen,” zei Kate. Ze zag er nog steeds tegen op, en niets wat Siobhan had gezegd had haar angst weggenomen.
“Het is heel simpel,” zei Siobhan. “Er is iemand die moet sterven.”
Ze zei het alsof ze Kate vroeg om een vloer te vegen of een bad met water te vullen. Ze bewoog haar hand, en het water van de fontein glinsterde en toonde een jonge vrouw die door een tuin heen liep. Ze droeg mooie kleren, maar er was geen insigne van een adellijk huis te zien. De vrouw of dochter van een koopman misschien? Iemand die op een andere manier rijk was geworden? Ze zag er mooi uit, glimlachend om een niet-hoorbare grap.
“Wie is dat?” vroeg Kate.
“Haar naam is Gertrude Illiard,” zei Siobhan. “Ze woont in Ashton, op het landgoed van haar vader, de koopman Savis Illiard.”
Kate wachtte op meer, maar er kwam niets. Siobhan gaf geen uitleg, geen verklaring over waarom deze jonge vrouw moest sterven.
“Heeft ze een misdaad begaan?” vroeg Kate. “Iets afschuwelijks gedaan?”
Siobhan fronste een wenkbrauw. “Moet je dat weten om te kunnen doden? Ik dacht het niet.”
Kate voelde woede in zich opwellen. Hoe durfde Siobhan dit van haar te vragen? Hoe dúrfde ze te eisen dat Kate iemand vermoordde, zonder ook maar enige reden of uitleg?
“Ik ben niet een of andere huurling die je zomaar ergens heen kunt sturen,” zei Kate.
“Is dat zo?” vroeg Siobhan. Ze zette zich af van de rand van de fontein in een beweging die heel kinderlijk leek, alsof ze van een schommel af sprong, of van de rand van een wagen waar ze als straatkind op had meegelift. “Je hebt al vaak genoeg gemoord.”
“Dat was anders,” hield Kate vol.
“Elke seconde van het leven zit vol unieke schoonheid,” stemde Siobhan in. “Maar tegelijkertijd is elke seconde ook hetzelfde als alle anderen. Je hebt genoeg mensen vermoord, Kate. Waarom zou zij anders zijn?”
“Zij verdienden het,” zei Kate.
“O, ze verdienden het,” zei Siobhan, en Kate kon de spottende toon in haar stem horen, ondanks het feit dat ze de achterliggende gedachten niet kon zien. “De nonnen verdienden het vanwege alles wat ze je hadden aangedaan, en de slavenhandelaar vanwege wat hij met je zus wilde doen?”
“Ja,” zei Kate. Dat wist ze in ieder geval zeker.
“En de jongen die je onderweg doodde, omdat hij het lef had achter je aan te gaan?” vervolgde Siobhan. Kate begon zich af te vragen hoeveel de vrouw precies wist. “En de soldaten op het strand omdat… Hoe wil je dat goedpraten, Kate? Was het omdat ze je thuisland binnenvielen, of was het gewoon omdat je orders had gekregen, en er geen tijd was om te vragen waarom?”
Kate deed een stap achteruit, vooral omdat Kate het vermoeden had dat als ze Siobhan sloeg, de consequenties niet te overzien zouden zijn.
“Zelfs nu,” zei Siobhan, “denk ik dat ik een stuk of tien mannen of vrouwen voor je neer zou kunnen zetten waar je maar wat graag je zwaard in zou zetten. Ik zou de ene na de andere tegenstander voor je kunnen vinden, en je zou ze stuk voor stuk uitschakelen. Maar deze is anders?”
“Ze is onschuldig,” zei Kate.
“Dat weet je niet,” antwoordde Siobhan. “Maar misschien heb ik je nog niet verteld over de talloze doden waar ze verantwoordelijk voor is. Alle ellende.” Kate knipperde met haar ogen, en ineens stond ze op de fontein, aan de andere kant. “Of misschien heb ik je nog niet verteld over alle goede dingen die ze heeft gedaan, alle levens die ze heeft gered.”
“Je gaat me niet vertellen welke van de twee het is, of wel?” vroeg Kate.
“Ik heb je een taak gegeven,” zei Siobhan. “Ik verwacht dat je die uitvoert. Jouw vragen en scrupules zijn niet van belang. Dit gaat om de loyaliteit die een leerling haar mentor verschuldigd is.”
Dus ze wilde weten of Kate zou moorden omdat zij daar het bevel toe gaf.
“Je zou deze vrouw zelf kunnen doden, nietwaar?” raadde Kate. “Ik heb gezien wat je kunt, hoe je uit het niets kunt verschijnen. Je hebt voldoende macht om één persoon te doden.”
“En wie zegt dat ik dat niet doe?” vroeg Siobhan. “Misschien is het sturen van mijn leerling wel de makkelijkste manier om dit te doen.”
“Of
