geweer op de ingang gericht had – en richtte rechts en links. Er was hier niemand, hetgeen betekende dat er een achterdeur moest zijn. Hij vond hem snel, een stalen veiligheidsdeur tussen de trap en de muur op het zuiden. Waarschijnlijk kon het alleen van binnen worden opengemaakt.
De andere drie stonden hem ergens daarbuiten op te wachten. Het was een gok – hij had geen mogelijkheid erachter te komen of ze hem vlak achter de deur opwachtten, of dat ze hadden geprobeerd naar de voorkant van het gebouw te cirkelen. Hij moest iets verzinnen om zich in te dekken.
Hier werden, per slot van rekening, explosieven gefabriceerd…
In een hoek aan de andere kant van de ruimte, voorbij de transportband, vond hij een houten krat pakweg ter grootte van een doodskist, en gevuld met schuimchips. Hij rommelde erdoor tot hij iets hards voelde. Hij haalde het eruit. Het was een matzwart plastic koffertje, en hij wist direct wat erin zat.
Hij plaatste het voorzichtig op het plastic tafeltje en opende het. Meer geïrriteerd dan verrast herkende hij het onmiddellijk als een kofferbom met een timer die voor de zekerheid kon worden omzeild met een dodemansschakelaar.
Zweet parelde op zijn voorhoofd. Ga ik dit echt doen?
Nieuwe visioenen flitsten door zijn hoofd – Afghaanse bommenmakers die vingers en hele ledematen misten door slechtgemaakte brandbommen. Gebouwen die in rook opgingen door een verkeerde beweging, een enkele verkeerd verbonden draadje.
Welke keuze heb je? Je kan dit doen, of worden neergeschoten.
De dodemansschakelaar was een kleine, groene rechthoek, ongeveer zo groot als een zakmes, met een schakelaar aan een kant. Hij pakte het met zijn linkerhand op en hield de adem in.
Toen drukte hij het in.
Er gebeurde niets. Dat was een goed teken.
Hij droeg er zorg voor dat hij de schakelaar ingedrukt in zijn vuist hield (het loslaten zou ogenblikkelijk afgaan van de bom tot gevolg hebben) en hij zette de timer van de koffer op twintig minuten – zo lang zou hij toch niet nodig hebben. Toen pakte hij de AK op met zijn rechterhand en maakte zich uit de voeten.
Hij kromp ineen; de scharnieren van de achterdeur knarsten toen hij hem openduwde. Hij sprong de duisternis in met de loop van de AK recht vooruit. Er was daar niemand, niet aan de achterkant van het gebouw, maar het kon niet anders dan dat ze het veelzeggende geknars van de deur hadden gehoord.
Hij had een droge keel en zijn hart bonsde als een trommel, maar hij hield zijn rug tegen de stalen façade en begaf zich langzaam naar de hoek van het gebouw. Zijn hand met de dodemansschakelaar in een ijzeren greep zweette. Als hij het nu losliet, zou hij vrijwel zeker direct sterven. De hoeveelheid C4 die in die bom gestouwd was zou de muren van dit gebouw opblazen en hem verpletteren, als hij niet eerst gevangen kwam te zitten.
Gisteren was mijn grootste probleem dat ik negentig minuten lang de aandacht van mijn studenten moest vasthouden. Vandaag was hield hij uit alle macht de schakelaar van een bom vastgeklemd terwijl hij Russische terroristen probeerde te ontlopen.
Concentreer je. Hij bereikte de hoek van het gebouw en spiedde erom, zich zo goed hij kon in schaduwen verhullend. Daar waren de contouren van een man met een geweer in zijn hand, die de wacht hield over de oost-façade.
Reid zorgde ervoor dat hij de schakelaar goed beet had. Je kan dit. Toen stapte hij het volle zicht in. De man draaide zich snel om en begon zijn geweer omhoog te richten.
“He,” zei Reid. Hij tilde zijn eigen hand op – niet die met het geweer, de andere. “Weet jij wat dit is?”
De man pauzeerde en hield zijn hoofd schuin. Toen werden zijn ogen zo groot van angst dat Reid het oogwit in het maanlicht kon zien. “Schakelaar,” prevelde de man. Zijn blik fladderde heen en weer tussen de schakelaar en het gebouw. Hij kwam kennelijk tot dezelfde conclusie als Reid eerder – als hij de schakelaar losliet, waren ze allebei binnen een tel morsdood.
De bommenmaker kwam terug op zijn plan om Reid dood te schieten, en rende in plaats daarvan naar de voorkant van het gebouw. Reid volgde haastig. Hij hoorde in het Arabisch roepen – “Schakelaar! Hij heeft de schakelaar!”
Hij ging de hoek van de voorkant van het gebouw om met de AK naar voren gericht. De kolf rustte tegen de binnenkant van zijn elleboog, en zijn andere hand hield de dodemansschakelaar hoog boven zijn hoofd. De sprintende bommenmaker was niet gestopt; hij was doorgerend, over het grindpad dat van het gebouw leidde, en schreeuwde zich hees. De andere twee bommenmakers stonden bij de voordeur, duidelijk klaar om naar binnen te gaan en Reid af te maken. Ze stonden in verbijstering te staren terwijl hij de hoek om kwam.
Reid bekeek het plaatje snel. De andere twee mannen hadden pistolen – Sig Sauer P365, capaciteit van dertien kogels met volledig uitgebreide grips – maar geen van beiden richtte die. Zoals hij had verwacht, was Otets door de voordeur ontsnapt, en was op dat moment halverwege naar de terreinwagen. Hij hinkte terwijl hij zijn gewonde been vasthield, en werd onder een schouder ondersteund door een korte, dikke man met een zwarte pet op – de chauffeur, veronderstelde Reid.
“Pistolen neer,” commandeerde Reid, “of ik blaas de zaak op.”
De bommenmakers zetten voorzichtig hun wapens op de grond. Reid kon in de verte horen roepen, meer stemmen. Er kwamen anderen vanuit de richting van het oude landhuis. Waarschijnlijk had de Russische vrouw hen op de hoogte gesteld.
“Rennen,” zei hij tegen hen. “Ga ze maar vertellen wat er zometeen gaat gebeuren.”
De twee mannen lieten zich dat niet een tweede keer zeggen. Ze gingen op draf dezelfde richting op waarin hun kompaan eerder was verdwenen.
Reid vestigde zijn aandacht op de chauffeur die de manke Otets vooruit hielp. “Stop!” brulde hij.
“Niet stoppen!” schreeuwde Otets in het Russisch.
De chauffeur aarzelde. Reid liet de AK vallen en trok de Glock uit zijn jaszak. Ze waren iets voorbij halverwege naar de auto – zo’n vijfentwintig meter. Eitje.
Hij deed een paar stappen dichterbij en riep, “Voor vandaag, dacht ik niet dat ik ooit een pistool had afgevuurd. Blijk ik een prima schutter te zijn.”
De chauffeur was een redelijke man – of misschien een lafaard, of misschien allebei. Hij liet Otets los, waardoor zijn baas zonder pardon op het grind plofte.
“Sleutels,” eiste Reid. “Laat ze op de grond vallen.”
De handen van de chauffeur beefden terwijl hij de sleutels van de terreinwagen uit de binnenzak van zijn jas pakte. Hij gooide ze neer bij zijn eigen voeten.
Reid gebaarde met de loop van zijn pistool. “Wegwezen.”
De chauffeur rende weg. De zwarte pet vloog van zijn hoofd af maar hij negeerde het.
“Lafaard!” spuugde Otets in het Russisch.
Reid pakte eerst de sleutels, en ging toen over Otets staan. De stemmen in de verte kwamen dichterbij. Het landhuis was een bijna een kilometer ver weg; het zou de Russische vrouw ongeveer vier minuten hebben geduurd om het te voet te bereiken, en dan nog een paar minuten voordat de mannen hier arriveerden. Hij bedacht dat hij minder dan twee minuten de tijd had.
“Sta op.”
Otets spuugde ter antwoord op zijn schoenen.
“Wat
