Net als anderen in het studentenhuis. Ze kon vanuit de nabijgelegen kamers gealarmeerde stemmen horen roepen.
Riley kwam in beweging, duwde haar voeten in een paar slippers, trok haar badjas aan en opende de kamerdeur. Ze stapte de gang in.
Andere kamerdeuren zwaaiden open. Meisjes staken hun hoofd naar buiten en vroegen wat er aan de hand was.
En Riley zag tenminste één ding dat niet goed was. Ongeveer halverwege de gang zat een meisje op haar knieën te huilen.
Riley rende naar haar toe.
Heather Glover, besefte ze.
Heather was met hen mee geweest naar de Centaur’s Den. Ze was daar nog met Trudy en de anderen toen Riley vertrok.
Nu wist Riley het, het was Heather geweest die ze had horen schreeuwen.
Ze herinnerde zich ook...
Heather is de kamergenoot van Rhea!
Riley bereikte het snikkende meisje en hurkte naast haar neer.
‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ze. ‘Heather, wat is er gebeurd?’
Snikkend en zich verstikkend wees Heather naar de open deur naast haar.
Naar adem happend slaagde ze erin om te zeggen...
‘Het is Rhea. Ze is…’
Heather gaf plotseling over.
Riley ontweek de golf van braaksel, stond op en tuurde langs de kamerdeur naar binnen. In het licht dat vanuit de gang naar binnen scheen, kon ze iets verspreid op de vloer zien liggen, een donkere vloeistof. Eerst dacht ze dat het wat gemorste frisdrank was.
Toen huiverde ze...
Bloed.
Ze had op deze manier eerder een plas bloed gezien. Er was geen twijfel dat het iets anders kon zijn.
Ze stapte door de deuropening en zag Rhea languit op haar eenpersoonsbed liggen, volledig gekleed en met haar ogen wijd open.
‘Rhea?’ zei Riley.
Ze ging iets dichterbij kijken. Toen kokhalsde ze.
Rhea’s keel was bijna van oor tot oor doorgesneden.
Rhea was dood, dat wist Riley zeker.
Het was niet de eerste vermoorde vrouw die ze in haar leven had gezien.
Toen hoorde Riley nog een schreeuw. Even vroeg ze zich af of de schreeuw van haar zelf kwam.
Maar nee, het kwam van vlak achter haar.
Riley draaide zich om en daar in de deuropening stond Gina Formaro. Ze was die avond ook in de Centaur’s Den aan het feesten geweest. Nu puilden haar ogen uit en trilde ze over haar hele lijf, bleek van shock.
Riley realiseerde zich dat ze zichzelf opmerkelijk rustig voelde, helemaal niet bang. Ze wist ook dat ze waarschijnlijk de enige studente op de hele verdieping was die nog niet in paniek was.
Het was aan haar om ervoor te zorgen dat de dingen niet erger werden.
Riley nam Gina voorzichtig bij de arm en leidde haar de deur uit. Heather zat nog steeds op de grond waar ze over had gegeven, nog steeds snikkend. En andere dwalende studenten begonnen hun weg naar de kamer te vinden.
Riley trok de kamerdeur dicht en ging ervoor staan.
‘Blijf daar!’ riep ze naar de naderende meisjes. ‘Blijf uit de buurt!’
Riley was verrast over de kracht en autoriteit in haar eigen stem.
De meisjes gehoorzaamden en vormden een volle halve cirkel om de slaapkamer.
Riley schreeuwde opnieuw: ‘Bel het alarmnummer!’
‘Waarom?’ vroeg een van de meisjes.
Heather Glover zat nog steeds gehurkt op de vloer met een plas van braaksel voor haar en wist krakend uit te brengen...
‘Het is Rhea. Ze is vermoord.’
Plots explodeerde er een wilde mix van meisjesstemmen in de gang; sommige stonden te gillen, sommige snakten naar adem en anderen begonnen te huilen. Enkele meisjes duwden zich weer richting de kamer.
‘Blijf daar!’ zei Riley weer, nog steeds de deur blokkerend. ‘Bel het alarmnummer!’
Een van de meisjes die een mobieltje bezat, droeg het bij zich in haar hand. Ze belde het nummer.
Riley stond daar en vroeg zich af...
Wat moet ik nu doen?
Ze wist maar één ding zeker. Ze kon geen van de meisjes de kamer met het lichaam in laten gaan. Er was op de etage al genoeg paniek. Het zou alleen maar erger worden als meer mensen zouden zien wat zich in die kamer bevond.
Ze was er ook zeker van dat niemand rond zou mogen lopen in...
In wat?
Een plaats delict, realiseerde ze zich. Die kamer was een plaats delict.
Ze herinnerde zich, ze wist zeker dat het uit films of tv-shows moest komen, dat de politie zou willen dat de plaats delict zo onaangeroerd mogelijk bleef.
Het enige wat ze kon doen was wachten en iedereen buiten houden.
En tot nu toe was ze succesvol. De halve cirkel van studenten begon uit elkaar te vallen en meisjes liepen in kleinere groepen weg, verdwenen in kamers of vormden kleine clusters in de gang om hun afgrijzen te delen. Er werd nu veel gehuild en er was wat laag, dierlijk gejammer te horen. Er kwamen nog een paar mobiele telefoons tevoorschijn, degenen die er een hadden waren hun ouders of vrienden aan het bellen om hun versie van het drama te vertellen.
Riley dacht dat dat waarschijnlijk geen goed idee was, maar ze kon ze onmogelijk stoppen. Ze bleven tenminste weg bij de deur die ze bewaakte.
En nu begon ze haar eigen afschuw te voelen.
Beelden uit haar vroege jeugd overspoelden Riley’s hersenen...
Riley en mama waren in een snoepwinkel en wat verwende mama Riley!
Ze kocht heel veel snoep voor haar.
Ze lachten allebei en waren blij tot...
Een man op hen af kwam. Hij had een raar gezicht, plat en karakterloos, als iets uit een van Riley’s nachtmerries. Het duurde even voordat Riley besefte dat hij een nylonkous over zijn hoofd droeg, het soort dat mama over haar benen droeg.
En hij hield een pistool vast.
Hij begon tegen mama te schreeuwen...
‘Je tas! Geef me je tas!’
Zijn stem klonk net zo
