keek op naar mama en verwachtte dat ze zou doen wat de man zei.
Maar mama was bleek geworden en stond te beven. Ze leek niet te begrijpen wat er aan de hand was.
‘Geef me je tas!’ schreeuwde de man weer.
Mama stond daar maar met haar tas in haar handen geklemd.
Riley wilde tegen mama zeggen...
‘Doe wat de man zegt, mama. Geef hem je tas.’
Maar om de een of andere reden kwamen er geen woorden uit haar mond.
Mama wankelde een beetje, alsof ze wilde gaan rennen, maar haar benen niet in beweging kon krijgen.
Toen was er een flits en een luid, vreselijk geluid...
... en mama viel op de grond en landde op haar zij.
Er spoot dieprood uit haar borst en de kleur doorweekte haar blouse en spreidde zich uit in een plas op de vloer...
Riley werd door het geluid van naderende sirenes terug naar het heden getrokken. De plaatselijke politie arriveerde.
Ze voelde opluchting dat de autoriteiten er waren en het over konden nemen... wat het ook was dat er gedaan moest worden.
Ze zag dat jongens die op de tweede verdieping woonden naar beneden kwamen en de meisjes vroegen wat er aan de hand was. Ze bevonden zich ook in verschillende stadia van aankleden; shirts en jeans, pyjama’s en badjassen.
Harry Rampling, de football speler die Riley bij het café benaderd had, begaf zich naar de plek waar ze tegen de gesloten deur stond. Hij duwde zich langs de meisjes die daar nog steeds rondhingen en staarde haar even aan.
‘Wat denk je dat jé aan het doen bent?’ snauwde hij.
Riley zei niets. Ze zag het nut er niet van om het uit te leggen. Niet met de politie die nu elk moment zou verschijnen.
Harry grijnsde een beetje en deed een dreigende stap in de richting van Riley. Er was hem duidelijk over het dode meisje in de kamer verteld.
‘Ga uit de weg,’ zei hij. ‘Ik wil het zien.’
Riley stond nog standvastiger dan eerst.
‘Je kunt daar niet naar binnen,’ zei ze.
Harry zei: ‘Waarom niet, kleine meid?’
Riley’s ogen schoten vuur, maar vroeg ze zich af...
Wat denk ik in godsnaam dat ik aan het doen ben?
Dacht ze echt dat ze kon voorkomen dat een mannelijke atleet daar naar binnen kon gaan als hij besloot om dat wel te doen?
Vreemd genoeg had ze het gevoel dat ze dat waarschijnlijk wel kon.
Als het zover kwam dan zou ze zich zeker zwaar verzetten.
Gelukkig hoorde ze het gekletter van voetstappen de hal binnenkomen, en vervolgens een mannenstem roepen...
‘Ophouden! Laat ons erdoor.’
De groep studenten is uit elkaar.’
Iemand zei: ‘Daarheen’ en drie geüniformeerde agenten begaven zich naar Riley.
Ze herkende ze allemaal. Het waren in Lanton bekende gezichten. Twee van hen waren mannen, agenten Steele en White. De andere was een vrouw, agent Frisbie. Een aantal mensen van de campuspolitie liepen ook mee.
Steele had overgewicht en zijn roodachtige gezicht deed Riley vermoeden dat hij te veel dronk. White was een lange kerel die constant slungelend liep en wiens mond altijd open leek te hangen. Riley vond niet dat hij bijzonder slim leek. Agent Frisbie was een lange, stevige vrouw waarvan Riley altijd dacht dat ze vriendelijk en goedaardig was.
‘We hebben een telefoontje gekregen,’ zei agent Steele. Hij snoof naar Riley. ‘Wat is hier in vredesnaam aan de hand?’
Riley stapte weg van de deur en wees ernaar.
‘Het is Rhea Thorson,’ zei Riley. ‘Ze is…’
Riley ontdekte dat ze de zin niet af kon maken. Ze probeerde nog steeds te beseffen dat Rhea dood was.
Ze stapte gewoon opzij.
Agent Steele opende de deur en sloop langs haar de kamer in.
Toen kwam er een luide zucht toen hij...
‘Oh mijn God!’ riep.
Agenten Frisbie en White haastten zich naar binnen.
Toen verscheen Steele opnieuw en riep naar de toeschouwers: ‘Ik moet weten wat er is gebeurd. Nu.’
Er was een algemeen gemompel van gealarmeerde verwarring.
Toen vuurde Steele een aantal vragen af. ‘Wat weet je hiervan? Was dit meisje de hele avond in haar kamer? Wie was er nog meer?’
Er volgde meer verwarring, met een aantal meisjes die zeiden dat Rhea de campus niet verlaten had, anderen zeiden dat ze naar de bibliotheek was geweest, anderen dat ze op een date was geweest en natuurlijk een paar die zeiden dat ze uit drinken was gegaan. Niemand had hier iemand anders gezien. Niet totdat ze Heather hoorden schreeuwen.
Riley haalde diep adem en maakte zich klaar om de anderen tot stilte te roepen en te vertellen wat ze wist. Maar voordat ze iets kon zeggen, wees Harry Rampling naar Riley en zei...
‘Dit meisje gedraagt zich raar. Ze stond daar toen ik hier aankwam. Alsof ze misschien uit die deur kwam.’
Steele stapte in de richting van Riley en gromde...
‘Klopt dat? Je hebt wat uit te leggen. Begin maar met praten.’
Het leek alsof hij zijn handboeien ging pakken. Voor het eerst begon Riley een vleugje paniek te voelen.
Gaat deze gast me arresteren? vroeg ze zich af.
Ze had geen idee wat er zou gebeuren als hij dat deed.
Maar de vrouwelijke agent zei scherp tegen agent Steele: ‘Laat haar met rust, Nat. Zie je niet wat ze aan het doen was? Ze bewaakte de kamer en zorgde ervoor dat er niemand anders naar binnen ging. We moeten haar bedanken dat de plaats delict niet hopeloos is aangetast.’
Agent Steele deinsde achteruit en zag er verontwaardigd uit.
De vrouw riep naar de toeschouwers: ‘Ik wil dat iedereen precies blijft waar die nu is. Niemand beweegt, horen jullie me? En beperk het praten tot een minimum.’
Er kwam instemmend geknik en gemompel van de groep.
Toen greep de vrouw Riley bij de arm en begon haar van de anderen weg te leiden.
‘Kom met me mee,’ fluisterde ze scherp tegen Riley. ‘Jij en ik gaan even praten.’
Riley slikte angstig, terwijl agent Frisbie haar wegleidde.
Zit
