arme Rhea, haar wijd open ogen en de plas met bloed. Nu werden die beelden vermengd met de herinneringen aan haar eigen moeder die dood lag, zo lang geleden, maar nog steeds zo vreselijk levendig in haar geest.
Hoe kon zoiets hier en nu in een studentenkamer gebeuren?
Dit kan niet echt zijn, dacht ze.
Natuurlijk zat ze hier niet echt om zich schrap te zetten om vragen te beantwoorden waarop ze onmogelijk de antwoorden kon weten.
Natuurlijk was niet een van haar beste vriendinnen net op brute wijze vermoord.
Ze had zichzelf bijna van de onwerkelijkheid van het moment overtuigd toen agent Frisbie Trudy de keuken uit leidde. Met een sombere uitdrukking verliet Trudy de gemeenschappelijke ruimte zonder nog een blik op Riley te werpen.
Agent Frisbie knikte naar Riley, die opstond en haar gehoorzaam naar de keuken volgde.
Dit kan niet echt gebeuren, zei ze tegen zichzelf.
HOOFDSTUK VIER
Riley ging tegenover Chef Hintz aan de tafel in de keuken zitten. Even staarde de chef haar recht aan en hield hij zijn potlood boven een notitieblok. Riley vroeg zich af of ze iets moest zeggen.
Ze keek op en zag dat agent Frisbie een positie aan de zijkant had ingenomen en tegen het aanrecht leunde. De vrouw had een nogal zure uitdrukking op haar gezicht, alsof ze niet erg blij was met de ondervragingen. Riley vroeg zich af of Frisbie geïrriteerd was door de antwoorden van de meisjes of door de manier waarop haar baas vragen had gesteld.
Eindelijk zei de chef: ‘Om te beginnen, heeft het slachtoffer je ooit het idee gegeven om te denken dat ze voor haar veiligheid vreesde?’
Riley was door dat woord geschokt...
Slachtoffer.
Waarom kon hij haar niet gewoon Rhea noemen?
Maar ze moest zijn vraag beantwoorden.
Haar geest snelde terug naar recente gesprekken, maar ze herinnerde zich alleen onschuldige uitwisselingen zoals die zij en Trudy en Rhea eerder vanavond hadden gehad over het feit of Riley aan de pil was.
‘Nee,’ zei Riley.
‘Was er iemand die haar iets aan wilde doen? Was er iemand kwaad op haar?’
Het hele idee leek Riley vreemd. Rhea was.. was.. zo leuk en vriendelijk geweest dat Riley zich niet voor kon stellen dat iemand langer dan een paar minuten boos op haar kon zijn.
Maar vroeg ze zich af...
Heb ik signalen gemist?
En hadden de andere meisjes Hintz iets verteld wat Riley zelf niet wist?
‘Nee,’ zei Riley. ‘Ze kon met vrijwel iedereen overweg, voor zover ik weet.’
Hintz zweeg even.
Toen zei hij: ‘Vertel ons eens wat er gebeurde toen jij en je vriendinnen in de Centaur’s Den aankwamen.’
Een golf van sensaties kwam terug bij Riley. Rhea en Trudy die haar fysiek door de deur duwden in de dikke mist van sigarettenrook en de oorverdovende muziek...
Moest ze dat allemaal vertellen?
Nee, Hintz wilde beslist alleen maar de harde feiten horen.
Ze zei: ‘Cassie, Heather en Gina liepen meteen naar de bar. Trudy wilde dat ik met haar en Rhea zou dansen.’
Hintz bekeek de notities die hij van de andere meisjes gemaakt had, die hem natuurlijk hadden verteld wat ze over Riley’s acties hadden geweten, inclusief het feit dat Riley hen achter had gelaten om naar beneden te gaan.
‘Maar je hebt niet met ze gedanst,’ zei hij.
‘Nee,’ zei Riley.
‘Waarom niet?’
Riley schrok. Wat had haar terughoudendheid om te dansen ermee te maken?
Toen zag ze dat agent Frisbie haar een sympathieke blik gaf en haar hoofd schudde. Het leek nu duidelijk dat de vrouw dacht dat Hintz nogal een klootzak was, maar er was echt niets dat ze eraan kon doen.
Riley zei langzaam en voorzichtig: ‘Ik was... nou, ik was niet echt in een feeststemming. Ik had geprobeerd om te studeren en Rhea en Trudy hadden me daar zowat naar toe gesleept. Dus heb ik een glas wijn besteld en ben ik naar beneden gelopen.’
‘Alleen?’ vroeg Hintz.
‘Ja, alleen. Ik ben alleen in een zithoekje gaan zitten.’
Hintz bladerde door zijn aantekeningen.
‘Je hebt dus met niemand anders gesproken toen je in de Centaur’s Den was?’
Riley dacht even na en zei toen: ‘Nou, Harry Rampling is naar mijn tafel gekomen...’
Hintz glimlachte een beetje bij het horen van Harry’s naam. Riley besefte dat, net als het grootste deel van de gemeenschap, de chef waarschijnlijk een behoorlijke hoge dunk van de quarterback van de school had.
Hij vroeg: ‘Is hij bij je komen zitten?’
‘Nee,’ zei Riley. ‘Ik heb hem afgepoeierd.’
Hintz fronste met afkeuring, blijkbaar geïrriteerd dat een meisje het slechte oordeel zou hebben om een echte held als Harry Rampling af te wijzen. Riley begon zich een beetje geïrriteerd te voelen. Wat had Hintz eigenlijk met haar smaak in jongens te maken? Wat had het te maken met wat er met Rhea was gebeurd?
Hintz vroeg: ‘Heb je nog met iemand anders gesproken?’
Riley slikte.
Ja, ze had met iemand anders gesproken.
Maar zou ze de man in de problemen brengen door over hem te praten?
Ze zei: ‘Eh... een rechtenstudent is naar mijn zithoek gekomen. Hij is bij me komen zitten en we hebben een tijdje gepraat.’
‘En toen?’ vroeg Hintz.
Riley haalde haar schouders op.
‘Hij zei dat hij moest studeren en toen is hij weggegaan.’
Hintz noteerde wat aantekeningen.
‘Wat was zijn naam?’ vroeg hij.
Riley zei: ‘Luister, ik begrijp niet waarom hij belangrijk is. Hij was gewoon een of andere jongen in de Centaur’s Den. Er is geen reden om te denken dat-’
‘Beantwoord gewoon mijn vraag.’
Riley slikte hard en zei: ‘Ryan Paige.’
‘Had je hem al eerder ontmoet?’
‘Nee.’
‘Weet
