het park goed gekend had en een aantal van haar locaties van te voren had gekozen – evenals het tijdstip, wanneer er weinig bezoekers waren. Riley kon niemand op de foto’s zien. Het was alsof Janet het park helemaal voor zichzelf alleen had gehad.
Tenslotte kwamen de foto’s van een jachthaven. De kades en boten en het water schitterden toen de zon eindelijk onder ging. De zachte kalmte van het plaatje was daadwerkelijk voelbaar. Riley kon het kalme klotsen van het water en het kwetteren van de vogels bijna horen, haast het strelen van de koele lucht tegen haar wang voelen.
En toen verscheen een veel schokkender beeld.
Ook dit was van de jachthaven – tenminste, Riley dacht dat ze de vormen van boten en kades kon ontwaren. Maar alles was wazig en chaotisch en warrig.
Riley realiseerde zich wat er gebeurd moest zijn op het moment dat ze die foto nam…
De camera werd uit haar handen geslagen.
Riley’s hart bonsde in haar keel.
Ze wist dat die foto het precieze moment vastlegde waarop Janet Davis’ wereld voor eeuwig veranderd was.
In een fractie van een seconde waren sereniteit en schoonheid verworden tot afschuw en angst.
HOOFDSTUK NEGEN
Terwijl Riley naar het wazige beeld staarde, vroeg ze zich af…
Wat is daarna gebeurd?
Wat gebeurde er met de vrouw nadat de camera haar uit de handen geslagen was?
Wat ervaarde ze?
Vocht ze tegen haar belager tot hij haar op een of andere manier overmeesterd en vastgebonden had?
Bleef ze bij bewustzijn tijdens haar lijdensweg? Of werd ze direct bewusteloos geslagen op het moment dat de foto werd genomen?
Of ontwaakte ze tot haar afgrijselijke laatste ogenblikken?
Misschien maakt het niet uit, dacht Riley.
Ze herinnerde zich wat de patholoog had gezicht over de kans dat Janet overleden was aan een overdosis amfetaminen.
Als dat zo was, was ze zich daadwerkelijk doodgeschrokken.
En nu keek Riley naar het bevroren moment waarop de fatale vrees daadwerkelijk was begonnen.
De gedachte deed haar diep huiveren.
Crivaro wees naar de foto en zei tegen Charlie, “Vergroot alles. Niet alleen deze, alle foto’s, iedere vierkante centimeter.”
Charlie krabde zich over het hoofd en vroeg, “Waar zijn we naar op zoek?”
“Mensen,” zei Crivaro. “Iedere persoon die je maar kan vinden. Het ziet ernaar uit dat Janet Davis dacht dat ze alleen was, maar dat had ze verkeerd gezien. Iemand was haar aan het opwachten. Misschien – heel misschien – heeft ze hem gefotografeerd zonder het te beseffen. Als je iemand vindt, wie dan ook, blaas die zo groot op als mogelijk.
Ze zei het niet hardop, maar Riley was sceptisch.
Zal Charlie ook maar iemand vinden?
Ze had een idee over de moordenaar – dat hij veel te heimelijk was om zich per ongeluk te laten fotograferen. Ze betwijfelde dat zelfs een microscopisch onderzoek van de foto’s enig spoor van hem zou opleveren.
Op dat moment zoemde Crivaro’s telefoon in zijn zak. Hij zei, “Dat zal zeker McCune zijn.”
Riley en Crivaro verlieten de donkere kamer, en Crivaro liep weg om het gesprek aan te nemen. Hij leek opgewonden door wat McCune hem aan het vertellen was. Toen hij het gesprek beëindigde, zei hij tegen Riley…
“McCune heeft de kostuumwinkel gevonden waar Janet Davis foto’s heeft genomen. Hij is onderweg ernaartoe en zegt dat hij ons daar zal ontmoeten. Laten we gaan.”
*
Toen Crivaro parkeerde voor de winkel die Costume Romp heette, zat Agent McCune al te wachten in zijn eigen auto. Hij stapte uit en voegde zich bij Riley en Crivaro toen ze naar de winkel liepen. Riley leek het in eerste instantie een bescheiden winkeltje. De etalage toonde natuurlijk kostuums – van een vampier en een mummy tot historische kostuums. Er was ook een Uncle Sam-kostuum voor de naderende Fourth of July.
Toen ze Crivaro en McCune naar binnen was gevolgd, schrok Riley van de verbijsterende omvang van de lange bakstenen binnenkant, met rekken die volgestouwd waren met zo te zien wel honderden kostuums, maskers en pruiken.
Het beeld van zoveel doen-alsof benam haar de adem. Onder de kostuums waren piraten, monsters, soldaten, prinsen en prinsessen, wilde dieren en huisdieren, buitenaardse wezens, en ieder ander soort personage dat ze kon verzinnen.
Het duizelde Riley. Per slot van rekening was Halloween maar eenmaal per jaar. Was er echt het hele jaar door een markt voor al deze kostuums? En zo ja, wat deden mensen ermee?
Een heleboel verkleedfeestjes, denk ik.
Het kwam in haar op dat het haar niet zou moeten verbazen, gezien al het verschrikkelijks waar ze dezer dagen over hoorde. In een wereld waren zoveel ontzettende dingen gebeurden, was het niet zo gek dat mensen naar fantasiewerelden wilden ontsnappen.
Het was ook niet verwonderlijk dat een getalenteerde fotograaf als Janet Davis hier graag foto’s nam, tussen zo’n weelderig assortiment van beelden. Ongetwijfeld had ze hier echte film gebruikt, geen digitale camera.
De monstermaskers en –kostuums deden Riley denken aan een TV programma dat ze de laatste paar jaren met plezier bekeek – het verhaal van een tienermeisje dat met vampiers en andere demonen vocht, en ze ombracht.
Maar recentelijk begon het programma Riley minder aan te staan.
Toen ze erachter was gekomen dat ze de vaardigheid had om het brein van een moordenaar binnen te dringen, kwam een verhaaltje over een meisje met bovenmenselijke krachten en bovenmenselijke plichten iets te dichtbij.
Riley, Crivaro en McCune keken allemaal om zich heen maar zagen niemand.
McCune riep, “Hallo – is daar iemand?”
Vanachter een van de kostuumrekken kwam een man.
“Kan ik u helpen?” vroeg ze.
De man maakte een verbluffende indruk. Hij was lang en verschrikkelijk mager, droeg een t-shirt met lange mouwen met de opdruk van een smoking. Hij droeg ook de bekende “Groucho”bril – het type met een grote witte neus, een bril met zwart montuur en zware wenkbrauwen en een snor.
Duidelijk wat onthutst, haalden Crivaro en McCune hun legitimatie tevoorschijn en legden uit wie zij en Riley waren.
Kennelijk totaal niet verrast door een bezoek van de FBI, stelde de man zichzelf voor als Danny Casal, de eigenaar van de zaak.
“Noem me maar Danny,” zei hij.
Riley hoopte dat hij zijn neusbril af zou zetten. Maar toen ze hem duidelijker bekeek, besefte ze…
