bang gemaakt dat ze eraan overleed. Ze ging dood van angst.”
Riley haarde Dahl een gilletje van verbazing slaken.
“Wie heeft je dat verteld?” vroeg Dahl, terwijl hij op Riley af liep.
Crivaro zei tegen hem, “Niemand heeft het haar verteld. Klopt het?”
Dahl haalde zijn schouders wat op.
“Misschien. Of in ieder geval iets dergelijks, als het is zoals bij het andere slachtoffer. Margo Birch’s bloedbaan zat tjokvol amfetaminen, een fatale dosis die haar hartslag stopte. De arme vrouw moet waanzinnig van angst zijn geweest tot aan het moment dat ze overleed. We moeten nog de toxicologie doen op dit nieuwe slachtoffer, maar…”
Zijn stem vlakte af, en toen vroeg hij Riley, “Hoe wist je dat?”
Riley had geen idee wat ze moest zeggen.
Crivaro zei, “Dit is wat zij doet. Dit is waarom ze hier is.”
Riley rilde hevig bij het horen van die woorden.
Is dit echt iets dat ik goed wil kunnen? vroeg ze zichzelf.
Ze vroeg zich af of ze misschien toch haar ontslagbrief had moeten indienen.
Misschien moest ze hier niet zijn.
Misschien moest ze hier niet aan deelnemen.
Een ding wist ze zeker – Ryan zou het afschuwelijk vinden als hij wist waar ze op dit moment was en wat ze aan het doen was.
Crivaro vroeg Dahl, “Hoe moeilijk zou het voor de moordenaar zijn om deze specifieke amfetamine aan te schaffen?”
“Helaas,” antwoordde de patholoog, “is het eenvoudig op straat te krijgen.”
Crivaro’s telefoon zoemde. Hij keek ernaar. “Het is Agent McCune. Ik moet deze aannemen.”
Crivaro liep weg en sprak in zijn mobiele telefoon. Dahl bleef naar Riley staren alsof ze een soort monster was.
Misschien heeft hij gelijk, dacht ze.
Intussen hoorde ze een paar van de vragen die de journalisten stelden.
“Klopt het dat Margo Birch op dezelfde manier is vermoord?”
“Was Margo Birch op dezelfde manier aangekleed en geschminkt?”
“Waarom kleedt deze moordenaar zijn slachtoffers aan als clowns?”
“Is dit het werk van een seriemoordenaar?”
“Gaan er nog meer clownmoorden komen?”
Riley herinnerde zich wat een van de agenten net gezegd had…
“We hebben het clownaspect van de andere moord tot nu toe geheim weten te houden.”
Duidelijk circuleerden desondanks geruchten. En nu kon de waarheid niet langer stilgehouden worden.
De politie probeerde zo min mogelijk te zeggen in hun antwoorden. Maar Riley wist nog hoe agressief de journalisten waren geweest in Lanton. Ze begreep ten volle waarom Jake en de politieagenten niet blij waren geweest met de komst van deze journalisten. De publiciteit zou hun werk er niet gemakkelijker op maken.
Crivaro liep terug naar Riley en Dahl en stak zijn telefoon in zijn zak.
“McCune heeft net met de man van de vermiste vrouw gesproken. De arme vent is doodongerust, maar hij heeft McCune iets gezegd dat misschien van nut is. Hij zei dat ze een moedervlek had vlak achter haar rechteroor.”
Dahl knielde en keek achter het oor van het slachtoffer.
“Zij is het,” zei hij. “Hoe zei je dat ze ook alweer heette?”
“Janet Davis,” zei Crivaro.
Dahl schudde zijn hoofd. “Tja, in ieder geval hebben we het slachtoffer geidentificeerd. We kunnen haar evengoed hiervandaan brengen. Het was wel fijn geweest als we geen last hadden gehad van de rigor mortis.”
Riley keek toe terwijl Dahls team het lijk op een draagbaar laadde. Het ging onhandig. Het lichaam was stijf als een standbeeld, en de opgebolde kleding aan de ledematen vlogen alle richtingen op en staken uit vanonder het witte laken dat het bedekte.
Eindelijk zelf ook met stomheid geslagen, staarden de journalisten terwijl de draagbaar langs het veld richting het busje van de patholoog ratelde met zijn groteske last.
Terwijl het lichaam in het busje verdween duwden Riley en Crivaro zich voorbij de journalisten terug naar hun eigen auto.
Terwijl Crivaro wegreed vroeg Riley waar ze nu naartoe gingen.
“Hoofdkantoor,” zei Crivaro. “McCune vertelde dat een paar politieagenten de buurt rondom het Lady Bird Johnson park hebben doorzocht waar Janet Davis vermist raakte. Ze hebben haar camera gevonden. Ze heeft het waarschijnlijk laten vallen toen ze ontvoerd werd. De camera is nu in het FBI-hoofdkantoor. Laten we gaan kijken wat de techneuten eruit kunnen halen. Misschien hebben we geluk en komt er wat bewijsmateriaal uit.”
Dat woord zat Riley dwars…
“Geluk”.
Het leek een vreemd woord om te gebruiken over iets zo duidelijk ongelukkigs als de moord op een vrouw.
Maar Crivaro meende duidelijk wat hij had gezegd. Ze vroeg zich af hoe gehard hij moest zijn geworden na het werk zoveel jaren te hebben gedaan.
Was hij volledig immuun voor gruwelijkheden?
Uit de toon van zijn stem kon ze niets opmaken terwijl hij vervolgde…
“En Janet Davis’s man heeft McCune foto’s laten bekijken die de laatste paar maanden had genomen. McCune vond een paar foto’s die ze in een kostuumwinkel had genomen.”
Riley voelde een tinteling van interesse.
Ze vroeg, “Bedoel je het soort winkel dat wellicht clownskostuums verkoopt?”
Crivaro knikte. “Klinkt interessant, nietwaar?”
“Maar was betekent het?” zei Riley.
Crivaro zei, “Dat is nu nog moeilijk te zeggen – behalve dat Janet Davis genoeg interesse had in kostuums om er foto’s van te nemen. Haar man herinnert zich dat ze het erover had, maar ze heeft hem niet verteld waar. McCune probeert er nu achter te komen in welke winkel ze de foto’s heeft genomen. Dan belt hij me. Het zal hem niet al te lang duren.”
Crivaro viel even stil.
Toen keek hij even naar Riley en vroeg, “Hoe ben jij eronder?”
“Prima,” zei Riley.
“Weet je dat zeker?” vroeg Crivaro. Je ziet wat bleek, alsof je niet lekker bent.”
Dat klopte natuurlijk een combinatie van ochtendmisselijkheid en de schok van wat ze zojuist gezien had was haar flink parten gaan
