Dziady, część IV. Адам Мицкевич

      Milion razy!

      I śnieg tonie, i lód tonie,

      Z piersi moich para bucha,

      Ogień płonie!

      Ja swoje, a on swoje; – nie widzi, nie słucha.

      Jednak do nitki przemoczony wszystek,

      Zbladłeś, przeziąbłeś strasznie, drżysz jak listek.

      Ktokolwiek jesteś, długą przejść musiałeś drogę.

      Kto jestem?… jeszcze rano9… powiedzieć nie mogę.

      Idę z daleka, nie wiem, z piekła czyli z raju,

      A dążę do tegoż kraju.

      Tymczasem małą dam tobie przestrogę.

      Trzeba z nim, widzę, innego sposobu.

      Pokaż… wszak dobrze wiesz do śmierci drogę?

      Dobrze, gotówem10 na wszelkie usługi,

      Lecz od twojego wieku aż do grobu

      Gościniec jest arcydługi.

      Ach, tak prędko przebiegłem gościniec tak długi!

      Dlatego jesteś znużony i chory.

      Posil się; wraz przyniosę jadło i napoje.

      A potem pójdziem?

      Zróbmy na drogę przybory.

      Czy dobrze?

      Dobrze.

      Chodźcie, dzieci moje!

      Oto mamy w domu gościa;

      Nim ja powrócę, bawcie jegomościa.

      Czemu waspan tak jesteś dziwacznie ubrany?

      Jak strach albo rozbójnik, co to mówią w bajce,

      Z różnych kawałków sukmany,

      Na skroniach trawa i liście,

      Wytarte płótno, przy pięknej kitajce11?

      Jaka to na sznurku blacha?

      Różne paciorki, wstążek okrajce?

      Cha cha cha cha!

      Dalibóg, waspan wyglądasz na stracha!

      Cha cha cha cha!

      O dziatki, wy się ze mnie śmiać nie powinniście!

      Słuchajcie, znałem pewną kobietę za młodu,

      Tak jak ja nieszczęśliwą, z takiego powodu!

      Miała takąż sukienkę i na głowie liście.

      Gdy weszła do wsi, cała wieś nawałem,

      Urągając się z jej biedy,

      Pędzi, śmieje się, wykrzyka,

      Podrzyźnia, palcem wytyka:

      Ja się raz tylko, raz tylko zaśmiałem!

      Kto wie, jeśli nie za to?… słuszne sądy boże!

      Lecz któż mógł przewidzieć wtedy,

      Że ja podobną sukienkę włożę?

      Ja byłem taki szczęśliwy!

      Kto miłości nie zna, ten żyje szczęśliwy,

      I noc ma spokojną, i dzień nietęskliwy.

      Księże, a lubisz ty smutne piosenki?

      Nasłuchałem się ich w życiu dosyć, Bogu dzięki!

      Lecz nie traćmy nadziei, po smutkach wesele12.

      A odjechać od niej nudno13,

      A przyjechać do niej trudno!14

      Prosta piosenka, ale dobrą myśl zawiera!

      No! potem o tym, teraz zajrzyjmy do misy.

      Prosta pieśń! o! w romansach znajdziesz lepszych wiele!

      Księże,

Скачать книгу