Szkoła żon. Мольер (Жан-Батист Поклен)

      Co do tego, to, mimo te wszystkie powaby,

      Które mi tu wyliczasz…

                                           To obraz za słaby;

      Bezustannie podziwiam tę czystość bez grzechu,

      I czasem mi przychodzi wprost konać ze śmiechu.

      Któregoś dnia (któż wierzyłby takiej prostocie?)

      Przychodzi mnie się spytać, w ogromnym kłopocie,

      Z wyrazem niewinności w licu niesłychanej,

      Czy to prawda, że dzieci przynoszą bociany?

      Cieszę się wielce, mości Arnolfie.

                                           U diaska!

      Kiedyż mnie już przestaniesz tak zwać, jeśli łaska?

      Daruj, wciąż mi to imię jakoś wchodzi w drogę.

      I pana na Rosochach w głowę wbić nie mogę.

      Bo też i co za diabeł, z czyjego wyroku,

      Każe ci zmieniać imię po czterdziestym roku?

      Od lichego folwarczku, co go znam od dziecka,

      Przezywać się dla świata, niby tak, z szlachecka?

      Mam ci po temu prawa, aby mnie tak zwano;

      Przy tem wolę to imię, niż Arnolfa16 miano.

      Iluż ludzi dziś ojców zacne imię drażni,

      I inne sobie kleją z czystej wyobraźni!

      Doprawdy, z tym nałogiem to boskie skaranie;

      I, choć ciebie nie tyczy się to porównanie,

      Znam chłopka, co go Pietrkiem zwano między swemi,

      I co, będąc dziedzicem aż pół morga ziemi,

      Błotnym rowem otoczył ten majątek pański

      I szumnie kazał wołać się per „pan Wyspiański”17.

      O twe mądre przykłady niewiele ja stoję.

      Bądź co bądź, Rosochacki jest nazwisko moje;

      Podoba mi się; przy tem mam inne powody,

      I drażni mnie, kto zwie mnie podług dawnej mody.

      Nie wszyscy to przyjmują równie oczywiście;

      I nieraz nawet adres spostrzegam na liście…

      Kto nie wie o tem, może tak poczynać ze mną,

      Lecz ty…

                                           Dobrze; nie będziem kłócić się daremno.

      Będę się starał skłonić mój język zbyt płochy,

      Aby sobie przyswoił wreszcie te Rosochy.

      Do widzenia. Na chwilkę tu wstąpię, nie dłużej;

      Muszę powiedzieć małej, żem wrócił z podróży.

      Słowo daję, ten człowiek to wariat skończony.

      Na pewnych punktach on jest nieco pomylony.

      Dziwna rzecz, że nie spotkasz na świecie człowieka,

      Który by nie miał we łbie jakowegoś ćwieka!

      Puka do drzwi. Hej tam!

      Kto puka?

                                           Otwórz.

                                           To im radość sprawię;

      Wszakże mnie nie widzieli dni już dziesięć prawie.

      Kto idzie?

                                           Ja.

                                           Agatko!

                                           Hę?

                                           Ktoś do drzwi puka.

      Idź, otwórz.

                                           Ty idź.

                                           Pewnie! Mądra z ciebie sztuka!